តំណភ្ជាប់ (ជាពណ៌ខៀវ) ជាភាសាដែលអ្នកជ្រើសរើសនាំអ្នកទៅអត្ថបទផ្សេងទៀតដែលសរសេរជាភាសាដូចគ្នា។ តំណភ្ជាប់ខៀវបានសរសេរជាភាសាអង់គ្លេសដឹកនាំអ្នកទៅអត្ថបទមួយជាភាសាអង់គ្លេស។ ក្នុងករណីនេះអ្នកក៏អាចជ្រើសរើសបានពីបីភាសាផ្សេងទៀតដូចជាអេស្ប៉ាញព័រទុយហ្គាល់និងបារាំង។
ការប្រារព្ធពិធីរំលឹកនៃការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ
中文 日本語 한국어 ไทย ខ្មែរ Tiếng Việt ລາວ ဗမာ
ការចងចាំអំពីការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ
(អត្ថបទ "ការបង្រៀនបឋមនៃព្រះគម្ពីរ" គឺបន្ទាប់ពីអត្ថបទ "ជីវិតអស់កល្បជានិច្ច")
ជីវិតអស់កល្បនៅឋានសួគ៌នៅលើផែនដី (វីដេអូនៅលើ Twitter)
ជីវិតអស់កល្បជានិច្
ក្តីសង្ឃឹមដោយភាពរីករាយគឺជាកម្លាំងនៃការស៊ូទ្រាំរបស់យើង
“ប៉ុន្តែ ពេលដែលការទាំងនេះចាប់ផ្ដើមកើតឡើង ចូរឈរឲ្យត្រង់ខ្លួន ហើយងើបមុខឡើង ព្រោះសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់អ្នករាល់គ្នាគឺជិតដល់ហើយ”
(លូកា ២១:២៨)
បន្ទាប់ពីរៀបរាប់អំពីព្រឹត្តិការណ៍គួរឱ្យរន្ធត់មុនទីបញ្ចប់នៃរបបលោកីយ៍នេះនៅគ្រាដ៏វេទនាបំផុតដែលយើងកំពុងរស់នៅឥឡូវនេះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានប្រាប់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ ឲ្យ «ងើបក្បាលឡើង»ពីព្រោះការបំពេញក្តីសង្ឃឹមរបស់យើងនឹងជិតមកដល់ហើយ។
តើធ្វើដូចម្តេចដើម្បីរក្សាអំណរទោះបីមានបញ្ហាផ្ទាល់ខ្លួន? សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថាយើងត្រូវតែធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ៖ “ដូច្នេះ ដោយសារមានសាក្សីមួយក្រុមធំ*យ៉ាងនេះនៅជុំវិញយើង ចូរយើងចោលអ្វីៗទាំងអស់ដែលធ្ងន់ និងការខុសឆ្គងដែលទាក់យើងយ៉ាងងាយនោះ ហើយចូរយើងរត់ដោយស៊ូទ្រាំក្នុងការប្រណាំងដែលព្រះបានកំណត់ឲ្យយើង។ ដំណាលគ្នានោះ យើងសម្លឹងមើលទៅលោកយេស៊ូ ជាមេដឹកនាំដែលធ្វើឲ្យយើងមានជំនឿ និងដែលធ្វើឲ្យជំនឿរបស់យើងបានពេញលក្ខណៈ។ ដោយសារអំណរដែលនៅខាងមុខលោក លោកបានស៊ូទ្រាំលើបង្គោលទារុណកម្ម ក៏មិនបានអាម៉ាស់ខ្មាសដែរ ហើយឥឡូវលោកបានអង្គុយនៅខាងស្ដាំបល្ល័ង្កនៃព្រះ។ ចូរពិចារណាឲ្យបានដិតដល់អំពីលោកដែលបានស៊ូទ្រាំនឹងសម្ដីប្រឆាំងពីពួកអ្នកប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គង ជាសម្ដីដែលពួកគេផ្ដន្ទាទោសខ្លួនឯង។ ការដែលអ្នករាល់គ្នាធ្វើដូច្នេះ អ្នករាល់គ្នានឹងមិនល្វើយ ហើយមិនឈប់ព្យាយាម” (ហេព្រើរ ១២៖១-៣)។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានទាក់ទាញកម្លាំងនៅពេលប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាដោយសេចក្តីអំណរនៃក្តីសង្ឃឹមដែលបានដាក់នៅចំពោះមុខគាត់។ វាជាការសំខាន់ដើម្បីទាញថាមពលដើម្បីបង្កើនការស៊ូទ្រាំរបស់យើងតាមរយៈ“ សេចក្តីអំណរ” នៃក្តីសង្ឃឹមនៃជីវិតអស់កល្បរបស់យើង។ នៅពេលនិយាយអំពីបញ្ហារបស់យើងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានមានបន្ទូលថាយើងត្រូវដោះស្រាយបញ្ហាទាំងនោះពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ៖ “ហេតុនេះហើយបានជាខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា ឈប់ខ្វល់ខ្វាយ+អំពីជីវិត ខ្លួនថា នឹងបានអ្វីបរិភោគឬផឹក ហើយឈប់ខ្វល់ខ្វាយអំពីរូបកាយថា នឹងបានអ្វីស្លៀកពាក់ឡើយ។ ជីវិតមានតម្លៃជាងអាហារ ហើយរូបកាយមានតម្លៃជាងសម្លៀកបំពាក់ មែនទេ? ចូរសង្កេតមើលសត្វស្លាបនៅលើមេឃ ព្រោះវាមិនសាបព្រោះ ច្រូតកាត់ ឬប្រមូលផលទុកក្នុងជង្រុកឡើយ តែបិតារបស់អ្នករាល់គ្នាដែលស្ថិតនៅស្ថានសួគ៌ផ្ដល់ចំណីឲ្យវា។ តើអ្នករាល់គ្នាមិនមានតម្លៃជាងសត្វស្លាបទាំងនោះទេឬ? ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា បើអ្នកខ្វល់ខ្វាយ តើអ្នកអាចធ្វើឲ្យអាយុជីវិតរបស់ខ្លួនវែងជាង សូម្បីតែបន្តិច បានទេ? ម្យ៉ាងទៀត ហេតុអ្វីអ្នកខ្វល់ខ្វាយអំពីសម្លៀកបំពាក់? ចូរទាញយកមេរៀនពីរបៀបដែលផ្កានៅឯវាលដុះឡើង។ វាមិនធ្វើការនឿយហត់ទេ ក៏មិនត្បាញរវៃដែរ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា សូម្បីតែសាឡូម៉ូន កាលដែលតែងខ្លួនល្អប្រណីតបំផុត ក៏មិនស្មើនឹងផ្កាមួយទងបែបនោះផង។ អ្នកមានជំនឿតិចអើយ បើព្រះតុបតែងរុក្ខជាតិដែលដុះនៅឯវាលនៅថ្ងៃនេះ ហើយត្រូវបោះទៅក្នុងឡនៅថ្ងៃស្អែក តើព្រះនឹងមិនផ្ដល់សម្លៀកបំពាក់លើសជាងនោះទៅទៀតឲ្យអ្នករាល់គ្នាទេឬ? ៣១ ដូច្នេះ កុំខ្វល់ខ្វាយឲ្យសោះ ថា៖ ‹តើយើងនឹងបានអ្វីបរិភោគ?› ឬ‹តើយើងនឹងបានអ្វីផឹក?› ឬ‹តើយើងនឹងបានអ្វីស្លៀកពាក់?› ព្រោះរបស់ទាំងអស់នេះជាអ្វីដែលជនជាតិដទៃកំពុងស្វះស្វែងរក។ បិតារបស់អ្នករាល់គ្នាដែលស្ថិតនៅស្ថានសួគ៌ដឹងថា អ្នករាល់គ្នាត្រូវការរបស់ទាំងនេះ” (ម៉ាថាយ ៦: ២៥-៣២)។ គោលការណ៍គឺសាមញ្ញយើងត្រូវប្រើបច្ចុប្បន្នដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហារបស់យើងដែលកើតឡើងដោយដាក់ការទុកចិត្តលើព្រះដើម្បីជួយយើងរកដំណោះស្រាយ៖ “ដូច្នេះ ចូរបន្តស្វែងរករាជាណាចក្រនិងសេចក្ដីសុចរិតរបស់ព្រះជាមុន ហើយលោកនឹងផ្ដល់របស់ទាំងនេះឲ្យអ្នក។ ម្ល៉ោះហើយ កុំខ្វល់ខ្វាយអំពីថ្ងៃស្អែកឲ្យសោះ ពីព្រោះថ្ងៃស្អែកនឹងមានកង្វល់សម្រាប់ថ្ងៃស្អែក។ ទុក្ខលំបាកនៅថ្ងៃនីមួយៗ គឺល្មមសម្រាប់ថ្ងៃនោះហើយ” (ម៉ាថាយ ៦:៣៣,៣៤)។ ការអនុវត្តគោលការណ៍នេះនឹងជួយយើងឱ្យគ្រប់គ្រងថាមពលផ្លូវចិត្តឬអារម្មណ៍បានល្អប្រសើរដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបាននិយាយថាកុំខ្វល់ខ្វាយហួសហេតុដែលអាចធ្វើឱ្យគំនិតរបស់យើងច្រលំនិងដកយកថាមពលខាងវិញ្ញាណទាំងអស់ចេញពីយើង (ប្រៀបធៀបជាមួយម៉ាកុស ៤:១៨,១៩)។
ដើម្បីត្រលប់ទៅរកការលើកទឹកចិត្តដែលបានសរសេរនៅក្នុងហេព្រើរ ១២:១-៣ យើងត្រូវប្រើសមត្ថភាពផ្លូវចិត្តរបស់យើងដើម្បីសម្លឹងមើលទៅអនាគតដោយអំណរដោយក្តីសង្ឃឹមដែលជាផ្នែកមួយនៃផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ៖ "ក៏ប៉ុន្តែ ផលដែលបង្កើតដោយឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះគឺ សេចក្ដីស្រឡាញ់ អំណរ សេចក្ដីសុខសាន្ត ចិត្តអត់ធ្មត់ សេចក្ដីសប្បុរស គុណធម៌ ជំនឿ ចិត្តស្លូតបូត ការចេះទប់ចិត្ត។ គ្មានច្បាប់ណាប្រឆាំងអ្វីៗបែបនេះឡើយ" (កាឡាទី ៥:២២,២៣)។ វាត្រូវបានសរសេរនៅក្នុងព្រះគម្ពីរថាព្រះយេហូវ៉ាគឺជាព្រះដែលមានសុភមង្គលហើយគ្រីស្ទានផ្សាយ“ ដំណឹងល្អអំពីព្រះដែលមានសុភមង្គល” (ធីម៉ូថេទី ១ ១:១១)។ ខណៈពេលដែលរបបលោកីយ៍នេះស្ថិតនៅក្នុងភាពងងឹតខាងវិញ្ញាណយើងត្រូវផ្តោតលើពន្លឺដោយដំណឹងល្អដែលយើងចែករំលែកប៉ុន្តែក៏ដោយក្តីសង្ឃឹមរបស់យើងដែលយើងចង់សាយភាយដល់អ្នកដទៃ៖ "អ្នករាល់គ្នាជាពន្លឺបំភ្លឺពិភពលោក។ ក្រុងមួយដែលស្ថិតនៅលើភ្នំ គឺមិនកំបាំងពីភ្នែកមនុស្សឡើយ។ មនុស្សមិនដែលអុជចង្កៀង រួចដាក់ក្រោមកញ្ឆេ*ឡើយ តែពួកគេដាក់លើជើងចង្កៀងវិញ ដើម្បីបំភ្លឺផ្ទះទាំងមូល។ ដូចគ្នាដែរ ចូរឲ្យមនុស្សទាំងអស់ឃើញពន្លឺរបស់អ្នករាល់គ្នា។ យ៉ាងនោះ ពួកគេនឹងសរសើរបិតារបស់អ្នករាល់គ្នាដែលនៅស្ថានសួគ៌ ពេលឃើញការល្អដែលអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្" (ម៉ាថាយ ៥:១៤-១៦)។ វីដេអូខាងក្រោមនិងអត្ថបទដែលផ្អែកលើក្តីសង្ឃឹមនៃជីវិតអស់កល្បត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយមានគោលបំណងនៃសេចក្តីអំណរដោយក្តីសង្ឃឹម៖“ពីព្រោះពួកអ្នកប្រកាសទំនាយនៅសម័យមុន ក៏ធ្លាប់ត្រូវគេបៀតបៀនដូចអ្នករាល់គ្នាដែរ។ ហេតុនេះ ចូរសប្បាយ ហើយត្រេកអរចុះ! ពីព្រោះអ្នករាល់គ្នាមានរង្វាន់ យ៉ាងធំនៅស្ថានសួគ៌” (ម៉ាថាយ ៥:១២)។ អនុញ្ញាតឱ្យយើងធ្វើឱ្យសេចក្តីអំណររបស់ព្រះយេហូវ៉ាជាបន្ទាយដ៏រឹងមាំរបស់យើង៖“ កុំសោកស្តាយដ្បិតសេចក្តីអំណររបស់ព្រះយេហូវ៉ាគឺជាបន្ទាយរបស់អ្នក” (នេហេមា ៨:១០)។
ជីវិតអស់កល្បនៅក្នុងឋានសួគ៌នៅលើផែនដី
"ហើយប្រទានពរអ្នកក្នុងគ្រប់កិច្ចការដែលអ្នកធ្វើ អ្នកនឹងមានអំណរឥតឧបមា" (ចោទិយកថា ១៦:១៥)
ជីវិតអស់កល្បជានិច្ចតាមរយៈការរំដោះមនុស្សជាតិពីការជាប់បាប
«ពីព្រោះព្រះស្រឡាញ់ពិភពលោកដល់ម្ល៉េះបានជាលោកបានឲ្យបុត្រតែមួយ របស់លោក ដើម្បីឲ្យអស់អ្នកដែលបង្ហាញជំនឿលើបុត្រនោះអាចមានជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ ហើយមិនត្រូវបំផ្លាញឡើយ។ (…) នកណាដែលបង្ហាញជំនឿលើបុត្ររបស់លោក អ្នកនោះមានជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ រីឯអ្នកណាដែលមិនស្ដាប់បង្គាប់បុត្ររបស់លោក អ្នកនោះនឹងមិនទទួលជីវិតឡើយ តែកំហឹងរបស់ព្រះនៅជាប់នឹងអ្នកនោះ»។
(យ៉ូហាន ៣:១៦,៣៦)
ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទពេលដែលនៅលើផែនដីជារឿយៗបង្រៀនសេចក្តីសង្ឃឹមនៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយគាត់ក៏បានបង្រៀនថាជីវិតអស់កល្បជានិច្ចនឹងទទួលបានតែតាមរយៈជំនឿលើយញ្ញបូជារបស់ព្រះគ្រីស្ទ (យ៉ូហាន ៣:១៦,៣៦) ។ តម្លៃលោះនៃយញ្ញបូជារបស់ព្រះគ្រីស្ទនឹងអនុញ្ញាតឱ្យមានការព្យាបាលនិងការរស់ឡើងវិញ។
ការរំដោះតាមរយៈពរជ័យនៃការលះបង់របស់ព្រះគ្រីស្ទ
«ដូចកូនមនុស្សក៏មិនបានមកដើម្បីឲ្យគេបម្រើលោកដែរ តែបានមកដើម្បីបម្រើគេវិញ ហើយឲ្យជីវិតខ្លួនជាថ្លៃលោះមនុស្សជាច្រើនផង»
(ម៉ាថាយ ២០:២៨)
« នៅពេលដែលលោកយ៉ូបទូលអង្វរអោយមិត្តភក្ដិរបស់លោក ព្រះអម្ចាស់ប្រោសប្រណីលោកអោយបានចំរុងចំរើនឡើងវិញ។ ព្រះអម្ចាស់ប្រទានអោយលោកទទួលអ្វីៗទាំងអស់ពីរដងច្រើនលើសមុន» (យ៉ូប ៤២:១០) ។ មនុស្សមួយហ្វូងយ៉ាងធំដែលនឹងរួចផុតពីគ្រាទុក្ខវេទនាជាខ្លាំងនឹងទទួលពរពីព្រះយេហូវ៉ាដូចជាយ៉ូបតាមរយៈស្ដេចយេស៊ូគ្រិស្ដ (ព្រះមហាក្សត្រយេស៊ូវគ្រីស្ទនឹងប្រទានពរដល់មនុស្សជាតិ)៖ «មើល! យើងចាត់ទុកពួកអ្នកដែលបានស៊ូទ្រាំថាជាអ្នកមានសុភមង្គល។ អ្នករាល់គ្នាធ្លាប់ឮអំពីការស៊ូទ្រាំរបស់យ៉ូប ក៏ដឹងអំពីពរដែលព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់ឲ្យ ហើយតាមរយៈការនោះអ្នកឃើញថាព្រះយេហូវ៉ាមានមនោសញ្ចេតនាដ៏ជ្រាលជ្រៅ ហើយក៏ពេញទៅដោយសេចក្ដីមេត្ដាករុណា» (យ៉ាកុប ៥:១១)។
