ដើម្បី​អ្វី ?

ហេតុអ្វីបានជាព្រះអនុញ្ញាតឱ្យមានទុក្ខវេទនានិងអំពើអាក្រក់រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ?

ហេតុអ្វីបានជាព្រះអនុញ្ញាតឱ្យមានទុក្ខវេទនានិងអំពើអាក្រក់រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ?

"ឱ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​អើយ! តើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ស្រែក​សុំ​លោក​ជួយ​ដល់​កាល​ណា​ទៅ​ទើប​លោក​ព្រម​ស្ដាប់? តើ​ត្រូវ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​សុំ​ជំនួយ​ដល់​កាល​ណា​ទៀត ទើប​លោក​ជួយ​ខ្ញុំ​ឲ្យ​រួច​ពី​អំពើ​ឃោរឃៅ? ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​លោក​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ឃើញ​អំពើ​ខុស​ឆ្គង​យ៉ាង​នេះ? ហេតុ​អ្វី​ក៏​លោក​បណ្ដោយ​ឲ្យ​មាន​ការ​ជិះ​ជាន់​សង្កត់​សង្កិន​ដូច្នេះ? ហេតុ​អ្វី​មាន​ការ​បំផ្លាញ​និង​អំពើ​ឃោរឃៅ​ដូច​នេះ? ហេតុ​អ្វី​មាន​ការ​ឈ្លោះ​ប្រកែក​ទាស់​ទែង​គ្នា​ច្រើន​បែប​នេះ? ច្បាប់​គ្មាន​សុពលភាព ហើយ​គ្មាន​អ្នក​ណា​ប្រកាន់​យុត្តិធម៌។ ព្រោះ​មនុស្ស​ទុច្ចរិត​ព័ទ្ធ​ជុំវិញ​មនុស្ស​សុចរិត ហេតុ​នេះ​ហើយ​បាន​ជា​គ្មាន​យុត្តិធម៌​ឡើយ។"

(ហាបាគុក ១:២-៤)

"ខ្ញុំ​ត្រឡប់​មក​គិត​ពិចារណា​អំពី​ការ​សង្កត់​សង្កិន​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ដែល​កើត​ឡើង​នៅ​ក្រោម​ថ្ងៃ។ ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​ទឹក​ភ្នែក​របស់​ពួក​អ្នក​ដែល​រង​ការ​សង្កត់​សង្កិន ហើយ​គ្មាន​អ្នក​ណា​ម្នាក់​សម្រាល​ទុក្ខ​ពួក​គេ​ឡើយ ព្រោះ​អស់​អ្នក​ដែល​សង្កត់​សង្កិន​ជា​អ្នក​មាន​អំណាច។ ម្ល៉ោះ​ហើយ គ្មាន​អ្នក​ណា​ម្នាក់​សម្រាល​ទុក្ខ​ពួក​គេ​ទេ។ (...) ក្នុង​ជីវិត​អសារ​ឥត​ការ​របស់​ខ្ញុំ ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​អ្វី​ៗ​ទាំង​អស់។ ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​មនុស្ស​សុចរិត​ដែល​វិនាស​ទៅ ទោះ​ជា​គេ​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​សុចរិត​ក៏​ដោយ ហើយ​ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​មនុស្ស​ទុច្ចរិត​ដែល​រស់​នៅ​យូរ​អង្វែង ទោះ​ជា​គេ​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​អាក្រក់​ក្ដី។ (...) ញុំ​បាន​ឃើញ​អ្វី​ទាំង​អស់​នេះ ហើយ​ខ្ញុំ​បាន​ពិចារណា​មើល​អស់​ទាំង​កិច្ចការ​ដែល​បាន​ត្រូវ​ធ្វើ​នៅ​ក្រោម​ថ្ងៃ។ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​ដែល​មនុស្ស​បាន​ត្រួត​ត្រា​លើ​មនុស្ស នោះ​នាំ​ឲ្យ​មាន​ទុក្ខ​វេទនា។ (...) មាន​រឿង​អសារ​ឥត​ការ ខ្លះ​ទៀត​ដែល​កើត​ឡើង​នៅ​ផែនដី​៖ មនុស្ស​សុចរិត​ខ្លះ​បាន​ទទួល​លទ្ធផល ហាក់​ដូច​ជា​ពួក​គេ​បាន​ធ្វើ​អំពើ​ទុច្ចរិត ហើយ​មនុស្ស​ទុច្ចរិត​ខ្លះ​បាន​ទទួល​លទ្ធផល ហាក់​ដូច​ជា​ពួក​គេ​បាន​ធ្វើ​អំពើ​សុចរិត។ ខ្ញុំ​ចង់​ប្រាប់​ថា នេះ​ក៏​អសារ​ឥត​ការ​ដូច​គ្នា។ (...) ខ្ញុំ​ធ្លាប់​ឃើញ​ពួក​អ្នក​បម្រើ​ជិះ​សេះ តែ​ពួក​អ្នក​គ្រប់​គ្រង​បែរ​ជា​ដើរ​ដូច​អ្នក​បម្រើ​ទៅ​វិញ

(សាស្ដា ៤:១; ៧:១៥; ៨:៩,១៤; ១០:៧)

"ព្រោះ​អ្វី​ដែល​ព្រះ​បាន​បង្កើត​នោះ​ស្ថិត​ក្នុង​សភាព​អសារ​ឥត​ការ មិន​មែន​ដោយ​បំណង​ប្រាថ្នា​របស់​ពួក​គេ​ឡើយ តែ​ដោយ​បំណង​ប្រាថ្នា​របស់​ព្រះ​វិញ ហើយ​លោក​ផ្ដល់​សេចក្ដី​សង្ឃឹម​ថា"

(រ៉ូម ៨:២០)

"ពេល​ដែល​ជួប​ទុក្ខ​លំបាក កុំ​ឲ្យ​អ្នក​ណា​និយាយ​ថា​៖ ​«​ព្រះ​កំពុង​ល្បង​ល​ខ្ញុំ​»។ ព្រោះ​គ្មាន​អ្នក​ណា​អាច​ល្បង​ល​ព្រះ​ដោយ​សេចក្ដី​អាក្រក់​ឡើយ ហើយ​ព្រះ​ក៏​មិន​ល្បង​ល​អ្នក​ណា​ដោយ​សេចក្ដី​អាក្រក់​ដែរ"

(យ៉ាកុប ១:១៣)

ហេតុអ្វីបានជាព្រះអនុញ្ញាតឱ្យមានទុក្ខវេទនានិងអំពើអាក្រក់រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ?

ពិរុទ្ធជនពិតប្រាកដក្នុងស្ថានភាពនេះគឺអារក្សសាតាំងដែលបានចែងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរថាជាអ្នកចោទប្រកាន់ (វិវរណៈ ១២: ៩) ។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះបានមានបន្ទូលថាអារក្សគឺជាអ្នកកុហកហើយជាអ្នកសំឡាប់មនុស្សលោក (យ៉ូហាន ៨:៤៤) ។ មានការចោទប្រកាន់សំខាន់ពីរគឺៈ

១ - សំណួរអំពីអធិបតេយ្យរបស់ព្រះ។

២ - សំណួរអំពីសុចរិតភាពរបស់មនុស្។

នៅពេលមានការចោទប្រកាន់ធ្ងន់ធ្ងរវាត្រូវការពេលយូរដើម្បីធ្វើការវិនិច្ឆ័យចុងក្រោយ។ ទំនាយនៅដានីយ៉ែលជំពូកទី ៧ បង្ហាញពីស្ថានភាពនៅក្នុងតុលាការដែលពាក់ព័ន្ធនឹងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះដែលមានការវិនិច្ឆ័យ៖ “រួច​ខ្ញុំ​ឃើញ​ភ្លើង​ហូរ​ចេញ​ពី​លោក​មក ហើយ​មាន​ទេវតា​១.០០០​រូប​គុណ​នឹង​១.០០០​រូប កំពុង​បម្រើ​លោក ថែម​ទាំង​មាន​ទេវតា​១០.០០០​រូប​គុណ​នឹង​១០.០០០​រូប កំពុង​ឈរ​នៅ​ចំពោះ​លោក។ ពេល​នោះ មាន​ការ​បើក​សវនាការ ហើយ​សៀវភៅ​ផ្សេង​ៗ​ក៏​បាន​ត្រូវ​បើក​ឡើង។ (...) បន្ទាប់​មក មាន​ការ​បើក​សវនាការ ហើយ​គេ​បាន​ដក​ហូត​អំណាច​គ្រប់​គ្រង​របស់​ស្ដេច​នោះ រួច​បំផ្លាញ​គាត់​ឲ្យ​វិនាស​សាប​សូន្យ​ទៅ” (ដានីយ៉ែល ៧:១០,២៦)។ ដូចមានចែងទុកក្នុងគម្ពីរនេះថាព្រះជាម្ចាស់បានដកគាត់ចេញពីអារក្សនិងពីមនុស្សដែរ ការត្រួតត្រាផែនដី ដែលតែងតែជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះជាម្ចាស់។  រូបភាពរបស់តុលាការនេះត្រូវបានបង្ហាញនៅក្នុងគម្ពីរអេសាយជំពូក ៤៣ ដែលមានចែងថាអ្នកដែលស្តាប់បង្គាប់ព្រះគឺជា«សាក្សី»របស់គាត់៖ "ព្រះ​យេហូវ៉ា​ប្រកាស​ថា​៖ ​«​អ្នក​រាល់​គ្នា​ជា​សាក្សី​របស់​ខ្ញុំ ជា​អ្នក​បម្រើ​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ជ្រើស​រើស ដើម្បី​ឲ្យ​អ្នក​អាច​ស្គាល់​ខ្ញុំ​និង​មាន​ជំនឿ​លើ​ខ្ញុំ ហើយ​យល់​ថា​គឺ​ខ្ញុំ​ជា​បុគ្គល​ដដែល ឥត​ប្រែ​ប្រួល​ឡើយ។ មុន​ខ្ញុំ​គ្មាន​ព្រះ​ណា​ទេ ហើយ​ក្រោយ​ខ្ញុំ​ក៏​គ្មាន​ព្រះ​ណា​ទៀត​ដែរ។ គឺ​ខ្ញុំ​នេះ​ហើយ​ជា​យេហូវ៉ា ក្រៅ​ពី​ខ្ញុំ​គ្មាន​អ្នក​សង្គ្រោះ​ណា​ទៀត​ទេ​»" (អេសាយ ៤៣:១០,១១)។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទក៏ត្រូវបានគេហៅថា“ សាក្សីស្មោះត្រង់” អំពីព្រះ (វិវរណៈ ១:៥)។

ទាក់ទងនឹងការចោទប្រកាន់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរទាំងពីរនេះព្រះយេហូវ៉ាបានអនុញ្ញាត ឲ្យ សាថាននិងមនុស្សជាតិមានពេលវេលាជាង ៦.០០០ ឆ្នាំដើម្បីបង្ហាញភស្ដុតាងរបស់ពួកគេពោលគឺថាតើពួកគេអាចគ្រប់គ្រងផែនដីដោយគ្មានអធិបតេយ្យរបស់ព្រះបានទេ។ យើងនៅចុងបញ្ចប់នៃបទពិសោធន៍នេះដែលការភូតកុហករបស់អារក្សត្រូវបានបង្ហាញឡើងដោយស្ថានភាពមហន្តរាយដែលមនុស្សជាតិរកឃើញដោយខ្លួនឯងនៅលើសេចក្តីអន្តរាយទាំងស្រុង (ម៉ាថាយ ២៤:២២)។ ការជំនុំជំរះនិងការបំផ្លាញនឹងកើតឡើងនៅគ្រាទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង (ម៉ាថាយ ២៤:២១, ២៥:៣១-៤៦)។ ឥឡូវនេះសូមដោះស្រាយឱ្យកាន់តែច្បាស់ថែមទៀតជាមួយនឹងការចោទប្រកាន់ពីររបស់អារក្សគឺនៅក្នុងលោកុប្បត្ដិជំពូក ២ និង ៣ និងសៀវភៅយ៉ូបជំពូក ១ និង ២។