ការលះបង់របស់ព្រះគ្រីស្ទអនុញ្ញាតឱ្យមានការអភ័យទោសនិងតម្លៃលោះដែលអនុញ្ញាតឱ្យមានការផ្លាស់ប្តូររូបកាយតាមរយៈការរស់ឡើងវិញនិងការព្យាបាល។
(មនុស្សមួយក្រុមធំនៃប្រជាជាតិទាំងអស់នឹងរួចផុតពីគ្រាទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង (វិវរណៈ ៧:៩-១៧))
ការលះបង់របស់ព្រះគ្រីស្ទដែលនឹងជាសះស្បើយមនុស្សជាតិ
«នៅក្រុងយេរូសាឡឹម គ្មាននរណាម្នាក់ពោលថា«ខ្ញុំមានជំងឺ» ទៀតឡើយព្រោះព្រះអម្ចាស់បានលើកលែងទោសអោយប្រជាជននៅក្នុងទីក្រុងរួចពីបាប» (អេសាយ ៣៣:២៤)។
«ពេលនោះ មនុស្សខ្វាក់នឹងមើលឃើញមនុស្សថ្លង់នឹងស្ដាប់ឮមនុស្សខ្វិននឹងលោតដូចប្រើសហើយមនុស្សគ នឹងច្រៀងយ៉ាងរីករាយដ្បិតមានទឹកផុសឡើងនៅវាលរហោស្ថានព្រមទាំងមានទឹកជ្រោះហូរនៅវាលហួតហែង» (អេសាយ ៣៥:៥,៦)។
ការលះបង់របស់ព្រះគ្រីស្ទនឹងធ្វើឱ្យអ្នកក្មេងម្តងទៀត
«ពេលនោះ សាច់ឈាមរបស់គេនឹងប្រែជាស្រស់ស្អាតដូចគ្រានៅពីក្មេងហើយគេនឹងបានដូចគ្រានៅវ័យជំទង់» (យ៉ូប ៣៣:២៥)។
ការលះបង់របស់ព្រះគ្រីស្ទនឹងអនុញ្ញាតឱ្យមានការរស់ឡើងវិញនៃមនុស្សស្លាប់
«មានមនុស្សជាច្រើនដែលស្ថិតនៅក្នុងផ្នូរនឹងរស់ឡើងវិញ អ្នកខ្លះនឹងទទួលជីវិតអស់កល្បជានិច្ច» (ដានីយ៉ែល ១២: ២)។
«ហើយខ្ញុំមានសេចក្ដីសង្ឃឹមលើព្រះ ដូចបុរសទាំងនេះដែរថា មនុស្សសុចរិតនិងមនុស្សមិនសុចរិតនឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ» (កិច្ចការ ២៤:១៥)។
«កុំឲ្យពាក្យទាំងនេះធ្វើឲ្យអ្នករាល់គ្នាភ្ញាក់ផ្អើលឡើយ ព្រោះនឹងមានវេលាមកដល់ ដែលអស់អ្នកនៅក្នុងផ្នូរដែលសម្រាប់ជាទីរំលឹក នឹងឮសំឡេងរបស់លោក ហើយចេញមក អស់អ្នកណាដែលបានប្រព្រឹត្តការល្អ អ្នកទាំងនោះនឹងរស់ឡើងវិញហើយបានជីវិត ឯអស់អ្នកណាដែលបានប្រព្រឹត្តការអាក្រក់ជាទម្លាប់ អ្នកទាំងនោះនឹងរស់ឡើងវិញហើយទទួលការកាត់ទោស» (យ៉ូហាន ៥:២៨,២៩)។
«រួចមក ខ្ញុំឃើញបល្ល័ង្កពណ៌សយ៉ាងធំមួយនិងលោកដែលអង្គុយលើបល្ល័ង្កនោះ។ ផែនដីនិងមេឃបានចេញបាត់ពីមុខលោក គ្មានកន្លែងសម្រាប់ផែនដីនិងមេឃទៀតឡើយ។ ខ្ញុំឃើញមនុស្សស្លាប់ ទាំងអ្នកធំទាំងអ្នកតូចកំពុងឈរនៅមុខបល្ល័ង្ក ហើយរមូរផ្សេងៗបានត្រូវបើកឡើង។ ប៉ុន្តែបញ្ជីមួយទៀតបានត្រូវបើកឡើង គឺជាបញ្ជីជីវិត។ ឯមនុស្សស្លាប់បានត្រូវវិនិច្ឆ័យយោងទៅតាមអ្វីដែលបានត្រូវសរសេរក្នុងរមូរទាំងនោះ ស្របតាមការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកគេ។ សមុទ្របានប្រគល់មនុស្សស្លាប់នៅក្នុងនោះមកវិញ ហើយសេចក្ដីស្លាប់និងផ្នូរ បានប្រគល់មនុស្សស្លាប់នៅក្នុងនោះមកវិញដែរ ហើយពួកគេបានត្រូវវិនិច្ឆ័យរៀងៗខ្លួន ស្របតាមការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកគេ» (វិវរណៈ ២០:១១-១៣) ។
មនុស្សទុច្ចរិតដែលបានរស់ឡើងវិញនឹងត្រូវវិនិច្ឆ័យដោយផ្អែកលើអំពើល្អឬអំពើអាក្រក់របស់ពួកគេនៅក្នុងសួនមនោរម្យនៅលើផែនដីនាពេលអនាគត។ (ការគ្រប់គ្រងការរស់ឡើងវិញនៅលើផែនដី ការរស់ឡើងវិញទៅស្ថានសួគ៌ ការរស់ឡើងវិញនៅលើផែនដី)
ការលះបង់របស់ព្រះគ្រីស្ទនឹងអនុញ្ញាត ឲ្យ មនុស្សមួយហ្វូងយ៉ាងធំអាចរួចផុតពីសេចក្ដីវេទនាជាខ្លាំងដោយមិនស្លាប់ឡើយ
«បន្ទាប់ពីការទាំងនោះ មើល! ខ្ញុំឃើញមនុស្សមួយក្រុមធំ ដែលគ្មានមនុស្សណាម្នាក់អាចរាប់ចំនួនបានឡើយ។ ពួកគេចេញពីគ្រប់ប្រជាជាតិ គ្រប់កុលសម្ព័ន្ធ គ្រប់ជាតិសាសន៍ និងគ្រប់ភាសា ហើយកំពុងឈរនៅមុខបល្ល័ង្កនិងនៅមុខកូនចៀម ដោយពាក់អាវវែងពណ៌ស ព្រមទាំងកាន់ធាងលម៉ើនៅដៃ។ ហើយពួកគេបន្លឺសំឡេងយ៉ាងខ្លាំងឥតឈប់ថា៖ «សេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់យើងមកពីព្រះរបស់យើង ដែលអង្គុយលើបល្ល័ង្ក និងពីកូនចៀម»។
ឯទេវតាទាំងឡាយកំពុងឈរនៅជុំវិញបល្ល័ង្ក និងពួកអ្នកចាស់ទុំ និងចេរូប៊ីនទាំងបួន រួចពួកគេក្រាបក្បាលនៅមុខបល្ល័ង្កគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះ ហើយនិយាយថា៖ «អាមេន! ពរ សិរីរុងរឿង ប្រាជ្ញា អំណរគុណ កិត្ដិយស ឫទ្ធានុភាព និងកម្លាំងជារបស់ព្រះនៃយើងជារៀងរហូត។ អាមេន»។
បន្ទាប់មក អ្នកចាស់ទុំម្នាក់សួរខ្ញុំថា៖ «តើអ្នកទាំងនេះដែលពាក់អាវវែងពណ៌សជាអ្នកណា? ហើយតើពួកគេមកពីណា?»។ ម្ល៉ោះហើយ ខ្ញុំនិយាយទៅគាត់ភ្លាមថា៖ «ម្ចាស់ខ្ញុំអើយ អ្នកដឹងហើយ»។ គាត់និយាយមកខ្ញុំថា៖ «អ្នកទាំងនោះគឺជាអ្នកដែលចេញផុតពីគ្រាទុក្ខវេទនាដ៏ខ្លាំង ហើយពួកគេបានបោកសម្អាតអាវវែងរបស់ពួកគេឲ្យសក្នុងឈាមរបស់កូនចៀម។ ហេតុនេះហើយបានជាពួកគេនៅមុខបល្ល័ង្ករបស់ព្រះ ហើយពួកគេកំពុងបំពេញកិច្ចបម្រើពិសិដ្ឋជូនលោកទាំងយប់ទាំងថ្ងៃក្នុងវិហាររបស់លោក ឯលោកដែលអង្គុយលើបល្ល័ង្កនឹងរៀបចំត្រសាលមួយដើម្បីការពារពួកគេ។ ពួកគេនឹងមិនស្រេកឬឃ្លានទៀតឡើយ ហើយថ្ងៃនឹងមិនជះកម្ដៅខ្លាំងពេកមកលើពួកគេទៀតដែរ ពីព្រោះកូនចៀមដែលនៅក្បែរបល្ល័ង្កនឹងឃ្វាលពួកគេ ហើយនាំទៅឯរន្ធទឹកដែលផ្ដល់ជីវិត។ ឯព្រះនឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែកចេញពីភ្នែករបស់ពួកគេ»» (វិវរណៈ ៧:៩-១៧)។ (មនុស្សមួយក្រុមធំគ្រប់ជាតិសាសន៍និងភាសាទាំងអស់នឹងរួចផុតពីទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង)
នគរព្រះនឹងគ្រប់គ្រងផែនដី
«ខ្រួចមក ខ្ញុំឮសំឡេងមួយបន្លឺយ៉ាងខ្លាំងចេញពីបល្ល័ង្កមកថា៖ «មើល! ត្រសាលរបស់ព្រះនៅជាមួយនឹងមនុស្សជាតិ ហើយលោកនឹងអាស្រ័យនៅជាមួយនឹងពួកគេ ឯពួកគេនឹងធ្វើជារាស្ត្ររបស់លោក។ ហើយព្រះនឹងនៅជាមួយនឹងពួកគេដោយខ្លួនលោកផ្ទាល់។ លោកនឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែកចេញពីភ្នែករបស់ពួកគេ ហើយសេចក្ដីស្លាប់នឹងលែងមានទៀត ទុក្ខព្រួយ ការស្រែកយំ និងការឈឺចាប់ក៏នឹងលែងមានទៀតដែរ។ អ្វីៗដែលធ្លាប់កើតឡើងពីមុន នោះបានកន្លងបាត់អស់ហើយ»» (វិវរណៈ ២១:១-៤)។ (ការគ្រប់គ្រងលើផែនដីនៃព្រះរាជាណាចក្រនៃព្រះ ព្រះអង្គម្ចាស់ ពួកបូជាចារ្យ ពួកលេវី)
“អស់អ្នកដែលជាមនុស្សសុចរិត ចូររីករាយហើយត្រេកអរដោយសារព្រះយេហូវ៉ា អស់អ្នកដែលមានចិត្តទៀងត្រង់ ចូរស្រែកឡើងដោយអំណរ" (ទំនុកដំកើង ៣២:១១)
មនុស្សសុចរិតនឹងរស់នៅជារៀងរហូតហើយមនុស្សអាក្រក់នឹងត្រូវវិនាស
“អស់អ្នកដែលមានចិត្តស្លូតបូត នោះមានសុភមង្គលហើយ! ពីព្រោះអ្នកទាំងនោះនឹងទទួលផែនដីជាមត៌ក” (ម៉ាថាយ ៥: ៥)។
"បន្តិចទៀត នឹងលែងមានមនុស្សអាក្រក់ទៀត អ្នកនឹងមើលកន្លែងដែលពួកគេធ្លាប់នៅ តែអ្នកនឹងមិនឃើញពួកគេទេ។ ប៉ុន្តែ មនុស្សដែលមានចិត្តសុភាពនឹងបានផែនដីជាមត៌ក ពួកគេនឹងសប្បាយរីករាយយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារមានសេចក្ដីសុខសាន្តជា បរិបូរ។ មនុស្សទុច្ចរិតគិតរកឧបាយធ្វើបាបមនុស្សសុចរិត គេសង្កៀតធ្មេញដាក់មនុស្សសុចរិត។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ានឹងសើចចំអកឲ្យមនុស្សទុច្ចរិត ព្រោះលោកដឹងថាថ្ងៃអវសានរបស់គេនឹងមកដល់។ មនុស្សទុច្ចរិតហូតដាវនិងយឹតធ្នូ ដើម្បីប្រល័យជនក្រីក្រនិងជនដែលគេសង្កត់សង្កិន និងដើម្បីសម្លាប់មនុស្សទៀងត្រង់។ ប៉ុន្តែ ដាវពួកគេនឹងចាក់ទម្លុះបេះដូងរបស់ពួកគេវិញ ឯធ្នូរបស់ពួកគេនឹងត្រូវបំបាក់។ (...) រោះដៃរបស់ជនទុច្ចរិតនឹងត្រូវបំបាក់ តែព្រះយេហូវ៉ានឹងជួយជនសុចរិតវិញ។ (...) ផ្ទុយទៅវិញ មនុស្សទុច្ចរិតនឹងវិនាស ពួកសត្រូវរបស់ព្រះយេហូវ៉ានឹងបានដូចជាវាលស្មៅខៀវខ្ចីដែលក្រៀមស្វិតទៅ ពួកគេនឹងដូចជាផ្សែងដែលរសាត់បាត់។ (...) មនុស្សសុចរិតនឹងបានផែនដីជាមត៌ក ហើយពួកគេនឹងរស់នៅផែនដីជារៀងរហូត។ (...) ចូរសង្ឃឹមលើព្រះយេហូវ៉ា ហើយដើរតាមផ្លូវរបស់លោក លោកនឹងលើកតម្កើងអ្នក ហើយឲ្យអ្នកបានផែនដីជាមត៌ក។ ពេលមនុស្សទុច្ចរិតបានត្រូវបំផ្លាញ នោះអ្នកនឹងឃើញជាមិនខាន។ (...) ចូរសង្កេតមើលមនុស្សដែលគ្មានកន្លែងបន្ទោស ហើយចាំមើលមនុស្សទៀងត្រង់ ព្រោះអ្នកនោះនឹងជួបតែសេចក្ដីសុខសាន្តនៅថ្ងៃខាងមុខ។ ប៉ុន្តែ មនុស្សគ្រប់រូបដែលប្រព្រឹត្តអំពើរំលងនឹងត្រូវបំផ្លាញ ឯមនុស្សទុច្ចរិតនឹងត្រូវសម្លាប់ចោល។ មនុស្សសុចរិតនឹងទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះពីព្រះយេហូវ៉ា លោកជាបន្ទាយការពារពួកគេក្នុងគ្រាលំបាក។ ព្រះយេហូវ៉ានឹងជួយសង្គ្រោះពួកគេ លោកនឹងការពារពួកគេពីមនុស្សទុច្ចរិត ដោយសារពួកគេពឹងជ្រកលោក” (ទំនុកដំកើង ៣៧:១០-១៥, ១៧, ២០, ២៩, ៣៤, ៣៧-៤០)។
"ហេតុនេះ ចូរកូនដើរតាមផ្លូវរបស់មនុស្សល្អ ហើយបន្តដើរតាមគន្លងរបស់មនុស្សសុចរិត ព្រោះមានតែមនុស្សទៀងត្រង់ប៉ុណ្ណោះដែលរស់នៅផែនដីជាដរាប ហើយអ្នកដែលគ្មានកន្លែងបន្ទោស នឹងអាស្រ័យនៅទីនោះជារៀងរហូត។ ចំណែកឯជនទុច្ចរិត ពួកគេនឹងត្រូវកាត់ចេញពីផែនដី ហើយមនុស្សក្បត់នឹងត្រូវបំផ្លាញឲ្យសាបសូន្យទៅ។ (... ) មនុស្សសុចរិតរមែងទទួលពរ ប៉ុន្តែ មាត់របស់មនុស្សទុច្ចរិតលាក់បាំងចិត្តដែលចង់ធ្វើអំពើឃោរឃៅ។ កេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់មនុស្សសុចរិតនឹងធ្វើឲ្យគាត់ទទួលពរ តែកេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់មនុស្សទុច្ចរិតនឹងត្រូវសាបសូន្យទៅ" (សុភាសិត ២:២០-២២; ១០:៦.៧)។
សង្គ្រាមនឹងត្រូវបញ្ចប់នៅទីនោះនឹងមានសន្តិភាពនៅក្នុងចិត្តនិងនៅលើផែនដីទាំងមូល