១ - សំណួរអំពីអធិបតេយ្យរបស់ព្រះ

សៀវភៅលោកុប្បត្ដិជំពូក ២ ប្រាប់យើងថាព្រះបានបង្កើតមនុស្សហើយដាក់គាត់នៅក្នុងសួន«អេដែន»។ អាដាមស្ថិតក្នុងស្ថានភាពល្អប្រសើរហើយមានសេរីភាពខ្ពស់ (យ៉ូហាន ៨:៣២) ។ ទោះយ៉ាងណាព្រះបានដាក់កម្រិតលើសេរីភាពនេះ៖ ដើមឈើ៖ "ព្រះ​យេហូវ៉ា​បាន​ដាក់​បុរស​នោះ​ឲ្យ​រស់​នៅ​ក្នុង​សួន​អេដែន ដើម្បី​គាត់​អាច​ធ្វើ​ការ​ដាំ​ដុះ​និង​ថែ​ទាំ​សួន​នោះ។+ ១៦  រួច​មក ព្រះ​យេហូវ៉ា​បាន​បង្គាប់​គាត់​ថា​៖ ​«​អ្នក​អាច​បរិភោគ​ផ្លែ​ពី​ដើម​ឈើ​ទាំង​អស់​ក្នុង​សួន​នេះ​បាន​តាម​ចិត្ត។+ ១៧  ប៉ុន្តែ អ្នក​មិន​ត្រូវ​បរិភោគ​ផ្លែ​ពី​ដើម​ដែល​នាំ​ឲ្យ​ស្គាល់​ល្អ​ស្គាល់​អាក្រក់​ឡើយ ព្រោះ​នៅ​ថ្ងៃ​ណា​ដែល​អ្នក​បរិភោគ អ្នក​នឹង​ស្លាប់​ជា​មិន​ខាន​»" (លោកុប្បត្ដិ ២:១៥-១៧)។ “ដើមឈើនៃចំណេះដឹងនៃការល្អនិងអាក្រក់” គ្រាន់តែជាការតំណាងជាក់ស្តែងនៃគំនិតអរូបីល្អនិងអាក្រក់។ ឥឡូវនេះដើមឈើពិតប្រាកដនេះដែនកំណត់បេតុងចំណេះដឹង "ល្អនិងអាក្រក់" ។ ឥឡូវនេះព្រះបានដាក់កម្រិតរវាង "ល្អ" និងការគោរពគាត់និង "អាក្រក់" ការមិនស្តាប់បង្គាប់។

វាច្បាស់ណាស់ថាបញ្ញត្ដិនេះមកពីព្រះមិនពិបាកទេ (ប្រៀបធៀបនឹងម៉ាថាយ ១១: ២៨-៣០ «ព្រោះនឹមខ្ញុំងាយហើយបន្ទុកខ្ញុំក៏ស្រាល» ហើយយ៉ូហានទី ១ ៥: ៣ «បញ្ញត្ដិទ្រង់មិនធ្ងន់ទេ» (បទបញ្ជារបស់ព្រះ))។ ដោយវិធីនេះអ្នកខ្លះបាននិយាយថា «ផ្លែឈើហាមឃាត់ » តំណាងឱ្យទំនាក់ទំនងផ្លូវភេទ៖ នេះជាការខុសព្រោះនៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានបទបញ្ជានេះអេវ៉ាមិនមានទេ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់នឹងមិនហាមឃាត់អ្វីដែលអ័ដាមមិនអាចដឹងបានឡើយ (ប្រៀបធៀបកាលប្បវត្តិនៃព្រឹត្តិការណ៍លោកុប្បត្តិ ២:១៥-១៧ (បញ្ជារបស់ព្រះ) ជាមួយ ២:១៨-២៥ (ការបង្កើតអេវ៉ា))។

ការល្បួងរបស់អារក្ស

"ពស់ ជា​សត្វ​ដែល​ចេះ​ប្រុង​ប្រយ័ត្ន លើស​អស់​ទាំង​សត្វ​ព្រៃ​ឯ​ទៀត​ដែល​ព្រះ​យេហូវ៉ា​បាន​បង្កើត។ វា​បាន​សួរ​ស្ត្រី​ថា​៖ ​«​តើ​ព្រះ​ពិត​ជា​មាន​ប្រសាសន៍​ថា អ្នក​មិន​ត្រូវ​បរិភោគ​ផ្លែ​ពី​ដើម​ឈើ​ទាំង​អស់​ក្នុង​សួន​នេះ​មែន​ឬ?​»  ស្ត្រី​ក៏​ឆ្លើយ​ថា​៖ ​«​យើង​អាច​បរិភោគ​ផ្លែ​ពី​ដើម​ឈើ​ទាំង​អស់​នៅ​ក្នុង​សួន​បាន។ ប៉ុន្តែ ព្រះ​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​អំពី​ផ្លែ​នៃ​ដើម​ឈើ​មួយ​ដែល​នៅ​កណ្ដាល​សួន​នេះ​ថា​៖ ‹អ្នក​មិន​ត្រូវ​បរិភោគ​ពី​ដើម​នេះ​ឡើយ ថែម​ទាំង​កុំ​ប៉ះ​ពាល់​ផង។ បើ​មិន​ដូច្នោះ​ទេ អ្នក​នឹង​ស្លាប់​ជា​មិន​ខាន›​»។ ពេល​នោះ ពស់​បាន​និយាយ​ទៅ​កាន់​ស្ត្រី​ថា​៖ ​«​អ្នក​ប្រាកដ​ជា​មិន​ស្លាប់​ទេ។  ព្រោះ​ព្រះ​ជ្រាប​ថា នៅ​ថ្ងៃ​ណា​ដែល​អ្នក​បរិភោគ​ផ្លែ​ពី​ដើម​នោះ ភ្នែក​អ្នក​នឹង​ត្រូវ​បំភ្លឺ ហើយ​អ្នក​នឹង​បាន​ដូច​ព្រះ​ដែរ គឺ​ស្គាល់​ល្អ​ស្គាល់​អាក្រក់​»។ ដូច្នេះ ស្ត្រី​បាន​សម្លឹង​មើល​ដើម​នោះ ហើយ​ឃើញ​ថា​ផ្លែ​ពី​ដើម​នោះ​គួរ​ឲ្យ​ចង់​បរិភោគ ថែម​ទាំង​គួរ​ឲ្យ​ទាក់​ទាញ​ភ្នែក​ទៀត​ផង នោះ​នាង​ក៏​បេះ​យក​មក​បរិភោគ។ ក្រោយ​មក ពេល​ដែល​នាង​នៅ​ជា​មួយ​ប្ដី នាង​បាន​ចែក​ឲ្យ​ប្ដី ហើយ​គាត់​ក៏​បរិភោគ​ទៅ" (លោកុប្បត្តិ ៣:១-៦)។

អធិបតេយ្យរបស់ព្រះត្រូវបានវាយប្រហារដោយអារក្ស។ សាតាំងបាននិយាយដោយបើកចំហថាព្រះបានដកហូតព័ត៌មានក្នុងគោលបំណងធ្វើបាបសត្វលោកថា៖ «ត្បិតព្រះស្គាល់» (ដែលបញ្ជាក់ថាអ័ដាមនិងអេវ៉ាមិនបានដឹងហើយថាវាកំពុងតែបង្កអន្តរាយដល់ពួកគេ)។ ទោះយ៉ាងណាព្រះតែងតែគ្រប់គ្រងស្ថានការណ៍។

ហេតុអ្វីបានជាសាតាំងនិយាយទៅកាន់អេវ៉ាជាជាងអ័ដាម? មានសេចក្តីចែងទុកមកថា: "ម្យ៉ាង​ទៀត អាដាម​មិន​បាន​ត្រូវ​បោក​បញ្ឆោត​ទេ តែ​ស្ត្រី​បាន​ចាញ់​បោក​ទាំង​ស្រុង ហើយ​បាន​ធ្វើ​ខុស​នឹង​បង្គាប់​របស់​ព្រះ" (ធីម៉ូថេទី ១ ២:១៤)។ ហេតុអ្វីបានជាអេវ៉ាត្រូវបានគេបោកបញ្ឆោត? ដោយសារគាត់នៅក្មេងរីឯអាដាមមានអាយុជាងសែសិបឆ្នាំ។ ដូច្នេះសាថានបានទាញយកប្រយោជន៍ពីបទពិសោធន៍ដ៏តូចរបស់អេវ៉ា។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយអ័ដាមដឹងពីអ្វីដែលគាត់កំពុងធ្វើគាត់បានសំរេចចិត្តធ្វើបាបដោយចេតនា។ ការចោទប្រកាន់ដំបូងរបស់អារក្សគឺជាការវាយប្រហារទៅលើអធិបតេយ្យរបស់ព្រះ (វិវរណៈ ៤:១១)។

ការវិនិច្ឆ័យនិងការសន្យារបស់ព្រះ

មិនយូរប៉ុន្មានមុនចុងបញ្ចប់នៃថ្ងៃនោះមុនពេលថ្ងៃលិចព្រះបានធ្វើការវិនិច្ឆ័យរបស់ទ្រង់ (លោកុប្បត្ដិ ៣:៨-១៩)។ មុនពេលវិនិច្ឆ័យព្រះយេហូវ៉ាបានសួរសំណួរមួយ។ នេះគឺជាចម្លើយ: "បុរស​នោះ​ក៏​ឆ្លើយ​ថា​៖ ​«​ស្ត្រី​ដែល​លោក​បាន​ប្រគល់​មក​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នោះ នាង​បាន​ឲ្យ​ផ្លែ​ពី​ដើម​នោះ​មក​ខ្ញុំ ដូច្នេះ ខ្ញុំ​ក៏​បរិភោគ​ទៅ​»។ បន្ទាប់​មក ព្រះ​យេហូវ៉ា​បាន​សួរ​ស្ត្រី​ថា​៖ ​«​ម្ដេច​ក៏​នាង​ធ្វើ​ដូច្នេះ?​»។ ស្ត្រី​បាន​ឆ្លើយ​តប​ថា​៖ ​«​សត្វ​ពស់​វា​បាន​បញ្ឆោត​ខ្ញុំ ដូច្នេះ ខ្ញុំ​ក៏​បរិភោគ​ទៅ​»" (លោកុប្បត្តិ ៣:១២,១៣)។ ងពីរអាដាមនិងអេវ៉ាបានព្យាយាមបង្ហាញអំពីភាពត្រឹមត្រូវរបស់ពួកគេ។ នៅក្នុងលោកុប្បត្តិ ៣:១៤-១៩ យើងអាចអានការជំនុំជំរះរបស់ព្រះជាម្ចាស់រួមជាមួយការសន្យានៃការសម្រេចនៃគោលបំណងរបស់ព្រះអង្គថា៖ "ខ្ញុំ​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​អ្នក និង​ស្ត្រី ក្លាយ​ទៅ​ជា​សត្រូវ​នឹង​គ្នា ព្រម​ទាំង​ពូជ​អ្នក និង​ពូជ​នាង​ដែរ។ ពូជ​នាង​នឹង​កិន​ក្បាល​អ្នក ហើយ​អ្នក​នឹង​ចឹក​កែង​ជើង​គាត់” (លោកុប្បត្ដិ ៣:១៥)។ តាមរយៈសេចក្ដីសន្យានេះព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ថាគោលបំណងរបស់លោកនឹងត្រូវបានសម្រេចហើយសាថានដែលជាមេកំណាចនឹងត្រូវបំផ្លាញចោល។ ចាប់ពីពេលនោះមកបាបបានចូលមកក្នុងពិភពលោកក៏ដូចជាលទ្ធផលសំខាន់គឺសេចក្ដីស្លាប់៖ "ម្ល៉ោះ​ហើយ ភាព​ខុស​ឆ្គង បាន​ចូល​ក្នុង​ពិភព​លោក​តាម​រយៈ​បុរស​តែ​ម្នាក់ ហើយ​សេចក្ដី​ស្លាប់​បាន​ចូល​មក​តាម​រយៈ​ភាព​ខុស​ឆ្គង នោះ​សេចក្ដី​ស្លាប់​បាន​ឆ្លង​រាល​ដាល​ដល់​មនុស្ស​ទាំង​អស់ ពី​ព្រោះ​ពួក​គេ​ទាំង​អស់​គ្នា​ជា​អ្នក​ធ្វើ​ខុស” (រ៉ូម ៥:១២)។