"អ្នករាល់គ្នាធ្លាប់ឮគេថា៖ ‹អ្នកត្រូវស្រឡាញ់អ្នកជិតខាង តែត្រូវស្អប់សត្រូវ›។ ក៏ប៉ុន្តែ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា ចូរបន្តស្រឡាញ់សត្រូវរបស់អ្នក ហើយអធិដ្ឋានឲ្យអ្នកដែលបៀតបៀនអ្នក។ យ៉ាងនេះ អ្នកអាចបង្ហាញថាអ្នកជាកូននៃបិតារបស់អ្នកដែលនៅស្ថានសួគ៌ ពីព្រោះលោកធ្វើឲ្យថ្ងៃរះលើមនុស្សល្អនិងមនុស្សអាក្រក់ ថែមទាំងបង្អុរភ្លៀងលើមនុស្សសុចរិតនិងមនុស្សមិនសុចរិត។ ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាស្រឡាញ់តែអ្នកណាដែលស្រឡាញ់អ្នក តើនោះមានប្រយោជន៍អ្វី? ពួកអ្នកយកពន្ធក៏ធ្វើដូច្នោះដែរ មែនទេ? ហើយបើអ្នករាល់គ្នាសួរសុខទុក្ខតែបងប្អូនរបស់អ្នករាល់គ្នាប៉ុណ្ណោះ តើមានអ្វីអស្ចារ្យទៅ? ពីព្រោះជនជាតិដទៃក៏ធ្វើដូច្នោះដែរ មែនទេ? ហេតុនេះ អ្នករាល់គ្នាត្រូវមានគុណសម្បត្តិសព្វគ្រប់ ដូចបិតារបស់អ្នកដែលនៅស្ថានសួគ៌ក៏មានគុណសម្បត្តិសព្វគ្រប់ដែរ” (ម៉ាថាយ ៥:៤៣-៤៨)។
"ពីព្រោះបើអ្នកអភ័យទោសចំពោះកំហុសរបស់អ្នកឯទៀត នោះបិតារបស់អ្នកដែលនៅស្ថានសួគ៌ក៏នឹងអភ័យទោសឲ្យអ្នកដែរ។ ក៏ប៉ុន្តែ បើអ្នកមិនអភ័យទោសចំពោះកំហុសរបស់អ្នកឯទៀតទេ នោះបិតារបស់អ្នកក៏មិនអភ័យទោសចំពោះកំហុសរបស់អ្នកដែរ" (ម៉ាថាយ ៦:១៤,១៥)។
“នោះលោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅអ្នកនោះថា៖ "ចូរស៊កដាវរបស់អ្នកទៅក្នុងស្រោមវិញ ព្រោះអស់អ្នកដែលប្រើដាវ ក៏នឹងស្លាប់ដោយដាវដែរ"” (ម៉ាថាយ ២៦:៥២)។
"ចូរនាំគ្នាមកមើលស្នាដៃរបស់ព្រះយេហូវ៉ា គឺមើលអ្វីៗដ៏អស្ចារ្យដែលលោកបានធ្វើនៅផែនដី។ លោកនឹងធ្វើឲ្យផែនដីទាំងមូលលែងមានសង្គ្រាមទៀត លោកបំបាក់ធ្នូ ហើយកម្ទេចលំពែង លោកដុតរទេះចម្បាំង ចោលទាំងអស់" (ទំនុកដំកើង ៤៦:៨,៩)។
"ក្នុងចំណោមប្រជាជាតិទាំងឡាយ លោកនឹងធ្វើការវិនិច្ឆ័យ ហើយដោះស្រាយអ្វីៗទាំងអស់ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់ប្រជាជាតិជាច្រើន។ ពួកគេនឹងយកដាវរបស់ខ្លួន ដំធ្វើជាផាលនង្គ័ល ហើយយកលំពែង ដំធ្វើជាដង្កាវវិញ។ ប្រជាជាតិមួយនឹងមិនលើកដាវច្បាំងនឹងប្រជាជាតិមួយទៀតឡើយ ហើយក៏មិនរៀនធ្វើសង្គ្រាមទៀតដែរ" (អេសាយ ២:៤)។
"នៅគ្រាចុងក្រោយបង្អស់ ភ្នំនៃវិហារព្រះយេហូវ៉ា នឹងត្រូវតាំងឡើងយ៉ាងមាំ ខ្ពស់ជាងភ្នំទាំងអស់ ហើយនឹងត្រូវតម្កើងឡើងខ្ពស់ជាងទួលនានា។ បណ្ដាជននឹងនាំគ្នាឡើងទៅភ្នំនោះជាហូរហែ។ ប្រជាជាតិជាច្រើននឹងទៅដោយនិយាយថា៖ «ចូរយើងឡើងទៅភ្នំនៃព្រះយេហូវ៉ា គឺទៅវិហារនៃព្រះរបស់យ៉ាកុប។ លោកនឹងបង្រៀនយើងអំពីផ្លូវរបស់លោក ហើយយើងនឹងដើរតាមមាគ៌ាលោក»។ ព្រោះក្រមច្បាប់*នឹងចេញពីក្រុងស៊ីយ៉ូន ហើយប្រសាសន៍របស់ព្រះយេហូវ៉ា នឹងចេញពីក្រុងយេរូសាឡិម។ លោកនឹងវិនិច្ឆ័យនៅក្នុងចំណោមប្រជាជាតិជាច្រើន ហើយកែតម្រូវអ្វីដែលខុសក្នុងចំណោមប្រជាជាតិខ្លាំងក្លាដែលនៅឆ្ងាយៗ។ ពួកគេនឹងដំដាវធ្វើជាផាលនង្គ័ល ហើយដំលំពែងធ្វើជាដង្កាវវិញ។ ប្រជាជាតិមួយនឹងមិនលើកដាវច្បាំងនឹងប្រជាជាតិមួយទៀតឡើយ ហើយពួកគេក៏មិនរៀនធ្វើសឹកសង្គ្រាមទៀតដែរ។ ពួកគេនឹងអង្គុយនៅក្រោមដើមទំពាំងបាយជូរនិងដើមល្វារបស់ខ្លួន ហើយនឹងគ្មានអ្នកណាមកបំភ័យពួកគេឡើយ។ ព្រោះព្រះយេហូវ៉ានៃបណ្ដាកងទ័ពស្ថានសួគ៌បានមានប្រសាសន៍ហើយ" (មីកា ៤:១-៤)។
នឹងមានអាហារជាច្រើននៅទូទាំងផែនដី
"ផែនដីនឹងមានស្រូវជាបរិបូរ ចំណែកនៅតាមកំពូលភ្នំវិញនឹងមានស្រូវហៀរហូរ។ គាត់នឹងមានភោគផលពោរពាសដូចនៅស្រុកលីបង់ ហើយបណ្ដាជននៅក្រុងនានានឹងមានចំនួនកាន់តែច្រើនដូចជាស្មៅនៅផែនដី" (ទំនុកដំកើង ៧២:១៦)។
“នៅគ្រានោះ លោកនឹងបង្អុរភ្លៀងស្រោចស្រពលើគ្រាប់ពូជដែលអ្នករាល់គ្នាបានសាបព្រោះ ហើយដីនឹងបង្កើតផលល្អៗយ៉ាងបរិបូរ។ ឯហ្វូងសត្វរបស់អ្នករាល់គ្នាវិញ ពួកវានឹងស៊ីស្មៅខៀវខ្ចីនៅឯវាលដ៏ធំទូលាយ” (អេសាយ ៣០:២៣)។
អព្ភូតហេតុរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទដើម្បីពង្រឹងសេចក្តីជំនឿលើក្តីសង្ឃឹមនៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ច
«តាមការពិត មានការជាច្រើនទៀតដែលលោកយេស៊ូបានធ្វើ ហើយប្រសិនបើសរសេរអំពីការទាំងនោះឲ្យបានល្អិតល្អន់ ខ្ញុំគិតថាពិភពលោកទាំងមូលមិនល្មមទុករមូរទាំងអស់នោះឡើយ» (យ៉ូហាន ២១:២៥)
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនិងអព្ភូតហេតុដំបូងដែលបានសរសេរនៅក្នុងដំណឹងល្អរបស់យ៉ូហានគាត់ប្រែទឹកទៅជាស្រា៖“លុះនៅថ្ងៃទី៣ មានគេរៀបចំភោជនាហារអបអរអាពាហ៍ពិពាហ៍មួយនៅភូមិកាណាក្នុងស្រុកកាលីឡេ ហើយម្ដាយរបស់លោកយេស៊ូនៅទីនោះ។ លោកយេស៊ូនិងពួកអ្នកកាន់តាមលោកក៏បានត្រូវអញ្ជើញឲ្យចូលរួមពិធីរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍នោះដែរ។ នៅពេលជិតអស់ស្រាទំពាំងបាយជូរ ម្ដាយរបស់លោកយេស៊ូជម្រាបលោកថា៖ «ពួកគេអស់ស្រាហើយ»។ ប៉ុន្តែ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅម្ដាយថា៖ «ស្ត្រីអើយ នេះមិនមែនជារឿងរបស់យើងទាំងពីរទេ។ វេលារបស់ខ្ញុំមិនទាន់មកដល់ទេ»។ ម្ដាយរបស់លោកក៏ប្រាប់ពួកអ្នកដែលកំពុងបម្រើថា៖ «ចូរធ្វើតាមអ្វីដែលលោកប្រាប់ឲ្យធ្វើចុះ»។ នៅទីនោះមានពាងទឹក៦ធ្វើពីថ្ម ទុកសម្រាប់លាងសម្អាតស្របតាមវិន័យរបស់ជនជាតិយូដា។ ពាងនីមួយៗមានចំណុះប្រហែលពីរទៅបីរង្វាល់។ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅពួកគេថា«ចូរចាក់ទឹកឲ្យពេញពាងទាំងនេះ»។ រួចពួកគេក៏ចាក់ទឹកពេញដល់មាត់ពាង។ បន្ទាប់មក លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅពួកគេថា៖ «ឥឡូវ ចូរដងខ្លះយកទៅឲ្យអ្នកចាត់ចែងពិធី»។ ដូច្នេះ ពួកគេក៏ដងខ្លះទៅ។ ពេលអ្នកចាត់ចែងពិធីបានភ្លក់ទឹកដែលបានត្រូវធ្វើឲ្យក្លាយជាស្រាទំពាំងបាយជូរ នោះគាត់មិនដឹងថាស្រានោះបានមកពីណាទេ (តែពួកអ្នកដែលកំពុងបម្រើបានដឹង ដោយសារពួកគេបានដងទឹកនោះចេញ)។ រួចអ្នកចាត់ចែងពិធីក៏ហៅកូនកំលោះមក ហើយប្រាប់គាត់ថា៖ «មនុស្សគ្រប់គ្នាតែងតែជូនស្រាដែលមានគុណភាពល្អមុន រួចពេលដែលភ្ញៀវស្រវឹងហើយ ទើបយកស្រាដែលមានគុណភាពអន់មកជូនវិញ។ ប៉ុន្តែ អ្នកបានទុកស្រាល្អរហូតដល់ឥឡូវនេះទើបជូនភ្ញៀវ»។ លោកយេស៊ូបានធ្វើការនេះនៅភូមិកាណាក្នុងស្រុកកាលីឡេ ហើយនេះជាសញ្ញាសម្គាល់ដំបូងបង្អស់របស់លោក។ លោកបានបង្ហាញឲ្យឃើញសិរីរុងរឿងរបស់លោក ហើយពួកអ្នកកាន់តាមលោកក៏មានជំនឿលើលោក” (យ៉ូហាន ២:១-១១)។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទប្រោសកូនប្រុសរបស់អ្នកបម្រើរបស់ស្តេច៖ "ក្រោយមក លោកបានមកភូមិកាណានៅស្រុកកាលីឡេម្ដងទៀត ជាកន្លែងដែលលោកបានធ្វើឲ្យទឹកក្លាយទៅជាស្រា។ មានបុរសម្នាក់ដែលជាអ្នកបម្រើស្ដេច ហើយកូនប្រុសរបស់គាត់កំពុងឈឺនៅក្រុងកាពើណិម។ នៅពេលដែលបុរសនេះឮថាលោកយេស៊ូបានចេញពីតំបន់យូឌាមកស្រុកកាលីឡេ នោះគាត់បានចេញទៅសុំលោកឲ្យចុះមក ហើយជួយធ្វើឲ្យកូនប្រុសរបស់គាត់ជាផង ព្រោះកូនរបស់គាត់ជិតស្លាប់ហើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ «អ្នករាល់គ្នានឹងមិនជឿឡើយ លុះត្រាតែឃើញសញ្ញាសម្គាល់និងការអស្ចារ្យ»។ អ្នកបម្រើស្ដេចជម្រាបលោកថា៖ «លោកម្ចាស់ សូមចុះមក មុនកូនរបស់ខ្ញុំស្លាប់»។ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ «អញ្ជើញទៅចុះ កូនប្រុសរបស់អ្នកបានជាឡើងវិញហើយ»។ បុរសនោះជឿប្រសាសន៍របស់លោកយេស៊ូ ហើយក៏ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។ លុះពេលគាត់កំពុងធ្វើដំណើរត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ពួកខ្ញុំបម្រើរបស់គាត់បានមកជួបគាត់ ហើយប្រាប់ថាកូនប្រុសរបស់គាត់បានជាឡើងវិញហើយ។ ដូច្នេះ គាត់សួរពួកគេអំពីម៉ោងណាដែលកូនរបស់គាត់មានសុខភាពល្អឡើងវិញ។ ពួកគេប្រាប់គាត់ថា៖ «ម្សិលមិញ នៅម៉ោងទី៧ គ្រុនក៏បាត់ពីគាត់ទៅ»។ ដូច្នេះ ឪពុករបស់កូននោះក៏ដឹងថា គឺនៅម៉ោងនោះឯងដែលលោកយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «កូនប្រុសរបស់អ្នកបានជាឡើងវិញហើយ»។ រួចគាត់និងពួកអ្នកផ្ទះទាំងអស់របស់គាត់បានទៅជាអ្នកជឿ។ នេះជាសញ្ញាសម្គាល់ទី២ដែលលោកយេស៊ូបានធ្វើ ពេលចេញពីតំបន់យូឌាមកស្រុកកាលីឡេវិញ" (យ៉ូហាន ៤:៤៦-៥៤)។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទព្យាបាលបុរសម្នាក់ដែលមានអារក្សចូលនៅកាពើណិម៖ "ក្រោយនោះ លោកចុះទៅក្រុងកាពើណិមនៅស្រុកកាលីឡេ ហើយបានបង្រៀនបណ្ដាជននៅថ្ងៃឈប់សម្រាក។ ពួកគេបាននឹកអស្ចារ្យក្នុងចិត្តដោយសារសេចក្ដីបង្រៀនរបស់លោក ពីព្រោះលោកមានប្រសាសន៍ដូចជាអ្នកដែលមានអំណាចពីព្រះ។ ដំណាលគ្នានោះ ក្នុងសាលាប្រជុំមានបុរសម្នាក់ដែលមានវិញ្ញាណអសោច*ចូល ហើយគាត់ស្រែកយ៉ាងខ្លាំងថា៖ «នែ! យេស៊ូពីក្រុងណាសារ៉ែត! តើអ្នកមករំខានពួកយើងធ្វើអ្វី? តើអ្នកមកបំផ្លាញយើងឬ? ខ្ញុំដឹងច្បាស់ថាអ្នកជាអ្នកណា។ អ្នកជាអ្នកបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ»។ លោកយេស៊ូក៏ស្ដីបន្ទោសវាថា៖ «ចូរស្ងៀមទៅ! ហើយចេញពីគាត់ភ្លាម»។ ដូច្នេះ វិញ្ញាណកំណាចនោះបានផ្ដួលបុរសនោះនៅមុខបណ្ដាជន រួចចេញពីគាត់ទៅដោយមិនធ្វើទុក្ខគាត់ឡើយ។ ឃើញដូច្នេះ ពួកគេទាំងអស់គ្នានឹកស្ងើចក្នុងចិត្ត ហើយចាប់ផ្ដើមនិយាយគ្នាថា៖ «សម្ដីអ្វីក៏ពូកែម្ល៉េះ! ព្រោះលោកបង្គាប់វិញ្ញាណអសោចដោយអំណាចនិងឫទ្ធានុភាព ហើយពួកវាក៏ចេញទៅ!»។ ដូច្នេះ ដំណឹងអំពីលោកបានឮសុសសាយពេញតំបន់នៅជុំវិញនោះ" (លូកា ៤:៣១-៣៧)។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដេញអារក្សនៅក្នុងដែនដីកាដារ៉េន (ឥឡូវហ្ស៊កដានីភាគខាងកើតទន្លេយ័រដាន់ក្បែរបឹងទីបេរ៉ាស)៖ "លុះទៅដល់ត្រើយម្ខាងក្នុងតំបន់កេដារ៉ាហើយ មានបុរសពីរនាក់ដែលមានវិញ្ញាណកំណាចចូល បានចេញពីទីបញ្ចុះសពមកជួបលោក។ បុរសទាំងពីរនោះសាហាវក្រៃលែង បានជាគ្មានអ្នកណាហ៊ានដើរតាមផ្លូវនោះទេ។ ខណៈនោះ ពួកគេបានស្រែកឡើងថា៖ «បុត្រព្រះ! តើលោកមករំខានយើងធ្វើអ្វី? តើលោកមកធ្វើទារុណកម្មយើង+មុនពេលកំណត់ឬ?»។ នៅឆ្ងាយពីពួកគេ មានសត្វជ្រូកមួយហ្វូងធំកំពុងរកចំណីស៊ី។ ដូច្នេះ វិញ្ញាណកំណាចទាំងនោះចាប់ផ្ដើមអង្វរលោកថា៖ «បើលោកបណ្ដេញយើង សូមចាត់យើងឲ្យចូលទៅក្នុងហ្វូងជ្រូកនោះ»។ ម្ល៉ោះហើយ លោកមានប្រសាសន៍ទៅពួកគេថា៖ «ទៅចុះ!» ហើយពួកគេក៏ចេញទៅ រួចចូលក្នុងហ្វូងជ្រូក។ ខណៈនោះ ជ្រូកទាំងហ្វូងបានបោលពីច្រាំងចោតធ្លាក់ចូលក្នុងសមុទ្រ ហើយងាប់អស់ទៅ។ ប៉ុន្តែ អ្នកដែលឃ្វាលសត្វទាំងនោះបានរត់ចេញ ហើយចូលទៅក្នុងក្រុង។ រួចពួកគេបានរៀបរាប់ប្រាប់ពីអ្វីៗទាំងអស់ រួមទាំងរឿងរបស់បុរសពីរនាក់ដែលមានវិញ្ញាណកំណាចចូលដែរ។ បន្ទាប់មក អ្នកក្រុងគ្រប់គ្នាបានចេញមកជួបលោកយេស៊ូ។ លុះជួបហើយ ពួកគេបានអង្វរសុំឲ្យលោកចេញពីតំបន់របស់ពួកគេ" (ម៉ាថាយ ៨:២៨-៣៤)។
ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទប្រោស ឲ្យ ជាម្ដាយក្មេករបស់សាវ័កពេត្រុស៖ «ក្រោយមក ពេលលោកយេស៊ូចូលទៅក្នុងផ្ទះរបស់ពេត្រុស លោកឃើញម្ដាយក្មេករបស់គាត់កំពុងដេកដោយឈឺគ្រុនក្ដៅ។ ដូច្នេះ លោកពាល់ដៃរបស់គាត់ គ្រុននោះក៏បាត់ទៅ រួចគាត់ងើបឡើងហើយចាប់ផ្ដើមធ្វើអាហារជូនលោក» (ម៉ាថាយ ៨:១៤,១៥)។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទព្យាបាលបុរសម្នាក់អ្នកណាមានដៃខ្វិន១៖ "នៅថ្ងៃឈប់សម្រាកមួយទៀត លោកបានចូលទៅក្នុងសាលាប្រជុំ ហើយចាប់ផ្ដើមបង្រៀន។ នៅទីនោះ មានបុរសម្នាក់ស្វិតដៃស្ដាំ។ ពេលនោះ ពួកអ្នកជំនាញខាងច្បាប់និងពួកផារិស៊ីចាំសង្កេតមើលថា លោកយេស៊ូនឹងធ្វើឲ្យបុរសនោះជាសះស្បើយនៅថ្ងៃឈប់សម្រាកឬយ៉ាងណា ដើម្បីមានហេតុចោទប្រកាន់លោក។ ប៉ុន្តែ លោកជ្រាបអំពីអ្វីដែលពួកគេកំពុងរិះគិតក្នុងចិត្ត។ លោកក៏មានប្រសាសន៍ទៅបុរសស្វិតដៃថា៖ «ចូរក្រោកឡើង ហើយមកឈរនៅចំកណ្ដាលនេះ»។ ឮដូច្នោះ បុរសនោះក៏ក្រោកឡើង ហើយមកឈរនៅទីនោះ។ បន្ទាប់មក លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅពួកគេថា៖ «ខ្ញុំចង់សួរអ្នករាល់គ្នាថា នៅថ្ងៃឈប់សម្រាក តើមានច្បាប់ឲ្យធ្វើអំពើល្អ ឬធ្វើអំពើអាក្រក់? តើមានច្បាប់ឲ្យសង្គ្រោះជីវិត* ឬសម្លាប់ជីវិត?»។ ក្រោយពីបានមើលមុខពួកគេទាំងអស់គ្នាហើយ លោកប្រាប់បុរសស្វិតដៃថា៖ «ចូរលាដៃរបស់អ្នក»។ បុរសនោះក៏លាដៃ ហើយដៃរបស់គាត់បានជាឡើងវិញ។ ប៉ុន្តែ ពួកអ្នកជំនាញខាងច្បាប់និងពួកផារិស៊ីបានខឹងយ៉ាងខ្លាំង រួចពួកគេក៏ពិភាក្សាគ្នារកវិធីធ្វើបាបលោកយេស៊ូ" (លូកា ៦:៦-១១)។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទព្យាបាលបុរសម្នាក់ដែលមានហើម (ការប្រមូលផ្តុំសារធាតុរាវច្រើនពេកនៅក្នុងខ្លួន)៖ "នៅថ្ងៃមួយជាថ្ងៃឈប់សម្រាក លោកយេស៊ូបានចូលទៅពិសាអាហារក្នុងផ្ទះរបស់មេដឹកនាំម្នាក់នៃពួកផារិស៊ី ហើយអស់អ្នកដែលនៅទីនោះបានសង្កេតមើលលោក។ មើល! នៅពីមុខលោក មានបុរសម្នាក់ដែលកើតរោគហើម។ ដូច្នេះ លោកយេស៊ូសួរពួកអ្នកចេះច្បាប់ ស្ទាត់និងពួកផារិស៊ីថា៖ «តើមានច្បាប់ធ្វើឲ្យមនុស្សជាសះស្បើយនៅថ្ងៃឈប់សម្រាកឬទេ?»។ ប៉ុន្តែ ពួកគេនៅស្ងៀម។ លោកយេស៊ូក៏ដាក់ដៃលើបុរសនោះ ធ្វើឲ្យគាត់ជាសះស្បើយ រួចឲ្យគាត់ចេញទៅ។ បន្ទាប់មក លោកមានប្រសាសន៍ទៅពួកគេថា៖ «ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា បើកូនប្រុសឬគោឈ្មោលរបស់ខ្លួនធ្លាក់អណ្ដូងនៅថ្ងៃឈប់សម្រាក តើមានអ្នកណាដែលមិនលើកចេញភ្លាមទេឬ?»។ ដូច្នេះ ពួកគេមិនអាចតបឆ្លើយទៅលោកអំពីរឿងនោះបានឡើយ" (លូកា ១៤:១-៦)។
ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទប្រោសមនុស្សខ្វាក់ម្នាក់ថា៖ «លុះលោកមកជិតដល់ក្រុងយេរីខូ មានបុរសងងឹតភ្នែកម្នាក់កំពុងអង្គុយសុំទាននៅក្បែរផ្លូវ។ ពេលដែលគាត់ឮសូរបណ្ដាជនដើរកាត់ នោះក៏សួរគេអំពីរឿងអ្វីដែលកំពុងកើតឡើង។ គេប្រាប់គាត់ថា៖ «លោកយេស៊ូពីក្រុងណាសារ៉ែតកំពុងដើរកាត់!»។ ឮដូច្នេះ គាត់ស្រែកឡើងថា៖ «លោកយេស៊ូ បុត្រដាវីឌ! សូមមេត្ដាជួយខ្ញុំផង!»។ ហើយពួកអ្នកដែលកំពុងដើរខាងមុខគេចាប់ផ្ដើមនិយាយម៉ឺងម៉ាត់ប្រាប់បុរសនោះឲ្យនៅស្ងៀម តែគាត់ស្រែកកាន់តែខ្លាំងថា៖ «បុត្រដាវីឌ! សូមមេត្ដាជួយខ្ញុំផង!»។ រួចលោកយេស៊ូក៏ឈប់ហើយបង្គាប់គេឲ្យនាំបុរសនោះមកលោក។ ពេលដែលបុរសនោះមកជិតលោកហើយ នោះលោកយេស៊ូសួរគាត់ថា៖ «តើចង់ឲ្យខ្ញុំធ្វើអ្វីដើម្បីអ្នក?»។ គាត់ជម្រាបថា៖ «លោកម្ចាស់ សូមធ្វើឲ្យខ្ញុំមើលឃើញឡើងវិញ»។ ដូច្នេះ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ «ចូរមើលឃើញឡើងវិញ។ ជំនឿរបស់អ្នកបានធ្វើឲ្យអ្នកជាហើយ»។ រំពេចនោះ គាត់អាចមើលឃើញឡើងវិញ ក៏ចាប់ផ្ដើមដើរតាមលោកព្រមទាំងសរសើរតម្កើងព្រះផង។ ពេលដែលមនុស្សទាំងឡាយឃើញអ្វីដែលបានកើតឡើង ពួកគេក៏បានសរសើរព្រះដែរ» (លូកា ១៨:៣៥-៤៣)។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទព្យាបាលមនុស្សខ្វាក់ពីរនាក់៖ "ពេលដែលលោកយេស៊ូដើរហួសពីទីនោះ បុរសងងឹតភ្នែកពីរនាក់ បានទៅតាមលោក ហើយស្រែកថា៖ «បុត្រដាវីឌ! សូមមេត្តាជួយយើងផង»។ ក្រោយពីលោកបានចូលទៅក្នុងផ្ទះ បុរសងងឹតភ្នែកទាំងនោះបានមកឯលោក។ រួចលោកយេស៊ូសួរពួកគេថា៖ «តើអ្នកជឿថាខ្ញុំអាចធ្វើការនេះបានទេ?»។ ពួកគេឆ្លើយថា៖ «យើងជឿ! លោកម្ចាស់»។ រួចលោកពាល់ភ្នែករបស់ពួកគេ ដោយពោលថា៖ «សូមឲ្យកើតឡើងចំពោះអ្នក សមស្របទៅតាមជំនឿរបស់អ្នក»។ ក្រោយមក ភ្នែករបស់ពួកគេក៏ភ្លឺឡើង ហើយលោកយេស៊ូបង្គាប់ពួកគេយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ថា៖ «កុំប្រាប់អ្នកណាឲ្យសោះ»។ ប៉ុន្តែ ក្រោយពីពួកគេបានចេញទៅក្រៅ នោះពួកគេក៏រៀបរាប់ប្រាប់អំពីលោកពេញតំបន់នោះ" (ម៉ាថាយ ៩:២៧-៣១)។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទប្រោសមនុស្សគថ្លង់ម្នាក់៖ "លោកបានចេញពីតំបន់ទីរ៉ុស ឆ្ពោះទៅសមុទ្រកាលីឡេ ដោយកាត់តាមតំបន់ស៊ីដូននិងតំបន់ដេកាប៉ូល។ នៅទីនោះ ពួកគេបាននាំបុរសម្នាក់មករកលោក។ បុរសនោះថ្លង់មិនអាចគ្រលាស់អណ្ដាតនិយាយបាន ហើយពួកគេបានអង្វរសុំលោកឲ្យដាក់ដៃលើគាត់។ ក្រោយមក លោកនាំបុរសនោះទៅឆ្ងាយពីបណ្ដាជន។ រួចលោកដាក់ម្រាមដៃរបស់លោកក្នុងត្រចៀកគាត់ ហើយស្ដោះទឹកមាត់ បន្ទាប់មកពាល់អណ្ដាតរបស់គាត់ ហើយលោកងើយភ្នែកមើលមេឃ ដកដង្ហើមវែង រួចមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ «អេផាថា» ដែលមានន័យថា«ចូរបើកឡើង»។ រំពេចនោះ គាត់ក៏អាចស្ដាប់ឮ ហើយអាចគ្រលាស់អណ្ដាតបាន រួចចាប់ផ្ដើមនិយាយដូចធម្មតា។ រួចមក លោកបានបង្គាប់ពួកគេកុំឲ្យប្រាប់អ្នកណាឲ្យសោះ។ ប៉ុន្តែ លោកកាន់តែហាម ពួកគេកាន់តែប្រកាសអំពីរឿងនោះ។ បណ្ដាជនភ្ញាក់ផ្អើលក្រៃលែង ហើយបាននិយាយថា៖ «លោកបានធ្វើអ្វីៗទាំងអស់យ៉ាងល្អប្រសើរ សូម្បីតែមនុស្សថ្លង់ ក៏លោកធ្វើឲ្យស្ដាប់ឮ ហើយមនុស្សគ ក៏លោកធ្វើឲ្យនិយាយបានដែរ»" (ម៉ាកុស ៧:៣១-៣៧)។
ព្រះយេស៊ូគ្រិស្ដប្រោសមនុស្សឃ្លង់ម្នាក់ថា៖ «មានបុរសកើតជំងឺឃ្លង់ម្នាក់មករកលោក ហើយលុតជង្គង់អង្វរថា៖ «បើលោកចង់ធ្វើឲ្យខ្ញុំជាស្អាត លោកអាចធ្វើបាន»។ ឃើញដូច្នេះ លោកមានចិត្តក្ដួលអាណិត រួចលូកដៃទៅពាល់គាត់ដោយពោលថា៖ «ខ្ញុំចង់ធ្វើឲ្យអ្នកជាស្អាតមែន។ សូមឲ្យជាស្អាតចុះ»។ រំពេចនោះ ជំងឺឃ្លង់បានបាត់ពីខ្លួនគាត់ទៅ ហើយគាត់បានជាស្អាត» (ម៉ាកុស ១:៤០-៤២)។
ការប្រោសមនុស្សឃ្លង់ ១០ នាក់ ឲ្យ ជា៖ "ចកាលដែលលោកកំពុងធ្វើដំណើរទៅក្រុងយេរូសាឡិម លោកបានដើរកាត់រវាងស្រុកសាម៉ារីនិងស្រុកកាលីឡេ។ ពេលដែលលោកកំពុងចូលក្នុងភូមិមួយ បុរសកើតឃ្លង់១០នាក់ក្រឡេកទៅឃើញលោក ក៏បានក្រោកឈរពីចម្ងាយ។ ពួកគេបន្លឺសំឡេងថា៖ «លោកគ្រូយេស៊ូ! សូមមេត្តាជួយយើងផង!»។ ពេលលោកឃើញពួកគេ លោកមានប្រសាសន៍ទៅពួកគេថា៖ «ចូរទៅបង្ហាញខ្លួនឲ្យពួកសង្ឃឃើញ»។ ពេលដែលពួកគេចេញផុតទៅ នោះក៏បានជាស្អាតគ្រប់គ្នា។ លុះឃើញថាខ្លួនជាហើយ មានម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេវិលមកវិញ ហើយបន្លឺសំឡេងយ៉ាងខ្លាំងសរសើរតម្កើងព្រះ។ រួចអ្នកនោះបានក្រាបមុខដល់ដីនៅជិតជើងលោកយេស៊ូ ទាំងអរគុណលោក។ អ្នកនោះជាជនជាតិសាម៉ារី។ លោកយេស៊ូតបថា៖ «មាន១០នាក់ដែលបានត្រូវធ្វើឲ្យជាស្អាត មែនទេ? ចុះតើ៩នាក់ទៀតនៅឯណា? តើគ្មានអ្នកណាវិលមកវិញដើម្បីសរសើរតម្កើងព្រះ ក្រៅពីបុរសជនជាតិដទៃម្នាក់នេះទេឬ?»។ រួចលោកមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ «ចូរក្រោកឡើង ហើយអញ្ជើញទៅចុះ។ ជំនឿរបស់អ្នកបានធ្វើឲ្យអ្នកជាសះស្បើយ»" (លូកា ១៧:១១-១៩)។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទព្យាបាលបុរសដែលមិនអាចដើរបាន៖ «បន្ទាប់ពីការទាំងនេះ មានបុណ្យមួយរបស់ជនជាតិយូដា ហើយលោកយេស៊ូបានឡើងទៅក្រុងយេរូសាឡិម។ នៅក្រុងយេរូសាឡិម នៅទ្វារចៀម មានអាងទឹកមួយដែលភាសាហេប្រឺហៅថាបេតសាថា ហើយអាងនោះព័ទ្ធដោយល្វែងប្រាំ។ ក្នុងល្វែងទាំងនេះ មានមនុស្សជាច្រើននាក់ដែលឈឺ ងងឹតភ្នែក ខ្វិន ស្វិតដៃ ឬស្វិតជើងកំពុងដេកនៅទីនោះ។ ប៉ុន្តែមានបុរសម្នាក់នៅទីនោះដែលបានឈឺអស់សាមសិបប្រាំបីឆ្នាំ។ ពេលដែលលោកឃើញបុរសនេះកំពុងដេកនៅទីនោះ និងដោយដឹងថាគាត់ឈឺយូរហើយ នោះលោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ «តើអ្នកចង់មានសុខភាពល្អឡើងវិញទេ?»។ បុរសដែលឈឺនោះបានឆ្លើយថា៖ «លោក ខ្ញុំគ្មានអ្នកណាជួយដាក់ខ្ញុំក្នុងអាងពេលដែលទឹកកំពុងកម្រើកទេ តែពេលខ្ញុំកំពុងចុះទៅ មានម្នាក់ទៀតចុះទៅមុនខ្ញុំ»។ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ «ចូរងើបឡើង យកគ្រែស្នែងរបស់អ្នក ហើយដើរទៅចុះ»។ រំពេចនោះ បុរសនោះមានសុខភាពល្អឡើងវិញ ក៏យកគ្រែស្នែងរបស់គាត់ហើយចាប់ផ្ដើមដើរទៅ» (យ៉ូហាន ៥:១-៩)។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទព្យាបាលជំងឺឆ្កួតជ្រូក៖ "ពេលដែលលោកនិងពួកគាត់ដើរឆ្ពោះទៅបណ្ដាជន នោះមានបុរសម្នាក់មកឯលោក ហើយលុតជង្គង់ជម្រាបថា៖ «លោកម្ចាស់ សូមមេត្តាជួយកូនប្រុសខ្ញុំផង ពីព្រោះគាត់មានជំងឺឆ្កួតជ្រូក ហើយស្ថិតក្នុងសភាពធ្ងន់ធ្ងរណាស់។ គាត់ដួលក្នុងភ្លើង និងក្នុងទឹកជាញឹកញាប់។ ខ្ញុំបាននាំគាត់មកជួបពួកអ្នកកាន់តាមលោក តែពួកគាត់មិនអាចធ្វើឲ្យកូនខ្ញុំជាបានឡើយ»។ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «ឱជំនាន់មនុស្សដែលគ្មានជំនឿនិងវៀចវេរអើយ! តើខ្ញុំត្រូវនៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាដល់ពេលណា? តើខ្ញុំត្រូវទ្រាំនឹងអ្នករាល់គ្នាដល់កាលណាទៀត? ចូរនាំក្មេងប្រុសនោះមកឯខ្ញុំ»។ រួចមក លោកយេស៊ូស្ដីបន្ទោសវិញ្ញាណកំណាចនោះ ហើយវាក៏ចេញពីក្មេងប្រុសនោះ។ ចាប់ពីពេលនោះមក ក្មេងប្រុសនោះបានជាសះស្បើយ។ ក្រោយមក អ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូមកសួរលោកដោយឡែកពីគេថា៖ «ហេតុអ្វីពួកខ្ញុំមិនអាចបណ្ដេញវាបាន?»។ លោកមានប្រសាសន៍ទៅពួកគាត់ថា៖ «គឺដោយសារអ្នករាល់គ្នាមានជំនឿតិច។ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាការពិតថា ប្រសិនបើអ្នកមានជំនឿប៉ុនគ្រាប់មូស្ដាត នោះអ្នកអាចបញ្ជាទៅភ្នំនេះថា៖ ‹ចូររើចេញពីកន្លែងនេះ ទៅកន្លែងផ្សេង› នោះភ្នំនឹងរើទៅមែន ហើយនឹងគ្មានអ្វីដែលអ្នកមិនអាចធ្វើបានឡើយ»" (ម៉ាថាយ ១៧:១៤-២០)។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទធ្វើការអស្ចារ្យដោយមិនដឹងខ្លួន៖ "កាលដែលលោកយេស៊ូកំពុងធ្វើដំណើរទៅ នោះបណ្ដាជនបានប្រជ្រៀតគ្នានៅជុំវិញលោក។ ខណៈនោះ មានស្ត្រីម្នាក់មានជំងឺធ្លាក់ឈាម អស់១២ឆ្នាំ ហើយគ្មានអ្នកណាអាចព្យាបាលជំងឺរបស់នាងឲ្យជាបានឡើយ។ នាងបានដើរពីក្រោយបណ្ដាជន រួចចូលទៅពាល់ជាយសម្លៀកបំពាក់ក្រៅរបស់លោក។ រំពេចនោះ ឈាមក៏ឈប់ធ្លាក់។ ដូច្នេះ លោកយេស៊ូសួរថា៖ «តើអ្នកណាបានពាល់ខ្ញុំ?»។ បណ្ដាជនទាំងអស់ក៏បដិសេធគ្រប់គ្នា។ ពេលនោះ ពេត្រុសនិយាយថា៖ «លោកគ្រូ លោកឃើញហើយថាបណ្ដាជនកំពុងប្រជ្រៀតគ្នានៅជុំវិញលោក»។ ប៉ុន្តែ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «ពិតជាមានអ្នកណាម្នាក់ពាល់ខ្ញុំមែន ព្រោះខ្ញុំដឹងថាមានឫទ្ធានុភាព ចេញពីខ្លួនខ្ញុំ»។ កាលស្ត្រីនោះឃើញថា លោកបានដឹងអ្វីដែលនាងបានធ្វើ នោះនាងបានចូលមកទាំងភ័យញ័រ ហើយក្រាបនៅមុខលោក។ នាងក៏រៀបរាប់ប្រាប់នៅមុខមនុស្សទាំងអស់អំពីមូលហេតុដែលនាងបានពាល់លោក និងរបៀបដែលនាងបានជាសះស្បើយក្នុងមួយរំពេច។ ដូច្នេះ លោកមានប្រសាសន៍ទៅនាងថា៖ «កូនស្រីអើយ ជំនឿរបស់នាងបានធ្វើឲ្យនាងជាហើយ។ សូមនាងទៅឲ្យបានសេចក្ដីសុខចុះ»" (លូកា ៨:៤២-៤៨)។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទព្យាបាលពីចម្ងាយ៖ "ក្រោយមានប្រសាសន៍ទៅបណ្ដាជនរួចហើយ លោកបានចូលទៅក្នុងក្រុងកាពើណិម។ នៅក្រុងនោះ មាននាយទាហានម្នាក់ គាត់មានខ្ញុំបម្រើដែលឈឺជិតស្លាប់ ហើយគាត់ស្រឡាញ់ខ្ញុំបម្រើនោះណាស់។ ពេលឮថាលោកយេស៊ូមក នាយទាហាននោះក៏ចាត់ពួកបុរសចាស់ទុំជនជាតិយូដាខ្លះ ឲ្យទៅអង្វរសុំលោកឲ្យមក ដើម្បីធ្វើឲ្យខ្ញុំបម្រើរបស់គាត់ជាសះស្បើយ។ ពួកគេបានចូលមកជិតលោកយេស៊ូ ហើយចាប់ផ្ដើមទទូចអង្វរថា៖ «គាត់សមនឹងទទួលជំនួយពីលោក ព្រោះគាត់ស្រឡាញ់ជនជាតិយើង ហើយក៏បានសាងសង់សាលាប្រជុំរបស់យើងដែរ»។ ដូច្នេះ លោកយេស៊ូក៏ចេញទៅជាមួយនឹងពួកគេ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលលោកទៅជិតដល់ផ្ទះនោះ នាយទាហានបានចាត់មិត្តភក្ដិឲ្យទៅជម្រាបលោកថា៖ «លោកមិនចាំបាច់អញ្ជើញមកទេ ព្រោះខ្ញុំមិនសមនឹងទទួលលោកចូលក្នុងផ្ទះខ្ញុំឡើយ។ ហេតុនេះហើយបានជាខ្ញុំគិតថា ខ្លួនខ្ញុំមិនសមនឹងទៅជួបលោកដោយផ្ទាល់នោះទេ។ ប៉ុន្តែ សូមលោកគ្រាន់តែមានប្រសាសន៍ប៉ុណ្ណោះ នោះអ្នកបម្រើរបស់ខ្ញុំនឹងជាសះស្បើយ។ ព្រោះខ្ញុំក៏នៅក្រោមបង្គាប់គេដែរ ហើយក៏មានកូនទាហានដែលនៅក្រោមបង្គាប់ខ្ញុំ។ បើខ្ញុំបង្គាប់អ្នកណាឲ្យ‹ទៅ!› អ្នកនោះក៏ទៅ ហើយបើខ្ញុំបង្គាប់អ្នកណាឲ្យ‹មក!› អ្នកនោះក៏មក។ បើខ្ញុំបង្គាប់ខ្ញុំបម្រើរបស់ខ្ញុំឲ្យ‹ធ្វើការនេះ!› គាត់ក៏ធ្វើតាម»។ ពេលឮពាក្យទាំងនេះ លោកយេស៊ូក៏នឹកអស្ចារ្យក្នុងចិត្តចំពោះនាយទាហាននោះ រួចលោកបែរទៅបណ្ដាជនដែលដើរតាមលោក ហើយមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា សូម្បីតែក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែល ខ្ញុំមិនដែលឃើញអ្នកណាមានជំនឿខ្លាំងយ៉ាងនេះទេ»។ រួចពួកអ្នកដែលនាយទាហានបានចាត់នោះ ក៏ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។ លុះទៅដល់ ពួកគេឃើញថាខ្ញុំបម្រើនោះមានសុខភាពល្អឡើងវិញហើយ" (លូកា ៧:១-១០)។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានព្យាបាលស្ត្រីពិការម្នាក់អស់រយៈពេល ១៨ ឆ្នាំ៖ "ក្រោយមក នៅថ្ងៃឈប់សម្រាកលោកកំពុងបង្រៀនក្នុងសាលាប្រជុំមួយ។ មើល! មានស្ត្រីម្នាក់ឈឺអស់១៨ឆ្នាំ ដោយសារឥទ្ធិពលនៃវិញ្ញាណកំណាច។ នាងកោងខ្នងយ៉ាងខ្លាំង ហើយមិនអាចងើបត្រង់បានឡើយ។ នៅពេលលោកយេស៊ូឃើញនាង លោកមានប្រសាសន៍ទៅនាងថា៖ «នាងអើយ នាងបានត្រូវរំដោះពីជំងឺរបស់នាងហើយ»។ រួចលោកដាក់ដៃលើនាង នាងក៏ងើបត្រង់ភ្លាម ហើយចាប់ផ្ដើមលើកតម្កើងព្រះ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលអ្នកទទួលខុសត្រូវនៅសាលាប្រជុំឃើញដូច្នេះ គាត់ទាស់ចិត្ត ពីព្រោះលោកយេស៊ូបានធ្វើឲ្យនាងជានៅថ្ងៃឈប់សម្រាក រួចគាត់ប្រាប់បណ្ដាជនថា៖ «មាន៦ថ្ងៃសម្រាប់ធ្វើការ។ ដូច្នេះ ចូរមកនៅថ្ងៃទាំងនោះដើម្បីជាពីជំងឺ មិនមែននៅថ្ងៃឈប់សម្រាកទេ»។ ក៏ប៉ុន្តែ លោកម្ចាស់តបទៅគាត់ថា៖ «មនុស្សលាក់ពុត! នៅថ្ងៃឈប់សម្រាក អ្នករាល់គ្នាតែងតែស្រាយគោឈ្មោលឬលារបស់ខ្លួន រួចដឹកចេញពីក្រោលទៅឲ្យផឹកទឹក មែនទេ? បើដូច្នេះ ចុះស្ត្រីនេះដែលជាកូនចៅអាប្រាហាំ ហើយដែលបានជាប់ចំណងរបស់សាថាន*អស់១៨ឆ្នាំហើយ តើមិនត្រូវស្រាយនាងឲ្យរួចពីចំណងនេះនៅថ្ងៃឈប់សម្រាកទេឬ?»។ ពេលដែលលោកមានប្រសាសន៍ដូច្នេះ អស់អ្នកដែលប្រឆាំងលោកក៏មានសេចក្ដីខ្មាស តែបណ្ដាជនទាំងអស់ចាប់ផ្ដើមត្រេកអរវិញ ដោយឃើញការអស្ចារ្យទាំងប៉ុន្មានដែលលោកបានធ្វើ" (លូកា ១៣:១០-១៧)។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទប្រោសកូនស្រីរបស់ស្ត្រីដែលមិនមែនជាសាសន៍យូដា៖ "ចមក លោកយេស៊ូបានចាកចេញពីទីនោះទៅតំបន់ទីរ៉ុសនិងស៊ីដូន។ មើល! ស្ត្រីជនជាតិភេនីស៊ីម្នាក់ពីតំបន់នោះបានចេញមក ហើយស្រែកថា៖ «លោកម្ចាស់ ជាបុត្រដាវីឌអើយ! សូមមេត្តាជួយខ្ញុំផង កូនស្រីខ្ញុំមានវិញ្ញាណកំណាចចូល ធ្វើទុក្ខខ្លាំងណាស់»។ ក៏ប៉ុន្តែ លោកមិនបានតបឆ្លើយទៅនាងមួយម៉ាត់សោះ។ ដូច្នេះ ពួកអ្នកកាន់តាមបានមកទទូចសុំលោកថា៖ «សូមលោកប្រាប់នាងឲ្យទៅវិញ ពីព្រោះនាងចេះតែស្រែក ហើយដើរតាមយើងឥតឈប់»។ លោកតបឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំមិនបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅឯអ្នកណាទេ ក្រៅពីចៀមដែលវង្វេងផ្លូវក្នុងចំណោមជនជាតិអ៊ីស្រាអែល»។ ប៉ុន្តែ ស្ត្រីនោះក៏ចូលមកលំឱនកាយគោរពលោក ហើយអង្វរថា៖ «លោកម្ចាស់! សូមជួយខ្ញុំផង!»។ លោកតបឆ្លើយថា៖ «គឺមិនត្រឹមត្រូវទេ បើយកនំប៉័ងរបស់កូនក្មេង ហើយបោះទៅឲ្យឆ្កែតូចៗវិញ»។ នាងឆ្លើយថា៖ «មែនហើយលោកម្ចាស់! ប៉ុន្តែតាមការពិត ឆ្កែតូចៗស៊ីកម្ទេចនំប៉័ងដែលជ្រុះពីតុរបស់ម្ចាស់វា»។ នោះលោកយេស៊ូតបឆ្លើយទៅនាងថា៖ «នាងអើយ! នាងមានជំនឿខ្លាំងណាស់ សូមឲ្យនាងបានដូចប្រាថ្នាចុះ»។ រួចកូនស្រីរបស់នាងបានជាសះស្បើយតាំងពីពេលនោះមក។" (ម៉ាថាយ ១៥: ២១-២៨)។
ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបញ្ឈប់ខ្យល់ព្យុះ៖ «លុះក្រោយមក លោកចុះក្នុងទូកមួយ ហើយអ្នកកាន់តាមក៏បានទៅជាមួយនឹងលោកដែរ។ រួចមក កើតមានខ្យល់ព្យុះយ៉ាងខ្លាំងនៅសមុទ្រ ហើយរលកបានបោកកញ្ជ្រោលគ្របលើទូក។ ចំណែកលោកវិញ លោកកំពុងសម្រាន្តលក់។ ពួកគាត់បានមកដាស់លោកថា៖ «លោកម្ចាស់! សូមសង្គ្រោះយើងផង! យើងជិតវិនាសហើយ!»។ តែលោកមានប្រសាសន៍ទៅពួកគាត់ថា៖ «អ្នករាល់គ្នាដែលមានជំនឿតិច ហេតុអ្វីបានជាខ្លាចដូច្នេះ?»។ រួចមក លោកក្រោកឡើង ហើយស្តីបន្ទោសខ្យល់និងសមុទ្រ។ នោះក៏កើតមានសភាពស្ងប់ស្ងាត់ក្រៃលែង។ ដូច្នេះបុរសទាំងនោះបាននឹកអស្ចារ្យ ហើយនិយាយថា៖ «តើលោកជានរណា បានជាសូម្បីតែខ្យល់និងសមុទ្រក៏ស្ដាប់បង្គាប់លោកដែរ?»» (ម៉ាថាយ ៨:២៣-២៧)។ អព្ភូតហេតុនេះបង្ហាញថានៅក្នុងឋានសួគ៌លើផែនដីលែងមានព្យុះឬទឹកជំនន់ដែលនឹងបង្កឱ្យមានគ្រោះមហន្តរាយ។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដើរលើសមុទ្រ៖ "ក្រោយពីឲ្យបណ្ដាជនត្រឡប់ទៅវិញ លោកបានឡើងភ្នំតែម្នាក់ឯងដើម្បីអធិដ្ឋាន។ លុះដល់ពេលយប់ លោកនៅទីនោះតែម្នាក់ឯង។ ពេលនោះ ទូកនៅឆ្ងាយពីច្រាំងរាប់រយម៉ែត្រហើយ ក៏ត្រូវរលកបោកយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារទូកនោះទៅបញ្ច្រាសខ្យល់។ លុះដល់យាមទី៤ នៅយប់នោះ លោកបានដើរលើទឹកសមុទ្រទៅឯពួកអ្នកកាន់តាម។ ពេលពួកគាត់ក្រឡេកទៅឃើញលោកកំពុងដើរលើទឹកសមុទ្រ ពួកគាត់ចាប់ផ្ដើមវិលវល់ក្នុងគំនិត ហើយតាំងភ័យខ្លាច ក៏ស្រែកឡើងថា៖ «តើនោះជាអ្វីហ្នឹង!»។ ប៉ុន្តែ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅពួកគាត់ភ្លាមថា៖ «ចូរមានចិត្តក្លាហានឡើង! គឺខ្ញុំទេ កុំខ្លាចឡើយ»។ ពេត្រុសបានតបទៅលោកថា៖ «លោកម្ចាស់! បើពិតជាលោកមែន សូមឲ្យខ្ញុំដើរលើទឹកទៅឯលោកផង»។ នោះលោកបង្គាប់ថា៖ «ចូរមកចុះ!»។ ឮដូច្នេះ ពេត្រុសបានចេញពីទូក ហើយដើរលើទឹកទៅឯលោកយេស៊ូ។ ប៉ុន្តែដោយមើលទៅខ្យល់ព្យុះ គាត់ក៏ភ័យខ្លាច ហើយពេលដែលចាប់ផ្ដើមលិចទៅក្នុងទឹក គាត់ស្រែកឡើងថា៖ «លោកម្ចាស់! សូមជួយខ្ញុំផង!»។ ភ្លាមនោះ លោកយេស៊ូបានលូកដៃទៅចាប់គាត់ ហើយសួរថា៖ «អ្នកមានជំនឿតិចអើយ! ហេតុអ្វីបានជាចាប់ផ្ដើមសង្ស័យ?»។ ក្រោយពីលោកយេស៊ូនិងពេត្រុសបានចូលក្នុងទូកហើយ ខ្យល់ព្យុះក៏ស្ងប់បាត់ទៅ។ រួចមក អ្នកកាន់តាមលោកដែលនៅក្នុងទូកបានលំឱនកាយគោរពលោក ហើយពោលថា៖ «លោកពិតជាបុត្ររបស់ព្រះមែន»" (ម៉ាថាយ ១៤:២៣-៣៣)។