២ - សំណួរអំពីសុចរិតភាពរបស់មនុស្

អារក្សបាននិយាយថាវាមានគុណវិបត្តិនៅក្នុងធម្មជាតិរបស់មនុស្ស។ នេះគឺជាការចោទប្រកាន់របស់អារក្សប្រឆាំងនឹងភាពស្មោះត្រង់របស់យ៉ូប:

"បន្ទាប់​មក ព្រះ​យេហូវ៉ា​សួរ​សាថាន​ថា​៖ ​«​តើ​អ្នក​ទើប​មក​ពី​ណា?​»។ សាថាន​តប​ទៅ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​វិញ​ថា​៖ ​«​ទើប​តែ​មក​ពី​ដើរ​ពិនិត្យ​មើល​ស្ថានភាព​នៅ​ផែនដី​»។ ព្រះ​យេហូវ៉ា​សួរ​សាថាន​ទៀត​ថា​៖ ​«​តើ​អ្នក​បាន​សង្កេត​មើល​យ៉ូប​ជា​អ្នក​បម្រើ​របស់​ខ្ញុំ​ឬ​ទេ? នៅ​ផែនដី គ្មាន​មនុស្ស​ណា​ម្នាក់​ដូច​គាត់​ឡើយ។ គាត់​ជា​មនុស្ស​សុចរិត​ដែល​មាន​ចិត្ត​ស្មោះ​ឥត​ងាក​រេ និង​ជា​អ្នក​កោត​ខ្លាច​ព្រះ ហើយ​គាត់​មិន​ព្រម​ធ្វើ​អំពើ​អាក្រក់​ទេ​»។ ឮ​ដូច្នេះ សាថាន​តប​ទៅ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ថា​៖ ​«​ការ​ដែល​យ៉ូប​កោត​ខ្លាច​ព្រះ តើ​មិន​មែន​ដោយ​សារ​គាត់​បាន​ទទួល​ប្រយោជន៍​ទេ​ឬ?  តើ​លោក​មិន​បាន​ដាក់​របង​ការពារ​គាត់ និង​ក្រុម​គ្រួសារ​គាត់ ព្រម​ទាំង​ការពារ​អ្វី​ៗ​ទាំង​អស់​ដែល​គាត់​មាន​ទេ​ឬ? ទោះ​ជា​គាត់​ធ្វើ​កិច្ចការ​ណា​ក៏​ដោយ លោក​តែង​ឲ្យ​ពរ​គាត់​ជា​និច្ច ហើយ​ហ្វូង​សត្វ​របស់​គាត់​ក៏​កើន​ឡើង​យ៉ាង​ច្រើន​សន្ធឹក​នៅ​ក្នុង​ស្រុក​ដែរ។ ប៉ុន្តែ បើ​លោក​សាក​ធ្វើ​ឲ្យ​គាត់​បាត់​បង់​អ្វី​ៗ​ទាំង​អស់ នោះ​គាត់​ច្បាស់​ជា​នឹង​ប្រមាថ​លោក​នៅ​ចំពោះ​មុខ​លោក​ជា​មិន​ខាន​»។  ព្រះ​យេហូវ៉ា​ក៏​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​សាថាន​ថា​៖ ​«​មើល! អ្វី​ៗ​ទាំង​អស់​ដែល​គាត់​មាន គឺ​នៅ​ក្នុង​កណ្ដាប់​ដៃ​របស់​អ្នក​ហើយ។ ប៉ុន្តែ អ្នក​មិន​ត្រូវ​ប៉ះ​ពាល់​រូប​កាយ​គាត់​ជា​ដាច់​ខាត!​»។ ដូច្នេះ សាថាន​ក៏​ចាក​ចេញ​ពី​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ទៅ។ (...) បន្ទាប់​មក ព្រះ​យេហូវ៉ា​សួរ​សាថាន​ថា​៖ ​«​តើ​អ្នក​ទើប​មក​ពី​ណា?​»។ សាថាន​តប​ទៅ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​វិញ​ថា​៖ ​«​ទើប​តែ​មក​ពី​ដើរ​ពិនិត្យ​មើល​ស្ថានភាព​នៅ​ផែនដី​»។  ព្រះ​យេហូវ៉ា​សួរ​សាថាន​ទៀត​ថា​៖ ​«​តើ​អ្នក​បាន​សង្កេត​មើល​យ៉ូប​ជា​អ្នក​បម្រើ​របស់​ខ្ញុំ​ឬ​ទេ? នៅ​ផែនដី គ្មាន​មនុស្ស​ណា​ម្នាក់​ដូច​គាត់​ឡើយ។ គាត់​ជា​មនុស្ស​សុចរិត​ដែល​មាន​ចិត្ត​ស្មោះ​ឥត​ងាក​រេ និង​ជា​អ្នក​កោត​ខ្លាច​ព្រះ ហើយ​គាត់​មិន​ព្រម​ធ្វើ​អំពើ​អាក្រក់​ទេ។ ទោះ​ជា​អ្នក​ព្យាយាម​ជំរុញ​ខ្ញុំ​ឲ្យ​បំផ្លាញ​ជីវិត​គាត់ ដោយ​គ្មាន​មូលហេតុ​ក៏​ដោយ គាត់​នៅ​តែ​មាន​ចិត្ត​ស្មោះ​ឥត​ងាក​រេ​ចំពោះ​ខ្ញុំ​ជា​និច្ច​»​។  សាថាន​ឆ្លើយ​ទៅ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ថា​៖ ​«​មនុស្ស​គ្រប់​គ្នា​រមែង​ស្រឡាញ់​ជីវិត​ខ្លួន។ មនុស្ស​នឹង​សុខ​ចិត្ត​លះ​បង់​អ្វី​ៗ​ទាំង​អស់ ដើម្បី​រក្សា​ជីវិត ខ្លួន។  ប៉ុន្តែ បើ​លោក​សាក​បៀត​បៀន​រូប​កាយ​របស់​គាត់ នោះ​គាត់​ច្បាស់​ជា​នឹង​ប្រមាថ​លោក​នៅ​ចំពោះ​មុខ​លោក​ជា​មិន​ខាន​»។ ព្រះ​យេហូវ៉ា​ក៏​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​សាថាន​ថា​៖ ​«​មើល! គាត់​នៅ​ក្នុង​កណ្ដាប់​ដៃ​របស់​អ្នក​ហើយ! ប៉ុន្តែ អ្នក​មិន​ត្រូវ​សម្លាប់​គាត់​ជា​ដាច់​ខាត!​»" (ការងារ ១:៧-១២; ២:២-៦)។

កំហុសរបស់មនុស្សយោងទៅតាមអារក្សសាតាំងគឺថាគាត់បម្រើព្រះមិនមែនដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះគាត់ទេតែដោយសារតែផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួននិងឱកាសនិយម។ ស្ថិតក្រោមសម្ពាធដោយសារការបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិនិងការភ័យខ្លាចនៃការស្លាប់នៅតែយោងទៅតាមអារក្សសាតាំងដែលជាមនុស្សមិនអាចរក្សាភាពស្មោះត្រង់នឹងព្រះបានទេ។ ប៉ុន្តែយ៉ូបបានបង្ហាញថាសាតាំងគឺជាអ្នកកុហក: យ៉ូបបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់គាត់បាត់បង់កូន ១០ នាក់ហើយគាត់ស្ទើរតែស្លាប់ដោយសារជំងឺ (គណនីការងារ ១ និង ២)។ មិត្ដក្លែងក្លាយបីនាក់បានធ្វើទារុណកម្មយ៉ូបខាងផ្លូវចិត្តដោយនិយាយថាទុក្ខវេទនាទាំងអស់របស់គាត់គឺមកពីអំពើបាបលាក់កំបាំងហើយដូច្នេះព្រះបានដាក់ទោសគាត់ពីកំហុសនិងអំពើអាក្រក់របស់គាត់។ ទោះយ៉ាងណាយ៉ូបមិនបានបោះបង់ចោលភាពស្មោះត្រង់របស់គាត់ទេហើយបានឆ្លើយតបថា "ខ្ញុំ​គ្មាន​ថ្ងៃ​ទទួល​ស្គាល់​ថា​សម្ដី​របស់​ពួក​អ្នក​គឺ​ត្រឹម​ត្រូវ​ឡើយ! រហូត​ដល់​ថ្ងៃ​ស្លាប់ ខ្ញុំ​នឹង​មិន​ព្រម​ឲ្យ​អ្វី​ណា​មក​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​លែង​មាន​ចិត្ត​ស្មោះ​ឥត ងាក​រេ​ចំពោះ​ព្រះ​ជា​ដាច់​ខាត!" (ការងារ ២៧:៥)។

ទោះយ៉ាងណាការបរាជ័យដ៏សំខាន់បំផុតរបស់អារក្សទាក់ទងនឹងភាពស្មោះត្រង់របស់មនុស្សគឺជ័យជំនះរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទដែលបានស្តាប់បង្គាប់ព្រះរហូតដល់ស្លាប់៖ "មិន​ត្រឹម​តែ​ប៉ុណ្ណោះ ពេល​ដែល​លោក​ជា​មនុស្ស លោក​បាន​បន្ទាប​ខ្លួន ហើយ​ចុះ​ចូល​ស្ដាប់​បង្គាប់​រហូត​ដល់​ត្រូវ​ស្លាប់ គឺ​ស្លាប់​លើ​បង្គោល​ទារុណកម្" (ភីលីព ២:៨)។ ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទតាមរយៈភាពស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់បានប្រទានជ័យជំនះខាងវិញ្ញាណដ៏ថ្លៃថ្លាដល់ព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់ដែលជាមូលហេតុដែលទ្រង់បានទទួលរង្វាន់៖ "ដោយ​ហេតុ​នេះ ព្រះ​បាន​លើក​តម្កើង​លោក​ឲ្យ​មាន​ឋានៈ​ខ្ពស់​ជាង​មុន ហើយ​ដោយ​ក្ដី​សប្បុរស​ព្រះ​ក៏​ឲ្យ​នាម​ដល់​លោក ជា​នាម​ដែល​ប្រសើរ​ជាង​នាម​ឯ​ទៀត​ទាំង​អស់  ដើម្បី​ឲ្យ​អ្នក​នៅ​ស្ថាន​សួគ៌ អ្នក​នៅ​ផែនដី និង​អ្នក​នៅ​ក្រោម​ដី លុត​ជង្គង់​ដោយ​សារ​នាម​លោក​យេស៊ូ។  ហើយ​មនុស្ស​គ្រប់​រូប​ត្រូវ​ប្រកាស​ទទួល​ស្គាល់​ជា​សាធារណៈ​ថា លោក​យេស៊ូ​គ្រិស្ត​ជា​ម្ចាស់+ ដើម្បី​សរសើរ​តម្កើង​ព្រះ​ដែល​ជា​បិតា" (ភីលីព ២:៩-១១)។

នៅក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចអំពីកូនប្រុសខ្ជះខ្ជាយព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទផ្តល់ឱ្យយើងនូវការយល់ដឹងកាន់តែច្បាស់អំពីរបៀបដែលព្រះវរបិតាសម្តែងនៅពេលដែលសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបានគេសួរជាបណ្តោះអាសន្ន (លូកា ១៥:១១-២៤)។ កូនប្រុសបានសុំឪពុកពីមរតករបស់គាត់ហើយចាកចេញពីផ្ទះ។ ឪពុកបានអនុញ្ញាតឱ្យកូនប្រុសពេញវ័យរបស់គាត់ធ្វើការសម្រេចចិត្តនេះប៉ុន្តែក៏ត្រូវទទួលខុសត្រូវផងដែរ។ ដូចគ្នានេះដែរអាដាមបានប្រើជម្រើសឥតគិតថ្លៃរបស់គាត់ប៉ុន្តែក៏ទទួលរងនូវផលវិបាកផងដែរ។ ដែលនាំយើងទៅសំណួរបន្ទាប់ទាក់ទងនឹងការរងទុក្ខរបស់មនុស្សលោក។