នេសាទអព្ភូតហេតុ៖ “នៅគ្រាមួយ បណ្ដាជនកំពុងស្ដាប់លោកយេស៊ូបង្រៀនបណ្ដាំរបស់ព្រះនៅក្បែរបឹងកេណិសារ៉ែត។ ពេលនោះ បណ្ដាជនខំប្រជ្រៀតគ្នាចូលទៅជិតលោក។ ខណៈនោះ លោកឃើញទូកនេសាទពីរចតនៅមាត់បឹង តែពួកអ្នកនេសាទបានឡើងពីទូកទៅលាងអួនរបស់ពួកគេ។ លោកក៏ចុះក្នុងទូកមួយរបស់ស៊ីម៉ូន ហើយសុំគាត់ឲ្យចេញទូកទៅឆ្ងាយបន្តិចពីមាត់បឹង។ រួចលោកអង្គុយចុះ ហើយចាប់ផ្ដើមបង្រៀនបណ្ដាជនពីក្នុងទូកនោះ។ លុះបង្រៀនរួចហើយ លោកក៏ប្រាប់ស៊ីម៉ូនថា៖ «ចូរទៅកន្លែងដែលមានទឹកជ្រៅ ហើយទម្លាក់អួននៅទីនោះ»។ ក៏ប៉ុន្តែ ស៊ីម៉ូនតបវិញថា៖ «លោកគ្រូ យើងបានខំប្រឹងអស់មួយយប់ តែចាប់មិនបានអ្វីសោះ។ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនឹងទម្លាក់អួនតាមប្រសាសន៍លោក»។ ពេលទម្លាក់អួនតាមប្រសាសន៍លោក ពួកគេចាប់បានត្រីច្រើនសន្ធឹកណាស់ រហូតដល់អួនរបស់ពួកគេចាប់ផ្ដើមធ្លាយ។ ដូច្នេះ ពួកគេធ្វើសញ្ញាឲ្យដៃគូរបស់ពួកគេដែលនៅក្នុងទូកផ្សេងទៀតមកជួយ។ អ្នកទាំងនោះក៏មក រួចពួកគេដាក់ត្រីពេញទូកទាំងពីរ គឺត្រីច្រើនដល់ម្ល៉េះបានជាទូកហៀបនឹងលិច។ ឃើញដូច្នេះ ស៊ីម៉ូនពេត្រុសលុតជង្គង់នៅមុខលោកយេស៊ូ ហើយនិយាយថា៖ «លោកម្ចាស់ សូមចេញពីខ្ញុំទៅ ពីព្រោះខ្ញុំជាមនុស្សមានភាពខុសឆ្គង»។ ព្រោះក្រោយពីចាប់បានត្រីច្រើនដូច្នេះ ស៊ីម៉ូនពេត្រុសនិងអស់អ្នកដែលនៅជាមួយនឹងគាត់ បាននឹកអស្ចារ្យក្នុងចិត្តក្រៃលែង ហើយកូនប្រុសពីរនាក់របស់សេបេដេ គឺយ៉ាកុបនិងយ៉ូហាន ដែលជាដៃគូរបស់ស៊ីម៉ូន ក៏នឹកអស្ចារ្យដែរ។ ប៉ុន្តែ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅស៊ីម៉ូនថា៖ «កុំខ្លាចឡើយ។ ចាប់តាំងពីឥឡូវនេះទៅ អ្នកនឹងនេសាទមនុស្សវិញ»។ ដូច្នេះ ពួកគេបានអុំទូកមកដីគោកវិញ រួចទុកអ្វីៗទាំងអស់ចោល ហើយទៅតាមលោក” (លូកា ៥:១-១១)។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទធ្វើឱ្យនំប៉័ងមានចំនួនច្រើន៖ "បន្ទាប់ពីការទាំងនេះ លោកយេស៊ូបានចេញដំណើរឆ្លងសមុទ្រ*កាលីឡេ ឬទិបេរៀស។ ប៉ុន្តែ មនុស្សមួយក្រុមធំបានតាមលោកជាប់ ពីព្រោះពួកគេឃើញអព្ភូតហេតុដែលលោកធ្វើឲ្យអ្នកឈឺជាសះស្បើយ។ ដូច្នេះ លោកយេស៊ូបានឡើងភ្នំមួយ រួចបានអង្គុយនៅទីនោះជាមួយនឹងពួកអ្នកកាន់តាមលោក។ ពេលនោះ គឺជិតដល់បុណ្យរំលង ជាបុណ្យរបស់ជនជាតិយូដា។ កាលដែលលោកយេស៊ូងើបភ្នែកទៅឃើញមនុស្សមួយក្រុមធំកំពុងដើរតម្រង់មករកលោក នោះលោកមានប្រសាសន៍ទៅភីលីពថា៖ «តើយើងនឹងទិញនំប៉័ងពីកន្លែងណាឲ្យមនុស្សទាំងនេះបរិភោគ?»។ លោកមានប្រសាសន៍ដូច្នេះ ដើម្បីសាកល្បងគាត់ ព្រោះលោកដឹងរួចហើយថាលោកហៀបនឹងធ្វើអ្វី។ ភីលីពតបឆ្លើយថា៖ «សូម្បីតែយើងទិញនំប៉័ងអស់២០០ឌីណារី ហើយឲ្យពួកគេបរិភោគម្នាក់បន្តិចៗ ក៏មិនគ្រប់គ្រាន់ដែរ»។ អនទ្រេជាបងប្អូនរបស់ស៊ីម៉ូនពេត្រុស និងជាអ្នកកាន់តាមម្នាក់របស់លោក បានជម្រាបលោកថា៖ «ក្មេងប្រុសនេះមាននំប៉័ង*ប្រាំដុំនិងត្រីតូចពីរកន្ទុយ។ ប៉ុន្តែ តើរបស់ទាំងនេះមានប្រយោជន៍អ្វីសម្រាប់មនុស្សច្រើនយ៉ាងនេះ?»។ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «ចូរប្រាប់មនុស្សទាំងនេះឲ្យអង្គុយចុះ»។ កន្លែងនោះមានស្មៅច្រើន ដូច្នេះពួកគេក៏អង្គុយចុះ។ ក្នុងចំណោមមនុស្សទាំងនោះ មានបុរសប្រហែល៥.០០០នាក់។ បន្ទាប់មក លោកយេស៊ូយកនំប៉័ងទាំងនោះ ក៏អរគុណព្រះ រួចចែកដល់អស់អ្នកដែលកំពុងអង្គុយ ថែមទាំងចែកត្រីតូចៗទាំងនោះតាមដែលពួកគេចង់បាន។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលពួកគេបានបរិភោគឆ្អែតហើយ នោះលោកមានប្រសាសន៍ទៅពួកអ្នកកាន់តាមថា៖ «ចូរប្រមូលអាហារដែលនៅសល់ កុំឲ្យខាតបង់អ្វីឡើយ»។ ដូច្នេះ ពួកគាត់ក៏ប្រមូលអាហារដែលសល់ បានពេញ១២កញ្ជើ ជាអាហារដែលនៅសល់ពីនំប៉័ងប្រាំដុំដែលមនុស្សទាំងនោះបានបរិភោគ។ ពេលដែលមនុស្សទាំងនោះឃើញសញ្ញាសម្គាល់ដែលលោកបានធ្វើ នោះពួកគេចាប់ផ្ដើមនិយាយថា៖ «អ្នកនេះប្រាកដជាអ្នកប្រកាសទំនាយដែលត្រូវចូលមកក្នុងពិភពលោកហើយ»។ ពេលលោកយេស៊ូដឹងថាពួកគេហៀបនឹងមកចាប់លោក ហើយតែងតាំងលោកជាស្ដេច នោះលោកក៏ចេញទៅ+ភ្នំម្ដងទៀតតែម្នាក់ឯង" (យ៉ូហាន ៦:១-១៥)។ នឹងមានអាហារយ៉ាងបរិបូរណ៍នៅទូទាំងផែនដី (ទំនុកដំកើង ៧២:១៦, អេសាយ ៣០:២៣)។
លោកយេស៊ូគ្រិស្ដបានប្រោសកូនប្រុសរបស់ស្ដ្រីមេម៉ាយ ឲ្យ រស់ឡើងវិញ៖ «មិនយូរក្រោយពីនោះ លោកបានធ្វើដំណើរទៅក្រុងមួយហៅថាណេអ៊ីន ហើយពួកអ្នកកាន់តាមនិងមនុស្សមួយក្រុមធំបានរួមដំណើរជាមួយនឹងលោក។ លុះធ្វើដំណើរជិតដល់ផ្លូវចូលក្រុងហើយ មើល! គេកំពុងសែងសពបុរសដែលជាកូនតែមួយរបស់ម្ដាយ។ ម្យ៉ាងទៀត ម្ដាយរបស់សពនោះជាស្ត្រីមេម៉ាយ ហើយមនុស្សមួយក្រុមធំពីក្រុងនោះក៏នៅជាមួយនឹងនាងដែរ។ ពេលដែលលោកម្ចាស់យេស៊ូក្រឡេកទៅឃើញនាង លោកមានចិត្តក្ដួលអាណិត ក៏មានប្រសាសន៍ទៅនាងថា៖ «ឈប់យំទៅ»។ បន្ទាប់មក លោកដើរទៅជិតហើយពាល់គ្រែស្នែង ឯពួកអ្នកសែងក៏ឈប់។ រួចមក លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «អ្នកកំលោះ ខ្ញុំប្រាប់អ្នកថា ចូរក្រោកឡើង!»។ ឯបុរសដែលស្លាប់នោះក៏ងើបឡើងអង្គុយ ហើយចាប់ផ្ដើមនិយាយ រួចលោកប្រគល់គាត់ឲ្យម្ដាយ។ ពួកគេទាំងអស់គ្នាក៏តាំងស្ញែងខ្លាច រួចចាប់ផ្ដើមសរសើរតម្កើងព្រះថា៖ «អ្នកប្រកាសទំនាយម្នាក់ដ៏ឧត្តមបានត្រូវតាំងឡើងក្នុងចំណោមយើង» ហើយ«ព្រះបានអាណិតរាស្ត្ររបស់លោក»។ រួចដំណឹងនេះអំពីលោក បានឮសុសសាយពេញតំបន់យូឌាទាំងមូលនិងតំបន់នៅជុំវិញ» (លូកា ៧:១១-១៧)។
ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទប្រោសកូនស្រីរបស់យ៉ៃរ៉ុស ឲ្យ រស់ឡើងវិញ៖ «ពេលដែលលោកកំពុងមានប្រសាសន៍ មានតំណាងម្នាក់របស់អ្នកទទួលខុសត្រូវនៃសាលាប្រជុំបានមកប្រាប់ថា៖ «កូនស្រីរបស់អ្នកស្លាប់ហើយ កុំរំខានលោកគ្រូទៀត»។ ឮដូច្នេះ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «កុំខ្លាចឡើយ គ្រាន់តែមានជំនឿប៉ុណ្ណោះ នោះនាងនឹងត្រូវសង្គ្រោះ»។ លុះទៅដល់ផ្ទះនោះហើយ លោកមិនបានឲ្យអ្នកណាចូលទៅក្នុងជាមួយនឹងលោកឡើយ ក្រៅពីពេត្រុស យ៉ូហាន យ៉ាកុប និងឪពុកម្ដាយរបស់ក្មេងស្រីនោះ។ ឯមនុស្សទាំងអស់កំពុងយំគក់ទ្រូងសោកស្ដាយនាង។ ដូច្នេះ លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «ឈប់យំទៅ ព្រោះនាងមិនបានស្លាប់ឡើយ តែកំពុងដេកលក់»។ ឮដូច្នេះ ពួកគេចាប់ផ្ដើមសើចចំអកឲ្យលោក ពីព្រោះពួកគេដឹងថានាងបានស្លាប់មែន។ ប៉ុន្តែលោកចាប់ដៃរបស់នាងរួចបន្លឺសំឡេងថា៖ «នាងអើយ! ចូរក្រោកឡើង!» ហើយនាងមានជីវិត ឡើងវិញ ក៏ក្រោកឡើងភ្លាម រួចលោកបង្គាប់ឲ្យគេយកអាហារមកឲ្យនាងបរិភោគ។ ឯឪពុកម្ដាយនាងបានត្រេកអរហួសប្រមាណ ប៉ុន្តែលោកបង្គាប់ពួកគាត់ កុំប្រាប់អ្នកណាឲ្យសោះអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើង» (លូកា ៨:៤៩-៥៦)។
លោកយេស៊ូគ្រិស្ដបានប្រោសមិត្ដសម្លាញ់របស់លោក ឲ្យ រស់ឡើងវិញគឺលោកឡាសារដែលបានស្លាប់បួនថ្ងៃមុន៖ «ពេលនោះ លោកយេស៊ូមិនទាន់ចូលក្នុងភូមិនៅឡើយ ប៉ុន្តែលោកនៅកន្លែងដែលម៉ាថាបានជួបលោកពីមុន។ ដូច្នេះ ពេលដែលជនជាតិយូដាដែលនៅជាមួយនឹងម៉ារៀក្នុងផ្ទះ ដើម្បីសម្រាលទុក្ខនាង ឃើញថានាងប្រញាប់ក្រោកឡើងហើយចេញទៅ នោះពួកគេក៏បានទៅតាម ដោយនឹកស្មានថានាងកំពុងចេញទៅទីបញ្ចុះសពដើម្បីយំនៅទីនោះ។ រួចពេលដែលម៉ារៀមកដល់កន្លែងដែលលោកយេស៊ូនៅ ហើយឃើញលោក នោះនាងបានលំឱនកាយនៅជិតជើងរបស់លោក ដោយនិយាយថា៖ «លោកម្ចាស់ ប្រសិនបើលោកនៅទីនេះ ប្អូនប្រុសរបស់ខ្ញុំមិនបានស្លាប់ទេ»។ ដូច្នេះ ពេលដែលលោកយេស៊ូឃើញនាងនិងជនជាតិយូដាដែលបានមកជាមួយនឹងនាងកំពុងយំ នោះលោកមានចិត្តក្ដុកក្ដួលក៏រំជួលចិត្ត* យ៉ាងខ្លាំង ហើយលោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «តើអ្នករាល់គ្នាបានដាក់គាត់នៅឯណា?» ពួកគាត់ឆ្លើយថា៖ «លោកម្ចាស់ សូមមកមើល»។ លោកយេស៊ូក៏ស្រក់ទឹកភ្នែក។ ដូច្នេះ ជនជាតិយូដាតាំងនិយាយថា៖ «មើល! គាត់ស្រឡាញ់ឡាសាខ្លាំងណាស់!»។ ប៉ុន្តែពួកគេខ្លះនិយាយថា៖ «បុរសនេះបានធ្វើឲ្យបុរសងងឹតភ្នែកនោះអាចមើលឃើញ ដូច្នេះ តើគាត់មិនអាចជួយកុំឲ្យអ្នកនេះស្លាប់បានទេឬ?»។
ដូច្នេះ ក្រោយពីលោកយេស៊ូកើតមានចិត្តក្ដុកក្ដួលម្ដងទៀត នោះលោកមកដល់ទីបញ្ចុះសព។ ទីបញ្ចុះសពនោះជារូងថ្ម ហើយមានដុំថ្មមួយបិទមាត់រូង។ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «ចូរយកថ្មនោះចេញ»។ ម៉ាថាជាបងស្រីរបស់សព បាននិយាយទៅកាន់លោកថា៖ «លោកម្ចាស់ សពច្បាស់ជាធុំក្លិន ព្រោះបួនថ្ងៃបានកន្លងទៅហើយ»។ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅនាងថា៖ «តើខ្ញុំមិនបានប្រាប់នាងថា ប្រសិនបើនាងជឿ នោះនាងនឹងឃើញសិរីរុងរឿងរបស់ព្រះទេឬ?»។ ដូច្នេះ ពួកគេបានយកថ្មនោះចេញ។ បន្ទាប់មក លោកយេស៊ូងើយភ្នែកទៅលើ ក៏មានប្រសាសន៍ថា៖ «បិតាអើយ ខ្ញុំសូមអរគុណលោកដែលលោកបានស្ដាប់ខ្ញុំ។ ពិតមែនតែខ្ញុំដឹងថាលោកតែងតែស្ដាប់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែខ្ញុំបាននិយាយដូច្នេះដោយសារមានបណ្ដាជនកំពុងឈរនៅជុំវិញ ដើម្បីពួកគេអាចជឿថាលោកបានចាត់ខ្ញុំឲ្យមក»។ លុះមានប្រសាសន៍អ្វីៗទាំងនេះចប់ហើយ លោកបន្លឺសំឡេងយ៉ាងខ្លាំងថា៖ «ឡាសា! ចូរចេញមក!»។ បុរសដែលស្លាប់នោះបានចេញមកទាំងមានក្រណាត់រុំដៃ ជើង និងមុខរបស់គាត់។ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅពួកគេថា៖ «ចូរស្រាយគាត់ ហើយឲ្យគាត់ទៅចុះ»» (យ៉ូហាន ១១:៣០-៤៤)។
ចុងក្រោយនេសាទអព្ភូតហេតុ (មិនយូរប៉ុន្មានបន្ទាប់ពីការរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះគ្រីស្ទ)៖ "ក៏ប៉ុន្តែ ពេលព្រឹកឡើង លោកយេស៊ូឈរនៅឯឆ្នេរ តែពួកអ្នកកាន់តាមមិនបានដឹងថាជាលោកយេស៊ូទេ។ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅពួកគាត់ថា៖ «កូនៗអើយ! អ្នករាល់គ្នាគ្មានអ្វី*បរិភោគទេ មែនទេ?»។ ពួកគាត់តបទៅលោកថា៖ «បាទ!»។ លោកមានប្រសាសន៍ទៅពួកគាត់ថា៖ «ចូរទម្លាក់អួននៅខាងស្ដាំទូក ហើយអ្នកនឹងរកបាន»។ ពួកគាត់ក៏ទម្លាក់អួនទៅ តែមិនអាចទាញឡើងវិញបានឡើយ ដោយសារជាប់បានត្រីច្រើនសន្ធឹកណាស់។ ដូច្នេះ អ្នកកាន់តាមដែលលោកយេស៊ូស្រឡាញ់ បាននិយាយទៅកាន់ពេត្រុសថា៖ «គឺជាលោកម្ចាស់!»។ កាលដែលស៊ីម៉ូនពេត្រុសឮថាជាលោកម្ចាស់ គាត់ក៏ពាក់អាវក្រៅ ព្រោះគាត់នៅខ្លួនទទេ រួចលោតចុះក្នុងទឹកសមុទ្រ។ ប៉ុន្តែ ពួកអ្នកកាន់តាមឯទៀតបានជិះទូកតូចនោះមក ទាំងទាញអួនពេញទៅដោយត្រីមកជាមួយផង ព្រោះពួកគាត់នៅមិនឆ្ងាយពីគោកទេ ប្រហែលតិចជាង១០០ម៉ែត្" (យ៉ូហាន ២១:៤-៨)។