មូលហេតុនៃការរងទុក្ខ

ការរងទុក្ខគឺជាលទ្ធផលនៃកត្តាចំបង បួន

១ - អារក្សគឺជាអ្នកដែលបណ្តាលឱ្យរងទុក្ខវេទនា (ប៉ុន្តែមិនមែនជានិច្ចទេ) (យ៉ូប ១:៧-១២, ២:១-៦)។ យោងទៅតាមព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទសាតាំងគឺជាអ្នកគ្រប់គ្រងពិភពលោកនេះ "ឥឡូវ​ពិភព​លោក​នេះ​កំពុង​ទទួល​ការ​វិនិច្ឆ័យ ហើយ​អ្នក​គ្រប់​គ្រង​ពិភព​លោក​នេះ នឹង​ត្រូវ​បណ្ដេញ​ចោល" (យ៉ូហាន ១២:៣១; យ៉ូហានទី ១ ៥:១៩)។ នេះជាមូលហេតុដែលមនុស្សជាតិទាំងមូលមិនសប្បាយចិត្ត៖ "ព្រោះ​យើង​ដឹង​ថា អ្វី​ៗ​ទាំង​ឡាយ​ដែល​ព្រះ​បាន​បង្កើត ក៏​ថ្ងូរ​និង​ឈឺ​ចាប់​ជា​មួយ​គ្នា​ឥត​ឈប់ រហូត​ដល់​ឥឡូវ​នេះ" (រ៉ូម ៨:២២)។

២ - ការរងទុក្ខគឺជាលទ្ធផលនៃស្ថានភាពបាបរបស់យើងដែលនាំឱ្យយើងមានអាយុចាស់ជរាជំងឺនិងសេចក្ដីស្លាប់៖ "ម្ល៉ោះ​ហើយ ភាព​ខុស​ឆ្គង បាន​ចូល​ក្នុង​ពិភព​លោក​តាម​រយៈ​បុរស​តែ​ម្នាក់ ហើយ​សេចក្ដី​ស្លាប់​បាន​ចូល​មក​តាម​រយៈ​ភាព​ខុស​ឆ្គង នោះ​សេចក្ដី​ស្លាប់​បាន​ឆ្លង​រាល​ដាល​ដល់​មនុស្ស​ទាំង​អស់ ពី​ព្រោះ​ពួក​គេ​ទាំង​អស់​គ្នា​ជា​អ្នក​ធ្វើ​ខុស។ (…) ចំពោះប្រាក់ឈ្នួលដែលអំពើបាបបានបង់នោះគឺជាសេចក្តីស្លាប់ហើយ” (រ៉ូម ៥:១២; ៦:២៣)។

៣- ការរងទុក្ខអាចជាលទ្ធផលនៃការសម្រេចចិត្តមិនល្អ (លើផ្នែករបស់យើងឬរបស់មនុស្សដទៃទៀត)៖ "ព្រោះ​ការ​ល្អ​ដែល​ខ្ញុំ​ចង់​ធ្វើ ខ្ញុំ​មិន​ធ្វើ​ទេ ប៉ុន្តែ​ខ្ញុំ​មាន​ទម្លាប់​ធ្វើ​ការ​អាក្រក់​ដែល​ខ្ញុំ​មិន​ចង់​ធ្វើ​វិញ" (ចោទិយកថា ៣២:៥; រ៉ូម ៧:១៩)។ ការរងទុក្ខមិនមែនជាលទ្ធផលនៃ "ច្បាប់កម្មផល" ទេ។ នេះជាអ្វីដែលយើងអាចអានបាននៅក្នុងយ៉ូហានជំពូក ៩៖ “កាល​ដែល​លោក​យេស៊ូ​កំពុង​ធ្វើ​ដំណើរ នោះ​លោក​ឃើញ​បុរស​ម្នាក់​ដែល​ងងឹត​ភ្នែក​តាំង​ពី​កំណើត។  ពួក​អ្នក​កាន់​តាម​ក៏​សួរ​លោក​ថា​៖ ​«​រ៉ាប៊ី*+ តើ​បុរស​នេះ​ងងឹត​ភ្នែក​ពី​កំណើត ដោយ​សារ​គាត់​បាន​ធ្វើ​ខុស ឬ​ក៏​ដោយ​សារ​ឪពុក​ម្ដាយ​របស់​គាត់​បាន​ធ្វើ​ខុស?​»។   លោក​យេស៊ូ​ឆ្លើយ​ថា​៖ ​«​បុរស​នេះ​មិន​បាន​ធ្វើ​ខុស​ទេ ហើយ​ឪពុក​ម្ដាយ​របស់​គាត់​ក៏​មិន​បាន​ធ្វើ​ខុស​ដែរ ប៉ុន្តែ​គឺ​ដើម្បី​ឲ្យ​មនុស្ស​អាច​ឃើញ​កិច្ច​ការ​ដ៏​អស្ចារ្យ​របស់​ព្រះ" (យ៉ូហាន ៩:១-៣)។ "ស្នាដៃរបស់ព្រះ" ក្នុងករណីរបស់គាត់នឹងជាអព្ភូតហេតុដើម្បីព្យាបាលបុរសពិការភ្នែក។

៤- ការរងទុក្ខអាចជាលទ្ធផលនៃ“ពេលវេលានិងព្រឹត្តិការណ៍ដែលមិនបានមើលឃើញទុកជាមុន” ដែលបណ្តាលឱ្យមនុស្សស្ថិតនៅកន្លែងខុសនៅពេលខុស៖ “ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​អ្វី​មួយ​ទៀត​នៅ​ក្រោម​ថ្ងៃ​គឺ អ្នក​ដែល​រត់​លឿន​មិន​តែង​តែ​ឈ្នះ​ក្នុង​ការ​ប្រណាំង​ទេ ហើយ​អ្នក​ដែល​ពូកែ​ច្បាំង​ក៏​មិន​តែង​តែ​ច្បាំង​ឈ្នះ​ជា​និច្ច​ដែរ។ រីឯ​មនុស្ស​មាន​ប្រាជ្ញា​មិន​តែង​តែ​មាន​អាហារ​បរិភោគ​ទេ ហើយ​មនុស្ស​ឈ្លាស​វៃ​ក៏​មិន​តែង​តែ​មាន​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ដែរ។ ចំណែក​អស់​អ្នក​ដែល​មាន​ចំណេះ​ក៏​មិន​បាន​ជោគ​ជ័យ​គ្រប់​ពេល​ដែរ ពី​ព្រោះ​មនុស្ស​ទាំង​អស់​អាច​ជួប​ហេតុ​ការណ៍​ដែល​មិន​បាន​រំពឹង​ទុក នៅ​ពេល​ដែល​ពួក​គេ​មិន​នឹក​ស្មាន​ដល់។  ព្រោះ​មនុស្ស​មិន​ដឹង​ថា​ពេល​ណា​នឹង​ដល់​វេលា​របស់​ខ្លួន​ទេ។ មនុស្ស​អាច​ជួប​អន្តរាយ ក្នុង​មួយ​រំពេច ដូច​ត្រី​ជាប់​ក្នុង​សំណាញ់ និង​ដូច​សត្វ​ស្លាប​ជាប់​អន្ទាក់" (សាស្ដា ៩:១១,១២)។

នេះជាអ្វីដែលព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានមានបន្ទូលអំពីព្រឹត្តិការណ៍សោកនាដកម្មពីរដែលបានបណ្តាល ឲ្យ មនុស្សស្លាប់ជាច្រើន៖ "នៅ​ពេល​នោះ​ដែរ មាន​អ្នក​ខ្លះ​នៅ​ទី​នោះ​ជម្រាប​លោក​ថា ពីឡាត​បាន​សម្លាប់​អ្នក​ស្រុកកាលីឡេ​ដែល​កំពុង​ជូន​គ្រឿង​បូជា។  ដូច្នេះ លោក​តប​ទៅ​ពួក​គេ​ថា​៖ ​«​តើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​គិត​ថា អ្នក​ស្រុកកាលីឡេ​ទាំង​នោះ​រង​គ្រោះ ដោយ​សារ​ពួក​គេ​បាន​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​ខុស​ឆ្គង​ច្រើន​ជាង​អ្នក​ស្រុកកាលីឡេ​ឯ​ទៀត​ឬ?  ខ្ញុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា គឺ​មិន​មែន​ដូច្នោះ​ទេ។ ប៉ុន្តែ ប្រសិន​បើ​អ្នក​មិន​ប្រែ​ចិត្ត​ទេ អ្នក​ទាំង​អស់​គ្នា​នឹង​ត្រូវ​បំផ្លាញ​ចោល​ដូច​អ្នក​ទាំង​នោះ​ដែរ។  រីឯ​មនុស្ស​១៨​នាក់​ដែល​ស្លាប់​ដោយ​សារ​ប៉ម​នៅ​ស៊ីឡូម​បាន​រលំ​លើ​ពួក​គេ តើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​គិត​ថា​ពួក​គេ​បាន​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​ខុស​ឆ្គង​ច្រើន​ជាង​មនុស្ស​ឯ​ទៀត​នៅ​ក្រុង​យេរូសាឡិម​ឬ?  ខ្ញុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា គឺ​មិន​មែន​ដូច្នោះ​ទេ។ ប៉ុន្តែ ប្រសិន​បើ​អ្នក​មិន​ប្រែ​ចិត្ត​ទេ អ្នក​ទាំង​អស់​គ្នា​នឹង​ត្រូវ​បំផ្លាញ​ចោល​ដូច​អ្នក​ទាំង​នោះ​ដែរ​»” (លូកា ១៣:១-៥)។ ព្រះយេស៊ូគ្រិស្ដមិនបានផ្ដល់យោបល់ថាមនុស្សដែលរងគ្រោះថ្នាក់ដោយសារគ្រោះមហន្តរាយឬគ្រោះមហន្ដរាយធម្មជាតិបានធ្វើបាបច្រើនជាងអ្នកឯទៀតឬសូម្បីតែព្រះដែល បណ្ដាលឲ្យមាន ព្រឹត្តិការណ៍បែបនេះដាក់ទោសមនុស្សមានបាបក៏ដោយ។ មិនថាវាជាជំងឺគ្រោះថ្នាក់ឬគ្រោះមហន្តរាយធម្មជាតិទេ វាមិនមែនជាព្រះដែលបង្កើតពួកគេទេហើយអ្នកដែលរងគ្រោះដោយសារវាមិនបានប្រព្រឹត្តិកំហុសច្រើនជាងអ្នកដទៃឡើយ។

ព្រះនឹងបំបាត់ចោលនូវទុក្ខវេទនាទាំងអស់នេះ៖ "ច​មក ខ្ញុំ​ឮ​សំឡេង​មួយ​បន្លឺ​យ៉ាង​ខ្លាំង​ចេញ​ពី​បល្ល័ង្ក​មក​ថា​៖ ​«​មើល! ត្រសាល​របស់​ព្រះ​នៅ​ជា​មួយ​នឹង​មនុស្សជាតិ ហើយ​លោក​នឹង​អាស្រ័យ​នៅ​ជា​មួយ​នឹង​ពួក​គេ ឯ​ពួក​គេ​នឹង​ធ្វើ​ជា​រាស្ដ្រ​របស់​លោក។ ព្រះ​នឹង​នៅ​ជា​មួយ​នឹង​ពួក​គេ​ដោយ​ខ្លួន​លោក​ផ្ទាល់។  លោក​នឹង​ជូត​អស់​ទាំង​ទឹក​ភ្នែក​ចេញ​ពី​ភ្នែក​របស់​ពួក​គេ ហើយ​សេចក្ដី​ស្លាប់​នឹង​លែង​មាន​ទៀត ទុក្ខ​ព្រួយ ការ​ស្រែក​យំ និង​ការ​ឈឺ​ចាប់ ក៏​នឹង​លែង​មាន​ទៀត​ដែរ។ អ្វី​ៗ​ដែល​ធ្លាប់​កើត​ឡើង​ពី​មុន នោះ​បាន​កន្លង​បាត់​អស់​ហើយ​»" (វិវរណះ ២១:៣,៤)។