លោកយេស៊ូគ្រិស្ដបានធ្វើអព្ភូតហេតុជាច្រើនទៀត។ពួកគេពង្រឹងជំនឿយើងលើកទឹកចិត្តយើងនិងមើលឃើញពីពរជ័យជាច្រើនដែលនឹងមាននៅលើផែនដី។ពាក្យជាលាយលក្ខណ៍អក្សររបស់សាវ័កយ៉ូហានសង្ខេបយ៉ាងល្អិតល្អន់នូវអព្ភូតហេតុដ៏អស្ចារ្យជាច្រើនដែលព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានធ្វើដើម្បីជាការធានានូវអ្វីដែលនឹងកើតឡើងនៅលើផែនដីនេះថា៖ «តាមការពិត មានការជាច្រើនទៀតដែលលោកយេស៊ូបានធ្វើ ហើយប្រសិនបើសរសេរអំពីការទាំងនោះឲ្យបានល្អិតល្អន់ ខ្ញុំគិតថាពិភពលោកទាំងមូលមិនល្មមទុករមូរទាំងអស់នោះឡើយ» (យ៉ូហាន ២១:២៥)។
ការបង្រៀនបឋមនៃព្រះគម្ពីរ
•ព្រះមានឈ្មោះមួយគឺព្រះយេហូវ៉ា។តែយើងត្រូវថ្វាយបង្គំតែព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះ។យើងត្រូវស្រឡាញ់ទ្រង់ដោយអស់ពីកម្លាំងជីវិតរបស់យើង: "ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់យើងអើយ លោកសមនឹងទទួលសេចក្ដីសរសើរដោយសារសិរីរុងរឿង កិត្តិយស និងឫទ្ធានុភាព ពីព្រោះលោកបានបង្កើតអ្វីៗទាំងអស់ ហើយអ្វីៗទាំងអស់នោះបានកើតមក ក៏មាននៅផង ដោយសារបំណងប្រាថ្នារបស់លោក" (អេសាយ ៤២ើ៨ វិវរណៈ ៤:១១, ម៉ាថាយ ២២:៣៧) (The Revealed Name; Worship Jehovah; In Congregation) ព្រះមិនមែនជាព្រះត្រីឯកទេ។
•យេស៊ូវគ្រីស្ទជាព្រះបុត្រាតែមួយរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងន័យថាវាជាបុត្រាតែមួយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយព្រះ ""តើមនុស្សទាំងឡាយថាកូនមនុស្សជាអ្នកណា?"។ ពួកគាត់បានឆ្លើយថា៖ "អ្នកខ្លះថាលោកជាយ៉ូហានដែលជាអ្នកជ្រមុជទឹក អ្នកខ្លះទៀតថាលោកជាអេលីយ៉ា ហើយអ្នកឯទៀតថាលោកជាយេរេមា ឬអ្នកប្រកាសទំនាយមួយរូប"។ លោកមានប្រសាសន៍ទៅពួកគាត់ថា៖ "ចុះអ្នករាល់គ្នាវិញ តើអ្នកថាខ្ញុំជាអ្នកណា?»។ ស៊ីម៉ូនពេត្រុសឆ្លើយថា៖ "លោកជាគ្រិស្ដ ជាបុត្ររបស់ព្រះដែលមានជីវិតរស់នៅ"។ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍តបទៅគាត់ថា៖ "ស៊ីម៉ូន កូនយ៉ូណាស! អ្នកមានសុភមង្គលហើយ! ពីព្រោះនេះមិនមែនមនុស្សទេ ដែលបានបើកសម្ដែងឲ្យអ្នកដឹង ប៉ុន្តែគឺបិតារបស់ខ្ញុំដែលស្ថិតនៅស្ថានសួគ៌វិញ។" (ម៉ាថាយ ១៦:១៣-១៧; យ៉ូហាន ១:១-៣) (Jesus Christ the Only Path; The King Jesus Christ)។ ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទមិនមែនជាព្រះដែលមានអំណាចចេស្តាទេហើយទ្រង់មិនមែនជាផ្នែកនៃព្រះត្រីឯកទេ។
•សកម្មពលបរិសុទ្ធគឺជាសកម្មពលរបស់ព្រះ។ គាត់មិនមែនជាមនុស្សទេ:"រួចពួកគាត់ឃើញអ្វីដែលមើលទៅដូចជាអណ្ដាតភ្លើងជាច្រើនលេចមក ហើយចែកគ្នាទៅសណ្ឋិតលើពួកគាត់ម្នាក់មួយៗ" (កិច្ចការ ២:៣) ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមិនមែនជាផ្នែកនៃព្រះត្រីឯកទេ។
•ព្រះគម្ពីរគឺជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ"គ្រប់ទាំងបទគម្ពីរបានត្រូវសរសេរក្រោមការដឹកនាំ របស់ព្រះ ហើយមានប្រយោជន៍សម្រាប់បង្រៀន កែតម្រង់ ធ្វើឲ្យត្រឹមត្រូវឡើងវិញ និងប្រដៅក្នុងផ្លូវសុចរិត ដើម្បីឲ្យអ្នកបម្រើរបស់ព្រះមានសមត្ថភាពពេញលេញ និងត្រៀមលក្ខណៈសព្វគ្រប់ដើម្បីធ្វើការល្អគ្រប់យ៉ាង។" (ធីម៉ូថេទី ២ ៣:១៦ុំ,១៧) ។ យើងត្រូវអានវាសិក្សាហើយអនុវត្តវានៅក្នុងជីវិតរបស់យើង (ទំនុកដំកើង ១:១-៣) (Read the Bible Daily)។
•មានតែជំនឿលើយញ្ញបូជារបស់ព្រះគ្រីស្ទប៉ុណ្ណោះដែលអនុញ្ញាតឱ្យមានការលើកលែងទោសពីអំពើបាបនិងការប្រោសឱ្យជានិងការប្រោសឱ្យរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ:"ពីព្រោះព្រះស្រឡាញ់ពិភពលោកដល់ម៉្លេះបានជាលោកបានឲ្យបុត្រតែមួយ របស់លោក ដើម្បីឲ្យអស់អ្នកដែលបង្ហាញជំនឿលើបុត្រនោះអាចមានជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ ហើយមិនត្រូវបំផ្លាញឡើយ។" (យ៉ូហាន ៣:១៦ ម៉ាថាយ ២០:២៨) (អនុស្សាវរីយ៍នៃការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ)។
•ព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះជារដ្ឋាភិបាលមួយដែលបានបង្កើតឡើងនៅស្ថានបរមសុខស្ថានបរមសុខនៅឆ្នាំ ១៩១៤ ហើយដែលស្តេចគឺព្រះយេស៊ូគ្រិស្ដរួមជាមួយស្ដេចនិងពួកបូជាចារ្យ ១៤៤០០០ នាក់ដែលបង្កើតបានជា "ថ្មីក្រុងយេរូសាឡឹម," កូនក្រមុំរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ នេះរដ្ឋាភិបាលដែលគង់នៅស្ថានបរមសុខនៃព្រះនឹងបញ្ចប់ការត្រួតត្រារបស់មនុស្សនាពេលបច្ចុប្បន្នក្នុងអំឡុងគ្រាទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង, ហើយនឹងត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅលើផែនដី: "នៅគ្រាស្តេចទាំងនេះព្រះនៃស្ថានសួគ៌នឹងបង្កើតនគរមួយដែលនឹងមិនត្រូវបង្ក្រាបហើយរាជាណាចក្រនោះនឹងមិនទៅដល់មនុស្សណាទៀតឡើយ"។ លោកនឹងកំទេចរាជាណាចក្រឯទៀតៗទាំងប៉ុន្មានដែលព្រះអង្គបានកំទេចចោល។ ពេលវេលាមិនកំណត់" (វិវរណៈ ១២:៧-១២; ២១: ១-៤ ម៉ាថាយ ៦:៩-១០; ដានីយ៉ែល ២:៤៤) (The End of Patriotism; The Earthly Administration of the Kingdom of God; The King Jesus Christ)។
•ការស្លាប់គឺផ្ទុយពីជីវិត។ ព្រលឹងស្លាប់និងវិញ្ញាណ (កម្លាំងជីវិត) បាត់:"កុំទុកចិត្តលើពួកអភិជន,
ហើយក៏មិនមែនជាកូនមនុស្សពីដីដែលមិនមែនជាសេចក្តីសង្គ្រោះ។ វិញ្ញាណរបស់គាត់ចេញទៅហើយត្រឡប់ទៅផែនដីវិញ។ នៅថ្ងៃនោះនឹងត្រូវវិនាស។" (ទំនុកដំកើង ១៤៦:៣ុំ៤ុំ សាស្ដា ៣:១៩ុំ២០ុំ ៩:៥ុំ១០) ។
•នឹងមានការរស់ឡើងវិញរបស់មនុស្សសុចរិតនិងមនុស្សទុច្ចរិត (យ៉ូហាន ៥ើ២៨ុំ២៩ុំ កិច្ចការ ២៤:១៥) ។ មនុស្សទុច្ចរិតនឹងត្រូវបានវិនិច្ឆ័យដោយឈរលើមូលដ្ឋាននៃឥរិយាបទរបស់ពួកគេក្នុងអំឡុងរជ្ជកាលនៃ ១០០០ ឆ្នាំមកនេះ (និងមិនផ្អែកលើឥរិយាបថអតីតកាលរបស់ខ្លួន) ដែលនឹងចាប់ផ្តើមបន្ទាប់ពីទុក្ខវេទនា: "រួចមក ខ្ញុំឃើញបល្ល័ង្កពណ៌សយ៉ាងធំមួយនិងលោកដែលអង្គុយលើបល្ល័ង្កនោះ។ ផែនដីនិងមេឃបានចេញបាត់ពីមុខលោក គ្មានកន្លែងសម្រាប់ផែនដីនិងមេឃទៀតឡើយ។ ខ្ញុំឃើញមនុស្សស្លាប់ ទាំងអ្នកធំទាំងអ្នកតូចកំពុងឈរនៅមុខបល្ល័ង្ក ហើយរមូរផ្សេងៗបានត្រូវបើកឡើង។ ប៉ុន្តែបញ្ជីមួយទៀតបានត្រូវបើកឡើង គឺជាបញ្ជីជីវិត។ ឯមនុស្សស្លាប់បានត្រូវវិនិច្ឆ័យយោងទៅតាមអ្វីដែលបានត្រូវសរសេរក្នុងរមូរទាំងនោះ ស្របតាមការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកគេ។ សមុទ្របានប្រគល់មនុស្សស្លាប់នៅក្នុងនោះមកវិញ ហើយសេចក្ដីស្លាប់និងផ្នូរ បានប្រគល់មនុស្សស្លាប់នៅក្នុងនោះមកវិញដែរ ហើយពួកគេបានត្រូវវិនិច្ឆ័យរៀងៗខ្លួន ស្របតាមការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកគេ។" (វិវរណៈ ២០:១១-១៣) នេះ (The Earthly Resurrection; The Administration of the Earthly Resurrection; The Judgment of the unrighteous)។
•មានតែមនុស្ស ១៤៤០០០ នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលនឹងឡើងទៅស្ថានសួគ៌ជាមួយព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ហ្វូងមនុស្សដ៏ធំដែលបានរៀបរាប់នៅវិវរណៈ ៧:៩-១៧ គឺជាអស់អ្នកដែលនឹងរួចរស់ជីវិតពីសេចក្ដីវេទនាជាខ្លាំងហើយនឹងរស់ជារៀងរហូតនៅឋានសួគ៌នៃផែនដី: "ខ្ញុំបានឮពីចំនួនពួកអ្នកដែលបានត្រូវបោះត្រានោះ គឺមួយសែនបួនម៉ឺនបួនពាន់នាក់ ពីកុលសម្ព័ន្ធទាំងអស់នៃពួកកូនអ៊ីស្រាអែល បានត្រូវបោះត្រា៖ (...) បន្ទាប់ពីការទាំងនោះ មើល! ខ្ញុំឃើញមនុស្សមួយក្រុមធំ ដែលគ្មានមនុស្សណាម្នាក់អាចរាប់ចំនួនបានឡើយ។ ពួកគេចេញពីគ្រប់ប្រជាជាតិ គ្រប់កុលសម្ព័ន្ធ គ្រប់ជាតិសាសន៍ និងគ្រប់ភាសា ហើយកំពុងឈរនៅមុខបល្ល័ង្កនិងនៅមុខកូនចៀម ដោយពាក់អាវវែងពណ៌ស ព្រមទាំងកាន់ធាងលម៉ើនៅដៃ។ (...) ម៉្លោះហើយ ខ្ញុំនិយាយទៅគាត់ភ្លាមថា៖ «ម្ចាស់ខ្ញុំអើយ អ្នកដឹងហើយ»។ គាត់និយាយមកខ្ញុំថា៖ «អ្នកទាំងនោះគឺជាអ្នកដែលចេញផុតពីគ្រាទុក្ខវេទនាដ៏ខ្លាំង ហើយពួកគេបានបោកសម្អាតអាវវែងរបស់ពួកគេឲ្យសក្នុងឈាមរបស់កូនចៀម" (ការបើកបង្ហាញ ៧:៣-៨, ១៤:១-៥ុំ ៧:៩-១៧) (The Heavenly Resurrection (144000); The Great Crowd)។
•យើងរស់នៅក្នុងថ្ងៃចុងក្រោយដែលបានបញ្ចប់នៅគ្រាទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង (ម៉ាថាយ ២៤ុំ២៥ ម៉ាកុស ១៣ លូកា ២១, វិវរណៈ ១៩:១១-២១) ។ វត្ដមានរបស់ព្រះគ្រីស្ទបានចាប់ផ្ដើមដោយមើលមិនឃើញតាំងពីឆ្នាំ ១៩១៤ ហើយនឹងបញ្ចប់នៅចុងបញ្ចប់នៃមួយពាន់ឆ្នាំ: "ពេលដែលលោកកំពុងអង្គុយលើភ្នំដើមអូលីវ នោះអ្នកកាន់តាមលោកបានមកឯលោកដោយឡែកពីគេ រួចសួរថា៖ "សូមប្រាប់យើង តើការទាំងនេះនឹងកើតឡើងនៅពេលណា? ហើយតើអ្វីជាសញ្ញាសម្គាល់ដែលបញ្ជាក់វត្តមានរបស់លោក និងគ្រាចុងបញ្ចប់នៃរបៀបរបបពិភពលោក?"" (ម៉ាថាយ ២៤:៣) (The King Jesus Christ)។
•ព្រះនឹងប្រទានពរដល់មនុស្សជាតិ: "រួចមក ខ្ញុំឮសំឡេងមួយបន្លឺយ៉ាងខ្លាំងចេញពីបល្ល័ង្កមកថា៖ "មើល! ត្រសាលរបស់ព្រះនៅជាមួយនឹងមនុស្សជាតិ ហើយលោកនឹងអាស្រ័យនៅជាមួយនឹងពួកគេ ឯពួកគេនឹងធ្វើជារាស្ដ្ររបស់លោក។ ហើយព្រះនឹងនៅជាមួយនឹងពួកគេដោយខ្លួនលោកផ្ទាល់។ លោកនឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែកចេញពីភ្នែករបស់ពួកគេ ហើយសេចក្ដីស្លាប់នឹងលែងមានទៀត ទុក្ខព្រួយ ការស្រែកយំ និងការឈឺចាប់ក៏នឹងលែងមានទៀតដែរ។ អ្វីៗដែលធ្លាប់កើតឡើងពីមុន នោះបានកន្លងបាត់អស់ហើយ" (អេសាយ ១១ុំ៣៥ុំ៦៥, វិវរណៈ ២១:១-៥) (The Release)។