ជម្រើសវាសនានិងឥតគិតថ្លៃ

"វាសនា" មិនមែនជាការបង្រៀនព្រះគម្ពីរទេ។ យើងមិនត្រូវបាន“ រៀបចំកម្មវិធី” ដើម្បីធ្វើល្អឬអាក្រក់នោះទេប៉ុន្តែយោងទៅតាម“ ជំរើសសេរី” យើងជ្រើសរើសធ្វើល្អឬអាក្រក់ (ចោទិយកថា ៣០:១៥)។ ទស្សនៈនៃជោគវាសនានេះទាក់ទងយ៉ាងជិតស្និទ្ធនឹងគំនិតដែលមនុស្សជាច្រើនមានអំពីសមត្ថភាពរបស់ព្រះដើម្បីដឹងអំពីអនាគត។ យើងនឹងឃើញរបៀបដែលព្រះប្រើសមត្ថភាពរបស់លោកដើម្បីដឹងអំពីអនាគត។ យើងនឹងឃើញពីព្រះគម្ពីរថាព្រះប្រើវាតាមរបៀបដែលអាចជ្រើសរើសបាននិងចាំបាច់តាមរយះឧទាហរណ៍ក្នុងព្រះគម្ពីរ។

ព្រះប្រើសមត្ថភាពរបស់គាត់ដើម្បីដឹងពីអនាគតតាមរបៀបដែលចាំបាច់និងជ្រើសរើស

តើព្រះដឹងថាអ័ដាមនឹងធ្វើបាបទេ? យោងទៅតាមបរិបទនៃលោកុប្បត្តិ ២ និង ៣ ទេ។ ព្រះមិនបញ្ជាទេដោយដឹងជាមុនថាវានឹងមិនគោរពតាម។ នេះផ្ទុយពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់គាត់ហើយបទបញ្ជានេះរបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនពិបាកទេ (យ៉ូហានទី ១ ៤:៨ ៥:៣)។ នេះជាឧទាហរណ៍ពីរក្នុងគម្ពីរដែលបង្ហាញថាព្រះប្រើសមត្ថភាពរបស់លោកដើម្បីដឹងអំពីអនាគតតាមរបៀបដែលអាចជ្រើសរើសបាននិងចាំបាច់។ ប៉ុន្តែក៏ថាគាត់តែងតែប្រើសមត្ថភាពនេះសម្រាប់គោលបំណងជាក់លាក់។

សូមយកគំរូពីអាប្រាហាំ។ នៅក្នុងលោកុប្បត្តិ ២២:១-១៤ ព្រះបានសុំអាប្រាហាំបូជាអ៊ីសាកជាកូនប្រុសរបស់គាត់។ តើព្រះបានជ្រាបជាមុនទេថាអាប្រាហាំនឹងស្តាប់បង្គាប់? អាស្រ័យលើបរិបទភ្លាមៗនៃរឿងទេ។ ទីបំផុតព្រះបានប្រាប់អ័ប្រាហាំកុំ ឲ្យ ធ្វើវា៖ "ទេវតា​បាន​និយាយ​ថា​៖ ​«​កុំ​សម្លាប់​កូន​នោះ​ឡើយ កុំ​ធ្វើ​អ្វី​ដល់​គាត់​ឲ្យ​សោះ! ឥឡូវ ខ្ញុំ​ដឹង​ថា​អ្នក​ពិត​ជា​គោរព​កោត​ខ្លាច​ព្រះ​មែន ព្រោះ​អ្នក​មិន​បាន​បដិសេធ​ទេ តែ​បាន​ប្រគល់​កូន​តែ​មួយ​របស់​អ្នក​ឲ្យ​ខ្ញុំ​»" (លោកុប្បត្ដិ ២២:១២) ។ វាត្រូវបានសរសេរថា "ឥឡូវនេះខ្ញុំពិតជាដឹងថាអ្នកកោតខ្លាចព្រះ" ។ ឃ្លា "ឥឡូវនេះ" បង្ហាញថាព្រះមិនបានដឹងថាតើអ័ប្រាហាំនឹងធ្វើតាមសំណូមពរនេះដល់ទីបញ្ចប់ឬអត់។

ឧទាហរណ៍ទី ២ ទាក់ទងនឹងការបំផ្លាញទីក្រុងសូដុំមនិងកូម៉ូរ៉ា។ ការពិតដែលថាព្រះជាម្ចាស់បញ្ជូនទេវតាពីររូបទៅមើលស្ថានភាពអាក្រក់បង្ហាញជាថ្មីម្តងទៀតថាដំបូងគាត់មិនមានភស្ដុតាងទាំងអស់ដើម្បីធ្វើការសម្រេចចិត្តទេហើយក្នុងករណីនេះគាត់បានប្រើសមត្ថភាពរបស់គាត់ដើម្បីដឹងតាមរយៈទេវតាពីរ (លោកុប្បត្តិ ១៨៖២០,២១)។

បើយើងអានសៀវភៅទំនាយក្នុងគម្ពីរផ្សេងៗយើងនឹងឃើញថាព្រះនៅតែប្រើសមត្ថភាពរបស់លោកដើម្បីដឹងអំពីអនាគតសម្រាប់គោលបំណងជាក់លាក់មួយ។ ឧទាហរណ៍នៅពេលរេបិកាមានផ្ទៃពោះជាមួយកូនភ្លោះបញ្ហាបានដឹងថាតើកូនមួយណាក្នុងចំណោមកូនទាំងពីរនឹងក្លាយជាជីដូនជីតារបស់ប្រជាជាតិដែលព្រះជាម្ចាស់បានជ្រើសរើស (លោកុប្បត្ដិ ២៥:២១-២៦)។ ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើការសង្កេតតាមបែបហ្សែនអេសាវនិងយ៉ាកុប (ទោះបីជាវាមិនមែនជាពន្ធុដែលគ្រប់គ្រងឥរិយាបថនាពេលអនាគតក៏ដោយ) ហើយបន្ទាប់មកព្រះបានមើលទៅអនាគតដើម្បីដឹងថាបុរសប្រភេទណាដែលពួកគេនឹងក្លាយជា: "ភ្នែក​លោក​បាន​ឃើញ​ខ្ញុំ​ហើយ កាល​ដែល​ខ្ញុំ​មិន​ទាន់​ចេញ​ជា​រូប​រាង​នៅ​ឡើយ។ លោក​បាន​កត់​អវយវៈ​ទាំង​អស់​នៃ​រូប​កាយ​ខ្ញុំ​ទុក​ក្នុង​សៀវភៅ​របស់​លោក។ លោក​ថែម​ទាំង​កត់​ពេល​វេលា​ដែល​អវយវៈ​នីមួយ​ៗ​បាន​លូត​លាស់​ផង គឺ​មុន​ដែល​សរីរាង្គ​ណា​មួយ​បាន​ដុះ​ចេញ​មក​ទៅ​ទៀត” (ទំនុកដំកើង ១៣៩:១៦)។ ផ្អែកលើចំណេះដឹងនេះព្រះបានជ្រើសរើស (រ៉ូម ៩: ១០-១៣; កិច្ចការ ១:២៤-២៦ “ឱព្រះអម្ចាស់អើយទ្រង់ជ្រាបពីចិត្តរបស់មនុស្សទាំងអស់”)។

តើព្រះការពារយើងទេ?

មុននឹងយល់ពីគំនិតរបស់ព្រះលើប្រធានបទនៃការការពារព្រះ យើងត្រូវពិចារណាលើចំណុចសំខាន់ៗក្នុងគម្ពីរចំនួន ៣ (កូរិនថូសទី ១ ២:១៦)៖

១ - ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានបង្ហាញថាជីវិតបច្ចុប្បន្នដែលបញ្ចប់ដោយសេចក្តីស្លាប់មានតម្លៃជាបណ្តោះអាសន្នសម្រាប់មនុស្សទាំងអស់ (យ៉ូហាន ១១:១១ (មរណភាពរបស់ឡាសារត្រូវបានពិពណ៌នាថាជា“ ដំណេក”)។ លើសពីនេះទៀតព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានបង្ហាញថាអ្វីដែលសំខាន់គឺក្តីសង្ឃឹមនៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ច (ម៉ាថាយ ១០:៣៩) ។ សាវ័កប៉ុលបានបង្ហាញថា“ ជីវិតពិត” ផ្តោតលើក្តីសង្ឃឹមនៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ច (ធីម៉ូថេទី ១ ៦:១៩)។

នៅពេលយើងអានសៀវភៅកិច្ចការយើងឃើញថាពេលខ្លះព្រះជាម្ចាស់មិនការពារអ្នកបំរើរបស់ព្រះអង្គអោយរួចផុតពីសេចក្តីស្លាប់ទេក្នុងករណីរបស់យ៉ាកុបនិងស្ទេផាន (កិច្ចការ ៧:៥៤-៦០; ១២:២)។ ក្នុងករណីផ្សេងទៀតព្រះបានសម្រេចការពារអ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់។ ឧទាហរណ៍បន្ទាប់ពីការស្លាប់របស់សាវ័កយ៉ាកុបព្រះបានសម្រេចចិត្តការពារសាវ័កពេត្រុសពីការស្លាប់ដែលស្រដៀងនឹងគេ (កិច្ចការ ១២:៦-១១) ។ និយាយជាទូទៅក្នុងបរិបទព្រះគម្ពីរការការពារអ្នកបម្រើព្រះច្រើនតែទាក់ទងនឹងគោលបំណងរបស់គាត់។ ឧទាហរណ៍ការការពាររបស់សាវ័កប៉ូលមានគោលបំណងខ្ពស់ជាងនេះគឺគាត់ត្រូវផ្សព្វផ្សាយដល់ស្ដេច (កិច្ចការ ២៧:២៣,២៤; ៩:១៥,១៦)។

២ -យើងត្រូវដាក់សំណួរនេះអំពីការការពារព្រះនៅក្នុងបរិបទនៃ«ការចោទប្រកាន់គ»ទាំងពីររបស់សាតាំងហើយជាពិសេសនៅក្នុងសុន្ទរកថាដែលទាក់ទងនឹងយ៉ូប៖ “តើ​លោក​មិន​បាន​ដាក់​របង​ការពារ​គាត់ និង​ក្រុម​គ្រួសារ​គាត់ ព្រម​ទាំង​ការពារ​អ្វី​ៗ​ទាំង​អស់​ដែល​គាត់​មាន​ទេ​ឬ? ទោះ​ជា​គាត់​ធ្វើ​កិច្ចការ​ណា​ក៏​ដោយ លោក​តែង​ឲ្យ​ពរ​គាត់​ជា​និច្ច ហើយ​ហ្វូង​សត្វ​របស់​គាត់​ក៏​កើន​ឡើង​យ៉ាង​ច្រើន​សន្ធឹក​នៅ​ក្នុង​ស្រុក​ដែរ" (យ៉ូប ១:១០)។ ដើម្បីឆ្លើយសំនួរនៃភាពស្មោះត្រង់ព្រះជាម្ចាស់បានសំរេចចិត្តដកការការពាររបស់គាត់ចេញពីយ៉ូបប៉ុន្តែក៏ចេញពីមនុស្សជាតិទាំងអស់ដែរ។ មិនយូរប៉ុន្មានមុនពេលដែលគាត់ទទួលមរណភាពព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានដកស្រង់ទំនុកដំកើង ២២:១ បានបង្ហាញថាព្រះជាម្ចាស់បានដកការការពារទាំងអស់ចេញពីគាត់ដែលជាលទ្ធផលការសោយទិវង្គតរបស់ទ្រង់ជាយញ្ញបូជា (យ៉ូហាន ៣:១៦ ម៉ាថាយ ២៧:៤៦)។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយទាក់ទងនឹងមនុស្សជាតិទាំងមូលអវត្តមាននៃការការពារដ៏ទេវភាពនេះគឺមិនមានចំនួនសរុបនោះទេព្រោះដូចជាព្រះហាមឃាត់អារក្សដើម្បីសម្លាប់យ៉ូបវាច្បាស់ណាស់ថាវាដូចគ្នាសម្រាប់មនុស្សជាតិទាំងអស់ដែរ (ប្រៀបធៀបជាមួយម៉ាថាយ ២៤:២២)។