•ព្រះអនុញ្ញាតឱ្យមានអំពើអាក្រក់។ នេះបានផ្ដល់ចម្លើយចំពោះការចោទប្រកាន់របស់អារក្សចំពោះភាពស្របច្បាប់នៃអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ា (លោកុប្បត្ដិ ៣:១-៦) ។ ហើយក៏ដើម្បីផ្តល់ចម្លើយចំពោះការចោទប្រកាន់របស់អារក្សអំពីភាពស្មោះត្រង់នៃមនុស្ស (យ៉ូប ១:៧-១២; ២:១-៦) (Satan Hurled)។ វាមិនមែនជាព្រះដែលបណ្តាលឱ្យមានការឈឺចាប់ (យ៉ាកុប ១:១៣) ។ ការរងទុក្ខវេទនាគឺជាលទ្ធផលនៃកត្ដាសំខាន់ចំនួនបួន: អារក្សអាចជាអ្នកដែលបង្កឱ្យមានការឈឺចាប់ (ប៉ុន្តែមិនមែនជានិច្ចទេ) (យ៉ូប ១:៧-១២; ២:១-៦) ។ ការរងទុក្ខគឺជាលទ្ធផលនៃស្ថានភាពទូទៅរបស់យើងដែលជាកូនចៅដែលប្រព្រឹត្ដអំពើបាបរបស់អាដាមដែលនាំយើងទៅរកភាពចាស់ជរាជំងឺនិងការស្លាប់ (រ៉ូម ៥ើ១២, ៦:២៣) ។ ការរងទុក្ខវេទនាអាចជាលទ្ធផលនៃការសម្រេចចិត្តមិនល្អ (ចោទិយកថា ៣២:៥ រ៉ូម ៧:១៩) ។ ការរងទុក្ខវេទនាអាចជាលទ្ធផលនៃ«ពេលវេលានិងព្រឹត្ដិការណ៍ដែលមិនបានមើលឃើញទុកជាមុន»ដែលបណ្ដាលឱ្យមនុស្សទៅកន្លែងខុសនៅពេលវេលាខុស (សាស្ដា ៩:១១) ។ វាសនាមិនមែនជាការបង្រៀនពីព្រះគម្ពីរទេយើងមិនត្រូវបាន "វាសនា" ដើម្បីធ្វើល្អឬអាក្រក់ទេប៉ុន្តែដោយផ្អែកលើឆន្ទៈដោយសេរីយើងជ្រើសរើសធ្វើ«ល្អ»ឬ«អាក្រក់» (ចោទិយកថា ៣០:១៥) ។
•យើងត្រូវតែបំរើផលប្រយោជន៍នៃព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះដោយការធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកហើយប្រព្រឹត្តតាមអ្វីដែលបានចែងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ (ម៉ាថាយ ២៨:១៩,២០) (Baptism)។ គោលជំហរដ៏រឹងមាំចំពោះព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះត្រូវបានបង្ហាញជាសាធារណៈដោយការប្រកាសដំណឹងល្អជាទៀងទាត់ (ម៉ាថាយ ២៤:១៤) (Good News)។
ហាមឃាត់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ
ស្អប់គឺត្រូវបានហាមឃាត់: «ដោយសារយើងស្រឡាញ់បងប្អូន នោះយើងដឹងថា យើងបានឆ្លងផុតពីសេចក្ដីស្លាប់មកកាន់ជីវិតហើយ។ អ្នកណាដែលមិនស្រឡាញ់បងប្អូន អ្នកនោះស្ថិតនៅក្នុងសេចក្ដីស្លាប់នៅឡើយ» (១
យ៉ូហាន ៣:១៥) ។ ឃាតកម្មត្រូវបានហាមឃាត់។ ការឃាតកម្មស្នេហាជាតិត្រូវហាមឃាត់។ ឃាតកម្មចំពោះសាសនាត្រូវហាមឃាត់: "នោះលោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅអ្នកនោះថា៖ «ចូរស៊កដាវរបស់អ្នកទៅក្នុងស្រោមវិញ ព្រោះអស់អ្នកដែលប្រើដាវក៏នឹងស្លាប់ដោយដាវដែរ" (ម៉ាថាយ
២៦:៥២) (End of Patriotism)។
ការចោរកម្មត្រូវបានហាមឃាត់: "អ្នកដែលលួចត្រូវឈប់លួចតទៅទៀត តែត្រូវឲ្យអ្នកនោះធ្វើការទៀងត្រង់យ៉ាងនឿយហត់ដោយដៃខ្លួនឯង
ដើម្បីឲ្យមានអ្វីចែកដល់អ្នកដែលខ្វះខាត" (អេភេសូរ ៤:២៨) ។
កុហកត្រូវបានហាមឃាត់: "កុំកុហកគ្នាឡើយ។ ចូរដោះចេញនូវបុគ្គលិកលក្ខណៈចាស់និងការប្រព្រឹត្តរបស់វា" (កូឡុស ៣:៩)។
ការហាមឃាត់ផ្សេងទៀត:
"ដូច្នេះ តាមយោបល់ខ្ញុំ យើងមិនត្រូវធ្វើឲ្យជនជាតិដទៃដែលកំពុងបែរមកគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះ មានការពិបាកឡើយ ២០ តែយើងសរសេរទៅកាន់ពួកគេឲ្យជៀសវាងជាដាច់ខាតពីអ្វីៗដែលសៅហ្មងដោយរូបព្រះ និងពីអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ* សាច់សត្វដែលបានត្រូវសម្លាប់ដោយច្របាច់ក និងពីឈាម" (សកម្មភាព ១៥:១៩ុំ២០ុំ២៨ុំ២៩)។
អ្វីដែលកខ្វក់ដោយរូបព្រះ: ទាំងនេះគឺជា "រឿង" ដែលទាក់ទងទៅនឹងការអនុវត្តខាងសាសនាដែលផ្ទុយនឹងព្រះគម្ពីរការប្រារព្ធពិធីបុណ្យផ្សេងៗ។ នេះអាចជាការអនុវត្តន៍សាសនាមុនពេលសំលាប់ឬការបរិភោគសាច់: "ចូរបរិភោគអ្វីៗទាំងអស់ដែលគេលក់នៅផ្សារសាច់ ហើយកុំឲ្យសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យរបស់អ្នករាល់គ្នាជំរុញឲ្យសួរ ព្រោះ«ផែនដីនិងអ្វីៗពេញផែនដីទាំងមូលជារបស់ព្រះយេហូវ៉ា"។ ប្រសិនបើអ្នកដែលមិនជឿអញ្ជើញអ្នកទៅបរិភោគអាហារ ហើយអ្នករាល់គ្នាចង់ទៅ ចូរបរិភោគអ្វីទាំងអស់ដែលអ្នកនោះជូន ហើយកុំឲ្យសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យរបស់អ្នករាល់គ្នាជំរុញឲ្យសួរ។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើអ្នកណាប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា៖ "នេះជារបស់គេសែន" កុំបរិភោគដោយគិតដល់អ្នកដែលបានប្រាប់ដូច្នេះ ហើយដោយគិតដល់សមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យ។ ខ្ញុំមិនមែនពោលសំដៅទៅ«សមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យ»របស់អ្នកទេ តែរបស់អ្នកដែលប្រាប់។ ព្រោះតើចាំបាច់ធ្វើឲ្យសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យរបស់អ្នកដទៃវិនិច្ឆ័យសេរីភាពរបស់ខ្ញុំធ្វើអ្វី? ប្រសិនបើខ្ញុំបរិភោគដោយអរគុណព្រះ ហេតុអ្វីគេគួរនិយាយប្រមាថខ្ញុំអំពីអ្វីដែលខ្ញុំបានអរគុណព្រះហើយ?" (កូរិនថូសទី១ ១០:២៥-៣០)។
"កុំផ្សំផ្គុំខ្លួនជាមួយនឹងអ្នកមិនជឿឡើយ។ ព្រោះតើសេចក្ដីសុចរិតនិងការប្រឆាំងច្បាប់មានអ្វីត្រូវគ្នា? ឬតើពន្លឺមានចំណែកអ្វីជាមួយនឹងភាពងងឹត? ម្យ៉ាងទៀត តើគ្រិស្ដនិងបេលាល* រួមចិត្តគំនិតគ្នាត្រង់ណា? ឬតើមនុស្សស្មោះត្រង់មានចំណែកអ្វីជាមួយនឹងអ្នកមិនជឿ? ហើយតើវិហាររបស់ព្រះមានអ្វីត្រូវគ្នានឹងរូបព្រះ? ព្រោះយើងជាវិហាររបស់ព្រះដែលមានជីវិតរស់នៅ ដូចព្រះបានមានប្រសាសន៍ថា៖ "ខ្ញុំនឹងអាស្រ័យនៅក្នុងចំណោមពួកគេ ក៏នឹងដើរក្នុងចំណោមពួកគេ ហើយខ្ញុំនឹងធ្វើជាព្រះរបស់ពួកគេ ឯពួកគេនឹងធ្វើជារាស្ដ្ររបស់ខ្ញុំ"។ "ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍ថា៖ ‹ចូរចេញពីចំណោមពួកគេមក ហើយញែកខ្លួនចេញ។ ឈប់ពាល់អ្វីដែលមិនស្អាត›" "‹រួចខ្ញុំនឹងទទួលអ្នករាល់គ្នា›"។ "‹ហើយខ្ញុំនឹងធ្វើជាឪពុករបស់អ្នករាល់គ្នា ឯអ្នករាល់គ្នានឹងទៅជាកូនប្រុសកូនស្រីរបស់ខ្ញុំ›។ នេះជាប្រសាសន៍របស់ព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះដែលមានឫទ្ធានុភាពខ្លាំងក្លាបំផុត៣។" (កូរិនថូសទី២ ៦:១៤-១៨)។
កុំថ្វាយបង្គំរូបព្រះឡើយ។ វាជាការចាំបាច់ដើម្បីបំផ្លាញវត្ថុឬរូបភាពថ្វាយបង្គំរូបព្រះទាំងអស់ឈើឆ្កាងរូបចម្លាក់សម្រាប់គោលបំណងសាសនា (ម៉ាថាយ ៧:១៣-២៣) ។ កុំអនុវត្តមន្តអាគម ការទស្សន៍ទាយមន្តអាគមហោរាសាស្រ្ត ។ យើងត្រូវតែបំផ្លាញវត្ថុទាំងអស់ដែលទាក់ទងទៅនឹងមន្តអាគម (កិច្ចការ ១៩:១៩,២០) ។
កុំមើលរឿងអាសអាភាសនិងអំពើហិង្សា។ ជៀសវាងពីការលេងល្បែងស៊ីសងគ្រឿងញៀនកញ្ឆាល្បែងថ្នាំជក់ថ្នាំជក់ហួសកំរិត:"បងប្អូនអើយ ហេតុនេះខ្ញុំសូមអង្វរអ្នករាល់គ្នាដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណារបស់ព្រះ ឲ្យប្រគល់រូបកាយរបស់ខ្លួនជាគ្រឿងបូជាដែលមានជីវិត ក៏បរិសុទ្ធ ហើយគាប់ចិត្តព្រះ ធ្វើដូច្នេះអ្នករាល់គ្នានឹងបំពេញកិច្ចបម្រើពិសិដ្ឋដោយប្រើសមត្ថភាពរិះគិត" (រ៉ូម ១២:១, ម៉ាថាយ ៥:២៧-៣០, ទំនុកដំកើង ១១:៥) ។
អំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ (អំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ): អំពើផិតក្បត់ការរួមភេទដែលមិនទាន់រៀបការ (ប្រុស / ស្រី) ការរួមភេទភេទដូចគ្នាបុរសនិងស្ត្រីនិងការរួមភេទមិនត្រឹមត្រូវ: "ចុះតើអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងទេឬថា មនុស្សមិនសុចរិតនឹងមិនទទួលរាជាណាចក្ររបស់ព្រះជាមត៌ក? កុំច្រឡំឲ្យសោះ។ អ្នកដែលប្រព្រឹត្តអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ* អ្នកដែលគោរពបូជារូបព្រះ អ្នកផិតក្បត់ បុរសដែលសុខចិត្តបម្រើបុរសឯទៀតខាងផ្លូវភេទ បុរសដែលរួមដំណេកជាមួយនឹងបុរសឯទៀត ពួកចោរ មនុស្សលោភលន់ អ្នកប្រមឹកស្រា អ្នកជេរប្រមាថ និងអ្នកគំរាមយកទ្រព្យ នឹងមិនទទួលរាជាណាចក្ររបស់ព្រះជាមត៌កឡើយ" (កូរិនថូសទី១ ៦:៩,១០)។ "ចូរឲ្យមនុស្សទាំងអស់គ្នាចាត់ទុកអាពាហ៍ពិពាហ៍ជាអ្វីដែលមានតម្លៃ ហើយឲ្យការរួមរស់ជាប្ដីប្រពន្ធត្រូវឥតសៅហ្មង ព្រោះព្រះនឹងវិនិច្ឆ័យទោសអ្នកដែលប្រព្រឹត្តអំពើប្រាសចាកសីលធម៌និងអ្នកផិតក្បត់" (ហេប្រឺ ១៣:៤)។
គម្ពីរបានផ្ដន្ទាទោសការពិតដែលថាបុរសម្នាក់រៀបការជាមួយស្ដ្រីជាច្រើននាក់ក្នុងពេលតែមួយ។ បុរសម្នាក់ដែលស្ថិតក្នុងស្ថានភាពនេះដែលចង់ធ្វើតាមឆន្ទៈរបស់ព្រះត្រូវតែធ្វើឱ្យស្ថានភាពរបស់គាត់មានលក្ខណៈធម្មតាដោយនៅជាមួយភរិយាដំបូងរបស់គាត់ដែលគាត់បានរៀបការ (ធីម៉ូថេទី 1 3: 2) ។ ការសម្រេចកាមដោយខ្លួនគឺត្រូវបានហាមឃាត់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ: "ដូច្នេះ ចូររម្ងាប់ភាពទោរទន់ដែលមាននៅក្នុងអវយវៈរូបកាយ* របស់អ្នករាល់គ្នា គឺភាពទោរទន់ទៅរកអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ អំពើស្មោកគ្រោក តម្រេក សេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាអាក្រក់ និងការច្រណែនចង់បានរបស់អ្នកដទៃ ដែលទុកដូចជាការគោរពបូជារូបព្រះ" (កូឡុស ៣:៥)។
វាត្រូវបានហាមឃាត់មិនឱ្យបរិភោគឈាមសូម្បីតែនៅក្នុងការព្យាបាលដោយឈាម: "មានតែសាច់ឈាមជាមួយនឹងព្រលឹងរបស់វា - ឈាមរបស់វា - អ្នកមិនត្រូវបរិភោគវា" (លោកុប្បត្ដិ ៩:៤) (The Sacred Blood; The Sacred Life)។
អ្វីៗទាំងអស់ដែលត្រូវបានផ្ដន្ទាទោសដោយព្រះគម្ពីរមិនត្រូវបានគេសរសេរក្នុងការសិក្សាព្រះគម្ពីរនេះទេ។ គ្រីស្ទបរិស័ទដែលបានឈានទៅដល់ភាពចាស់ទុំនិងចំណេះដឹងល្អអំពីគោលការណ៍គម្ពីរប៊ីបនឹងដឹងពីភាពខុសគ្នារវាង«ល្អ»និង«អាក្រក់»ទោះបីជាវាមិនសរសេរដោយផ្ទាល់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរក៏ដោយ: "ប៉ុន្តែអាហាររឹងគឺសម្រាប់មនុស្សពេញវ័យ* ដែលបានប្រើប្រាស់សមត្ថភាពយល់ដឹង ហើយហេតុនេះសមត្ថភាពនោះបានត្រូវបង្វឹកបង្ហាត់ដើម្បីសម្គាល់អ្វីដែលខុសនិងអ្វីដែលត្រូវ" (ហេប្រឺ ៥:១៤) (SPIRITUAL MATURITY)។
ការចងចាំអំពីការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ
Latest comments