៣ - យើងបានឃើញខាងលើថាការរងទុក្ខអាចជាលទ្ធផលនៃ“ ពេលវេលានិងព្រឹត្តិការណ៍ដែលមិនបានមើលឃើញទុកជាមុន” ដែលមានន័យថាមនុស្សអាចរកឃើញខ្លួនឯងនៅពេលវេលាខុសកន្លែងដែលមិនត្រឹមត្រូវ (សាស្ដា ៩:១១,១២) ។ ដូច្នេះមនុស្សជាទូទៅមិនត្រូវបានការពារពីផលវិបាកនៃជំរើសដែលត្រូវបានបង្កើតដំបូងដោយអ័ដាមទេ។ មនុស្សប្រុសមានអាយុឈឺហើយស្លាប់ (រ៉ូម ៥:១២)។ គាត់អាចជាជនរងគ្រោះនៃគ្រោះថ្នាក់ឬគ្រោះមហន្តរាយធម្មជាតិ (រ៉ូម ៨:២០; សៀវភៅសាស្ដាមានការពិពណ៌នាយ៉ាងល្អិតល្អន់អំពីភាពឥតប្រយោជន៍នៃជីវិតបច្ចុប្បន្នដែលជៀសមិនរួចនាំទៅរកការស្លាប់៖ “អ្នក​ទូន្មាន​ពោល​ថា​៖ ​«​អ្វី​ៗ​ទាំង​អស់​សុទ្ធ​តែ​អសារ​ឥត​ការ! សុទ្ធ​តែ​អសារ​ឥត​ការ! សុទ្ធ​តែ​អសារ​ឥត​ការ!​»" (សាស្ដា ១:២)។

ម្យ៉ាងទៀតព្រះមិនការពារមនុស្សពីផលវិបាកនៃការសម្រេចចិត្តមិនល្អរបស់ពួកគេទេ៖ "កុំ​ច្រឡំ​ឡើយ បញ្ឆោត​ព្រះ​មិន​បាន​ទេ។ ព្រោះ​មនុស្ស​ទទួល​ផល​តាម​តែ​អ្វី​ដែល​គេ​សាប​ព្រោះ។  ពី​ព្រោះ​អ្នក​ណា​ដែល​សាប​ព្រោះ​ដោយ​គិត​អំពី​សេចក្ដី​ប៉ង​ប្រាថ្នា​នៃ​រូប​កាយ អ្នក​នោះ​នឹង​ទទួល​ផល​ជា​សេចក្ដី​ហិន​វិនាស​ពី​រូប​កាយ។ ប៉ុន្តែ អ្នក​ណា​ដែល​សាប​ព្រោះ​ដោយ​គិត​អំពី​ឫទ្ធានុភាព​របស់​ព្រះ អ្នក​នោះ​នឹង​ទទួល​ផល​ជា​ជីវិត​ដែល​គ្មាន​ទី​បញ្ចប់​ពី​ឫទ្ធានុភាព​របស់​ព្រះ" (កាឡាទី ៦:៧,៨)។ ប្រសិនបើព្រះបានទុកឱ្យមនុស្សជាតិនៅក្នុងភាពឥតប្រយោជន៍អស់រយៈពេលជាយូរមកហើយវាអនុញ្ញាតឱ្យយើងយល់ថាគាត់បានដកការការពាររបស់គាត់ពីផលវិបាកនៃស្ថានភាពបាបរបស់យើង។ ពិតណាស់ស្ថានភាពដ៏គ្រោះថ្នាក់នេះសម្រាប់មនុស្សជាតិទាំងអស់នឹងមានលក្ខណៈបណ្តោះអាសន្ន (រ៉ូម ៨:២១)។ បន្ទាប់ពីដំណោះស្រាយនៃការចោទប្រកាន់របស់អារក្សមនុស្សជាតិនឹងទទួលបានការការពារប្រកបដោយសេចក្តីមេត្តាពីព្រះនៅលើផែនដី (ទំនុកដំកើង ៩១:១០-១២)។

តើនេះមានន័យថាបច្ចុប្បន្ននេះយើងលែងត្រូវបានការពារដោយព្រះទៀតហើយឬ? ការការពារដែលព្រះប្រទានដល់យើងគឺជាអនាគតដ៏អស់កល្បរបស់យើងបើនិយាយអំពីសេចក្តីសង្ឃឹមនៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ចបើយើងស៊ូទ្រាំរហូតដល់ទីបញ្ចប់ (ម៉ាថាយ ២៤:១៣ យ៉ូហាន ៥:២៨,២៩ កិច្ចការ ២៤:១៥; វិវរណៈ ៧:៩-១៧)។ លើសពីនេះទៀតព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៅក្នុងការពិពណ៌នារបស់គាត់អំពីទីសំគាល់នៃថ្ងៃចុងក្រោយ (ម៉ាថាយ ២៤, ២៥, ម៉ាកុស ១៣ និងលូកា ២១) និងសៀវភៅវិវរណៈ (ជាពិសេសនៅក្នុងជំពូក ៦:១-៨ និង ១២:១២) បង្ហាញថា មនុស្សជាតិនឹងមានសំណាងអាក្រក់យ៉ាងខ្លាំងចាប់តាំងពីឆ្នាំ ១៩១៤ ដែលបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថាសម្រាប់មួយរយៈដែលព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនការពារវាឡើយ។ ទោះយ៉ាងណាព្រះបានធ្វើឱ្យយើងមានលទ្ធភាពការពារខ្លួនយើងម្នាក់ៗតាមរយៈការអនុវត្ដតាមការណែនាំដ៏សប្បុរសរបស់ទ្រង់ដែលមាននៅក្នុងព្រះគម្ពីរជាព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ និយាយជាទូទៅការអនុវត្តគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរជួយជៀសវាងហានិភ័យដែលមិនចាំបាច់ដែលអាចធ្វើឱ្យអាយុជីវិតរបស់យើងខ្លី។ (សុភាសិត ៣:១.២)។ យើងបានឃើញពីខាងលើថាគ្មានវាសនាទេ។ ដូច្នេះការអនុវត្តគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរដែលជាការណែនាំរបស់ព្រះនឹងដូចជាមើលទៅខាងស្តាំនិងខាងឆ្វេងមុនពេលឆ្លងកាត់ផ្លូវដើម្បីរក្សាជីវិតរបស់យើង (សុភាសិត ២៧:១២)។

លើសពីនេះទៀតសាវ័កពេត្រុសបានទទូចអំពីភាពចាំបាច់នៃការអធិស្ឋានថា៖ "ប៉ុន្តែ ទី​បញ្ចប់​នៃ​អ្វី​ៗ​ទាំង​អស់​គឺ​ជិត​ដល់​ហើយ។ ដូច្នេះ ចូរ​ដឹង​ខុស​ត្រូវ​ជា​និច្ច ហើយ​ចាំ​មិន​ភ្លេច​អំពី​សារៈ​សំខាន់​នៃ​ការ​អធិដ្ឋាន" (ពេត្រុសទី ១ ៤:៧) ។ ការអធិស្ឋាននិងការរំពឹងគិតអាចការពារតុល្យភាពខាងវិញ្ញាណនិងខាងផ្លូវចិត្តរបស់យើង (ភីលីព ៤:៦,៧; លោកុប្បត្ដិ ២៤:៦៣)។ អ្នកខ្លះជឿថាពួកគេត្រូវបានការពារដោយព្រះនៅពេលខ្លះក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ។ គ្មានអ្វីនៅក្នុងព្រះគម្ពីររារាំងលទ្ធភាពពិសេសនេះពីការមើលឃើញទេផ្ទុយ: "ញុំ​ពេញ​ចិត្ត​នឹង​អ្នក​ណា​ដែល​ខ្ញុំ​នឹង​ពេញ​ចិត្ត ហើយ​ខ្ញុំ​នឹង​បង្ហាញ​សេចក្ដី​មេត្តា​ដល់​អ្នក​ណា​ដែល​ខ្ញុំ​ចង់​បង្ហាញ​សេចក្ដី​មេត្តា" (និក្ខមនំ ៣៣:១៩) ។ វាគឺរវាងព្រះនិងបុគ្គលនេះដែលនឹងត្រូវបានការពារ។ យើងមិនត្រូវវិនិច្ឆ័យទេ៖ "តើ​អ្នក​ជា​អ្នក​ណា​បាន​ជា​វិនិច្ឆ័យ​អ្នក​បម្រើ​ក្នុង​ផ្ទះ​អ្នក​ដទៃ? ម្ចាស់​របស់​អ្នក​បម្រើ​នោះ​ជា​អ្នក​សម្រេច​ថា គាត់​ត្រូវ​ឈរ ឬ​ត្រូវ​ដួល។ គាត់​ប្រាកដ​ជា​នឹង​ឈរ​មែន ព្រោះ​ព្រះ​យេហូវ៉ា អាច​ធ្វើ​ឲ្យ​គាត់​ឈ" (រ៉ូម ១៤:៤)។

ភាតរភាពនិងជួយគ្នាទៅវិញទៅមក

មុនពេលទុក្ខវេទនាត្រូវបានបញ្ចប់យើងត្រូវស្រឡាញ់គ្នានិងជួយគ្នាដើម្បីកាត់បន្ថយការឈឺចាប់នៅជុំវិញខ្លួនយើង៖ “ញុំ​ឲ្យ​បញ្ញត្ដិ​ថ្មី​មួយ​ដល់​អ្នក​រាល់​គ្នា គឺ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ត្រូវ​ស្រឡាញ់​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក។ អ្នក​រាល់​គ្នា​ត្រូវ​ស្រឡាញ់​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក ដូច​ខ្ញុំ​បាន​ស្រឡាញ់​អ្នក​រាល់​គ្នា។  យ៉ាង​នេះ មនុស្ស​គ្រប់​គ្នា​នឹង​ដឹង​ថា​អ្នក​រាល់​គ្នា​ជា​អ្នក​កាន់​តាម​ខ្ញុំ បើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ស្រឡាញ់​គ្" (យ៉ូហាន ១៣:៣៤,៣៥)។ យ៉ាកុបបានសរសេរយ៉ាងច្បាស់ថាសេចក្តីស្រឡាញ់ប្រភេទនេះត្រូវតែបង្ហាញដោយសកម្មភាពឬគំនិតផ្តួចផ្តើមដើម្បីជួយអ្នកជិតខាងរបស់យើងដែលកំពុងមានទុក្ខព្រួយ (យ៉ាកុប ២:១៥,១៦)។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានមានបន្ទូលថាដើម្បីជួយដល់អ្នកដែលនឹងមិនអាចសងយើងវិញបានឡើយ (លូកា ១៤: ១៣,១៤)។ ក្នុងការធ្វើបែបនេះតាមរបៀបមួយយើង«អោយគេខ្ចី»ទៅព្រះយេហូវ៉ាហើយទ្រង់នឹងសងវិញនូវយើងមួយរយ (សុភាសិត ១៩:១៧)។

វាគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ក្នុងការអានអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទពិពណ៌នាថាជាអំពើនៃសេចក្ដីមេត្ដាករុណាដែលនឹងជួយឱ្យយើងមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច: "ព្រោះ​កាល​ខ្ញុំ​ឃ្លាន អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​ឲ្យ​ខ្ញុំ​បរិភោគ កាល​ខ្ញុំ​ស្រេក អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ផឹក កាល​អ្នក​រាល់​គ្នា​មិន​ធ្លាប់​ស្គាល់​ខ្ញុំ អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​ទទួល​ខ្ញុំ​យ៉ាង​រាក់​ទាក់   កាល​ខ្ញុំ​គ្មាន​សម្លៀក​បំពាក់ អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​ឲ្យ​សម្លៀក​បំពាក់​ដល់​ខ្ញុំ កាល​ខ្ញុំ​ឈឺ អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​ថែ​ទាំ​ខ្ញុំ ហើយ​កាល​ខ្ញុំ​ជាប់​គុក អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​មក​សួរ​សុខ​ទុក្ខ​ខ្ញុំ›" (ម៉ាថាយ ២៥:៣១-៤៦)។ គួរកត់សម្គាល់ថានៅក្នុងសកម្មភាពទាំងអស់នេះមិនមានសកម្មភាពណាមួយដែលអាចត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជា "សាសនា" ទេ។ ហេតុអ្វី? ជាញឹកញាប់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានមានបន្ទូលម្តងទៀតថា៖ «ខ្ញុំចង់បានសេចក្តីមេត្តាករុណាហើយមិនមែនលះបង់ទេ» (ម៉ាថាយ ៩:១៣ ១២: ៧) ។ អត្ថន័យទូទៅនៃពាក្យ "មេត្តា" គឺជាការអាណិតអាសូរក្នុងសកម្មភាព (អត្ថន័យតូចចង្អៀតគឺការអភ័យទោស)។ ការមើលឃើញនរណាម្នាក់ដែលត្រូវការជំនួយទោះបីយើងស្គាល់ពួកគេឬអត់ហើយប្រសិនបើយើងអាចធ្វើបានយើងនឹងជួយពួកគេ (សុភាសិត ៣: ២៧,២៨)។

យញ្ញបូជាតំណាងឱ្យសកម្មភាពខាងវិញ្ញាណទាក់ទងនឹងការថ្វាយបង្គំព្រះ។ ដូច្នេះច្បាស់ណាស់ទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយព្រះគឺសំខាន់បំផុត។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានថ្កោលទោសចំពោះមនុស្សនៅសម័យរបស់គាត់មួយចំនួនដែលបានប្រើលេសនៃ "ការលះបង់" មិនជួយឪពុកម្តាយវ័យចំណាស់របស់ពួកគេ (ម៉ាថាយ ១៥:៣-៩)។ វាគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ក្នុងការកត់សម្គាល់នូវអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានមានបន្ទូលអំពីអ្នកដែលនឹងមិនធ្វើតាមព្រះហឬទ័យរបស់ព្រះ៖ “នៅ​ថ្ងៃ​នោះ មនុស្ស​ជា​ច្រើន​នឹង​និយាយ​មក​ខ្ញុំ​ថា​៖ ‹លោក​ម្ចាស់! លោក​ម្ចាស់!+ តើ​យើង​មិន​បាន​ប្រកាស​ទំនាយ​តាង​នាម​លោក ហើយ​បណ្ដេញ​វិញ្ញាណ​កំណាច​តាង​នាម​លោក ថែម​ទាំង​ធ្វើ​ការ​ជា​ច្រើន​ដែល​ប្រកប​ដោយ​ឫទ្ធានុភាព​តាង​នាម​លោក​ទេ​ឬ?›" (ម៉ាថាយ ៧:២២)។ ប្រសិនបើយើងប្រៀបធៀបម៉ាថាយ ៧:២១-២៣ ជាមួយ ២៥:៣១-៤៦ និងយ៉ូហាន ១៣: ៣៤,៣៥ យើងដឹងថា“ ការបូជា” និងសេចក្តីមេត្តាករុណាខាងវិញ្ញាណគឺជាធាតុសំខាន់ពីរយ៉ាង (១ យ៉ូហាន ៣:១៧,១៨; ម៉ាថាយ ៥៖៧)។

ព្រះនឹងព្យាបាលមនុស្សជាតិ

ចំពោះសំណួររបស់ហោរាហាបាគុក (១:២-៤) អំពីមូលហេតុដែលព្រះអនុញ្ញាតឱ្យមានទុក្ខវេទនានិងអំពើអាក្រក់ដូច្នេះចម្លើយគឺថា៖ "ក្រោយ​មក ព្រះ​យេហូវ៉ា​មាន​ប្រសាសន៍​មក​កាន់​ខ្ញុំ​ថា​៖ «ចូរ​កត់​ទុក​អំពី​អ្វី​ដែល​អ្នក​ឃើញ​ក្នុង​គំនិត ហើយ​ចារ​ទុក​ឲ្យ​ច្បាស់​នៅ​លើ​បន្ទះ​ថ្ម ដើម្បី​ឲ្យ​អ្នក​ដែល​ត្រូវ​អាន​ឮ​ៗ អាច​អាន​យ៉ាង​ស្រួល។ ព្រោះ​អ្វី​ដែល​អ្នក​ឃើញ​ក្នុង​គំនិត​នោះ មិន​ទាន់​ដល់​គ្រា​កំណត់​នៅ​ឡើយ ហើយ​អ្វី​ដែល​អ្នក​ឃើញ​នោះ​នឹង​កើត​ឡើង​យ៉ាង​ឆាប់ គឺ​មិន​កុហក​ឡើយ។ ទោះ​ជា​មើល​ទៅ​ដូច​ជា​ពន្យារ​ពេល​ក្ដី ចូរ​បន្ត​រង់​ចាំ​ដោយ​ចិត្ត​រំភើប​ចុះ! ព្រោះ​នឹង​មក​ជា​ពិត ឥត​យឺត​ឡើយ!»" (ហាបាគុក ២:២,៣)។ នេះជាអត្ថបទព្រះគម្ពីរខ្លះៗនៃ“ចក្ខុវិស័យ” នៃក្តីសង្ឃឹមដែលនឹងមិនយឺត:

"ក្រោយ​មក ខ្ញុំ​ឃើញ​មេឃ​ថ្មី​និង​ផែនដី​ថ្មី ព្រោះ​មេឃ​និង​ផែនដី​ដែល​មាន​ពី​មុន​បាន​កន្លង​បាត់​ទៅ​ហើយ ឯ​សមុទ្រ ក៏​លែង​មាន​ទៀត។  ខ្ញុំ​ក៏​ឃើញ​ក្រុង​បរិសុទ្ធ គឺ​ក្រុង​យេរូសាឡិម​ថ្មី​ចុះ​មក​ពី​ព្រះ​នៅ​ស្ថាន​សួគ៌។ ក្រុង​នោះ​បាន​ត្រូវ​រៀបចំ​ដូច​កូន​ក្រមុំ​ដែល​បាន​តុបតែង​ខ្លួន​ដើម្បី​ស្វាមី​របស់​នាង។  រួច​មក ខ្ញុំ​ឮ​សំឡេង​មួយ​បន្លឺ​យ៉ាង​ខ្លាំង​ចេញ​ពី​បល្ល័ង្ក​មក​ថា​៖ ​«​មើល! ត្រសាល​របស់​ព្រះ​នៅ​ជា​មួយ​នឹង​មនុស្សជាតិ ហើយ​លោក​នឹង​អាស្រ័យ​នៅ​ជា​មួយ​នឹង​ពួក​គេ ឯ​ពួក​គេ​នឹង​ធ្វើ​ជា​រាស្ដ្រ​របស់​លោក។ ព្រះ​នឹង​នៅ​ជា​មួយ​នឹង​ពួក​គេ​ដោយ​ខ្លួន​លោក​ផ្ទាល់។  លោក​នឹង​ជូត​អស់​ទាំង​ទឹក​ភ្នែក​ចេញ​ពី​ភ្នែក​របស់​ពួក​គេ ហើយ​សេចក្ដី​ស្លាប់​នឹង​លែង​មាន​ទៀត ទុក្ខ​ព្រួយ ការ​ស្រែក​យំ និង​ការ​ឈឺ​ចាប់ ក៏​នឹង​លែង​មាន​ទៀត​ដែរ។ អ្វី​ៗ​ដែល​ធ្លាប់​កើត​ឡើង​ពី​មុន នោះ​បាន​កន្លង​បាត់​អស់​ហើយ​»" (វិវរណៈ២១:១-៤)។

"នៅ​គ្រា​នោះ ឆ្កែ​ចចក​នឹង​នៅ ជា​មួយ​នឹង​កូន​ចៀម ឯ​ពពែ​ស្ទាវ​នឹង​ដេក​ជា​មួយ​នឹង​ខ្លា​រខិន ចំណែក​កូន​គោ​និង​តោ ព្រម​ទាំង​សត្វ​ធាត់​ៗ​នឹង​នៅ​ជា​មួយ​គ្នា ហើយ​កូន​ក្មេង​នឹង​នាំ​មុខ​ពួក​វា។ គោ​ញី​និង​ខ្លា​ឃ្មុំ​នឹង​ស៊ី​ចំណី​ជា​មួយ​គ្នា ហើយ​កូន​ៗ​វា​នឹង​ដេក​ជា​មួយ​គ្នា​ដែរ។ តោ​នឹង​ស៊ី​ចំបើង​ដូច​ជា​គោ​វិញ។ កូន​ដែល​នៅ​បៅ នឹង​លេង​នៅ​ក្បែរ​រន្ធ​ពស់​វែក ឯ​កូន​ដែល​លែង​បៅ នឹង​ដាក់​ដៃ​ក្នុង​រូង​ពស់​មាន​ពិស។ ពួក​វា​នឹង​មិន​ធ្វើ​ទុក្ខ ឬ​បង្ក​គ្រោះ​ថ្នាក់​អ្វី​នៅ​លើ​ភ្នំ​បរិសុទ្ធ​របស់​ខ្ញុំ​ឡើយ ព្រោះ​ផែនដី​នឹង​ពេញ​ទៅ​ដោយ​ចំណេះ​របស់​ព្រះ​យេហូវ៉ា ដូច​ជា​ទឹក​ពេញ​ពាស​សមុទ្រ​ដែរ" (អេសាយ ១១:៦-៩)។

"នៅ​គ្រា​នោះ ភ្នែក​របស់​មនុស្ស​ខ្វាក់​នឹង​មើល​ឃើញ ហើយ​ត្រចៀក​របស់​មនុស្ស​ថ្លង់​នឹង​ស្ដាប់​ឮ។ គ្រា​នោះ មនុស្ស​ខ្វិន​នឹង​លោត​ដូច​ប្រើស ហើយ​អណ្ដាត​របស់​មនុស្ស​គ​នឹង​ស្រែក​ឡើង​ដោយ​អំណរ។ ឯ​តំបន់​ស្ងាត់​ជ្រងំ​នឹង​មាន​ទឹក​ផុស​ឡើង ហើយ​តំបន់​វាល​ទំនាប​នឹង​មាន​ផ្លូវ​ទឹក​ហូរ​ខ្វាត់​ខ្វែង។ ដី​ដែល​ហួត​ហែង​នឹង​ក្លាយ​ទៅ​ជា​បឹង ដី​ដែល​ប្រេះ​ក្រហែង​នឹង​ប្រែ​ទៅ​ជា​ប្រភព​ទឹក។ ឯ​កន្លែង​ដែល​ឆ្កែ​ព្រៃ​អាស្រ័យ​នៅ នឹង​ដុះ​ស្មៅ​ខៀវ​ខ្ចី ថែម​ទាំង​មាន​ដើម​កក់ និង​ដើម​ត្រែង​ផង​ដែ" (អេសាយ ៣៥:៥-៧)។

"នៅ​ទី​នោះ នឹង​លែង​មាន​ទារក​ដែល​រស់​បាន​តែ​ប៉ុន្មាន​ថ្ងៃ​ទៀត​ហើយ ហើយ​ក៏​លែង​មាន​មនុស្ស​វ័យ​ចាស់​ដែល​រស់​មិន​គ្រប់​អាយុ​ទៀត​ដែរ ព្រោះ​អ្នក​ណា​ដែល​រស់​បាន​១០០​ឆ្នាំ​នឹង​ត្រូវ​ចាត់​ទុក​ជា​កូន​ក្មេង​វិញ។ ឯ​អ្នក​ដែល​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​ខុស​ឆ្គង​នឹង​ត្រូវ​បណ្ដាសា ទោះ​ជា​គាត់​មាន​អាយុ​១០០​ឆ្នាំ​ក្ដី។ គ្រា​នោះ ពួក​គេ​នឹង​សង់​ផ្ទះ ហើយ​រស់​នៅ​ក្នុង​នោះ ពួក​គេ​នឹង​ដាំ​ដំណាំ​ទំពាំង​បាយ​ជូរ ហើយ​ក៏​បរិភោគ​ផល​ផ្លែ​ពី​នោះ​ដែរ។ ពួក​គេ​នឹង​មិន​សង់ រួច​មាន​អ្នក​ឯ​ទៀត​រស់​នៅ​ទេ ពួក​គេ​នឹង​មិន​ដាំ រួច​មាន​អ្នក​ឯ​ទៀត​បរិភោគ​ផល​ដំណាំ​នោះ​ឡើយ។ ព្រោះ​អាយុ​របស់​រាស្ត្រ​ខ្ញុំ នឹង​បាន​វែង​ដូច​ជា​អាយុ​នៃ​ដើម​ឈើ ឯ​ពួក​អ្នក​ដែល​ខ្ញុំ​ជ្រើស​រើស ពួក​គេ​នឹង​មាន​អំណរ​យ៉ាង​ពេញ​លេញ​ចំពោះ​ស្នា​ដៃ​របស់​ខ្លួន។ ពួក​គេ​នឹង​មិន​ខំ​ប្រឹង​ធ្វើ​ការ​នឿយ​ហត់​ដោយ​ឥត​ប្រយោជន៍​ទេ ហើយ​ក៏​មិន​បង្កើត​កូន​មក​ដើម្បី​ឲ្យ​ត្រូវ​រង​ទុក្ខ​វេទនា​នោះ​ដែរ ព្រោះ​ពួក​គេ​និង​កូន​ចៅ​របស់​ពួក​គេ ជា​ពូជ​ពង្ស​របស់​ពួក​អ្នក​ដែល​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ឲ្យ​ពរ។ មុន​ពួក​គេ​ហៅ​រក​ខ្ញុំ ខ្ញុំ​នឹង​ឆ្លើយ​តប កាល​ដែល​ពួក​គេ​កំពុង​និយាយ​នៅ​ឡើយ ខ្ញុំ​បាន​ឮ​ពួក​គេ​រួច​ហើយ" (អេសាយ ៦៥:២០-២៤)។

"ចូរ​ឲ្យ​គាត់​មាន​សាច់​ឈាម​ស្រស់ថ្លា​ដូច​កាល​ពី​ក្មេង ចូរ​ឲ្យ​គាត់​មាន​កម្លាំង​ដូច​កាល​នៅ​យុវវ័យ​វិញ›" (ការងារ ៣៣:២៥)។

"នៅ​លើ​ភ្នំ​នេះ ព្រះ​យេហូវ៉ា​នៃ​បណ្ដា​កង​ទ័ព​ស្ថាន​សួគ៌​នឹង​រៀបចំ​ពិធី​ជប់​លៀង​សម្រាប់​មនុស្ស​ទាំង​អស់ ដែល​មាន​ពេញ​ទៅ​ដោយ​អាហារ​ប្រណីត​ៗ​ និង​ពេញ​ទៅ​ដោយ​ខួរ​ឆ្អឹង ថែម​ទាំង​មាន​ស្រា​ទំពាំង​បាយ​ជូរ​ល្អ​ៗ​ ជា​ស្រា​ដែល​គេ​បាន​សម្រិត​សម្រាំង​យ៉ាង​ពិសេស។ នៅ​លើ​ភ្នំ​នេះ លោក​នឹង​ដក​ស្បៃ​ដែល​គ្រប​បាំង​មនុស្ស​ទាំង​អស់​ចេញ ហើយ​នឹង​ដក​ចេញ​នូវ​ក្រណាត់​ដែល​រុំ​ប្រជា​ជាតិ​ទាំង​ឡាយ។ លោក​នឹង​បំផ្លាញ​សេចក្ដី​ស្លាប់​ឲ្យ​សាប​សូន្យ​ជា​រៀង​រហូត។ ព្រះ​យេហូវ៉ា​ជា​ម្ចាស់​ដ៏​ឧត្ដម​បំផុត នឹង​ជូត​អស់​ទាំង​ទឹក​ភ្នែក​ចេញ​ពី​ភ្នែក​មនុស្ស ទាំង​អស់។ លោក​នឹង​ដក​សេចក្ដី​អាម៉ាស់​របស់​រាស្ត្រ​លោក​ចេញ​ពី​ផែនដី​ទាំង​មូល។ ព្រោះ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ផ្ទាល់​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ដូច្នេះ​ហើយ" (អេសាយ ២៥:៦-៨)។

"ព្រះ​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា​៖ ​«​ពួក​អ្នក​ស្លាប់​របស់​អ្នក​នឹង​រស់​ឡើង​វិញ។ សាក​សព​របស់​រាស្ត្រ​ខ្ញុំ​នឹង​ក្រោក​ឡើង។ ឱ​ពួក​អ្នក​ដែល​នៅ​ក្នុង​ដី​អើយ! ចូរ​ភ្ញាក់​ឡើង ហើយ​ស្រែក​ដោយ​អំណរ​ចុះ! ព្រោះ​ទឹក​សន្សើម​របស់​លោក ប្រៀប​ដូច​ជា​ទឹក​សន្សើម​នា​ព្រឹក​ព្រលឹម ឯ​ដី​នឹង​ប្រគល់​មនុស្ស​ស្លាប់​មក ហើយ​ពួក​គេ​នឹង​រស់​ឡើង​វិញ" (អេសាយ ២៦:១៩)។

"មនុស្ស​ជា​ច្រើន​ដែល​ដេក​ស្លាប់​ក្នុង​ដី នឹង​ភ្ញាក់​ឡើង។ អ្នក​ខ្លះ​នឹង​ទទួល​ជីវិត​ជា​រៀង​រហូត ឯ​អ្នក​ខ្លះ​ទៀត​នឹង​ទទួល​ការ​អាម៉ាស់​និង​ការ​មាក់ងាយ​ជា​ដរាប" (ដានីយ៉ែល ១២:២)។

"កុំ​ឲ្យ​ពាក្យ​ទាំង​នេះ​ធ្វើ​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ភ្ញាក់​ផ្អើល​ឡើយ ព្រោះ​នឹង​មាន​វេលា​មក​ដល់ ដែល​អស់​អ្នក​នៅ​ក្នុង​ផ្នូរ​សម្រាប់​ជា​ទី​រំលឹក នឹង​ឮ​សំឡេង​បុត្រ​របស់​លោក  ហើយ​ចេញ​មក គឺ​អស់​អ្នក​ណា​ដែល​បាន​ប្រព្រឹត្ត​ការ​ល្អ អ្នក​ទាំង​នោះ​នឹង​រស់​ឡើង​វិញ ហើយ​បាន​ជីវិត ឯ​អស់​អ្នក​ណា​ដែល​បាន​ប្រព្រឹត្ត​ការ​អាក្រក់​ជា​ទម្លាប់ អ្នក​ទាំង​នោះ​នឹង​រស់​ឡើង​វិញ ហើយ​ទទួល​ការ​កាត់​ទោស" (យ៉ូហាន ៥:២៨,២៩)។

"ញុំ​ក៏​មាន​សេចក្ដី​សង្ឃឹម​លើ​ព្រះ ដូច​បុរស​ទាំង​នេះ​ដែរ​ថា មនុស្ស​សុចរិត​និង​មនុស្ស​មិន​សុចរិត នឹង​ត្រូវ​ប្រោស​ឲ្យ​រស់​ឡើង​វិញ" (កិច្ចការ ២៤:១៥)។

តើនរណាជាអារក្សសាតាំង?

ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានពិពណ៌នាអំពីអារក្សយ៉ាងសាមញ្ញថា៖ "មេកំណាច​ជា​ឃាតករ​តាំង​ពី​ដើម​ដំបូង ហើយ​មិន​បាន​នៅ​ជាប់​នឹង​សេចក្ដី​ពិត​ឡើយ ពី​ព្រោះ​សេចក្ដី​ពិត​មិន​នៅ​ក្នុង​អ្នក​នោះ​ទេ។ ពេល​ដែល​មេកំណាច​ភូត​ភរ អ្នក​នោះ​និយាយ​តាម​ចរិត​លក្ខណៈ​របស់​ខ្លួន ពី​ព្រោះ​មេកំណាច​ជា​អ្នក​ភូត​ភរ ព្រម​ទាំង​ជា​ឪពុក​នៃ​ការ​ភូត​ភរ​ទៀត​ផង" (យ៉ូហាន ៨:៤៤)។ សាតាំងគឺជាបុគ្គលវិញ្ញាណពិត (សូមមើលកំណត់ហេតុនៅក្នុងម៉ាថាយ ៤:១-១១)។ ដូចគ្នាដែរពួកបិសាចក៏ជាពួកទេវតាដែលបានក្លាយជាអ្នកបះបោរដែលធ្វើតាមគំរូរបស់សាតាំង ((លោកុប្បត្ដិ ៦:១-៣) ដើម្បីប្រៀបធៀបជាមួយសំបុត្រយូដាសខ ៦៖ "ចំណែក​បណ្ដា​ទេវតា​ដែល​បាន​បោះ​បង់​ចោល​តួ​នាទី* និង​ស្ថាន​ដែល​ខ្លួន​ត្រូវ​នៅ​នោះ ព្រះ​ក៏​បាន​ឃុំ​ទេវតា​ទាំង​នោះ​ក្នុង​ភាព​ងងឹត​សូន្យសុង​ទាំង​ជាប់​ចំណង​ជា​និច្ច ដើម្បី​ទទួល​ការ​វិនិច្ឆ័យ​ទោស​នៅ​ថ្ងៃ​ដ៏​ធំ"))។

ព្រះបានបង្កើតទេវតានេះដោយគ្មានអំពើអាក្រក់នៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់។ ទេវតានេះនៅដើមដំបូងនៃជីវិតរបស់គាត់មានឈ្មោះ "ឈ្មោះដ៏ស្រស់ស្អាត" (សាស្ដា ៧: ១ ក)។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយគាត់មិនបានរក្សាភាពស្មោះត្រង់គាត់បានបង្កើតមោទនភាពនៅក្នុងបេះដូងរបស់គាត់ហើយយូរ ៗ ទៅគាត់បានក្លាយជា "អារក្ស" ដែលមានន័យថាអ្នកនិយាយបង្កាច់បង្ខូចនិងជាគូប្រជែង; ឈ្មោះដ៏ស្រស់ស្អាតចាស់របស់គាត់ដែលជាកេរ្តិ៍ឈ្មោះល្អរបស់គាត់ត្រូវបានជំនួសដោយអត្ថន័យនៃភាពអាម៉ាស់អស់កល្បជានិច្ច។ នៅក្នុងទំនាយរបស់អេសេគាល (ជំពូក ២៨) ដែលទាក់ទងនឹងស្តេចទីរ៉ុសដែលមានមោទនភាពវាត្រូវបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ពីមោទនភាពរបស់ទេវតាដែលបានក្លាយជា "សាតាំង": "​កូន​មនុស្ស​អើយ! ចូរ​ច្រៀង​បទ​ទំនួញ​អំពី​ស្ដេច​ក្រុង​ទីរ៉ុស ហើយ​ពោល​ទៅ​គាត់ ថា​៖ ‹ព្រះ​យេហូវ៉ា​ជា​ម្ចាស់​ដ៏​ឧត្ដម​បំផុត​មាន​ប្រសាសន៍​ថា​៖ «​អ្នក​ធ្លាប់​ជា​គំរូ​នៃ​ភាព​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ អ្នក​ប្រកប​ដោយ​ប្រាជ្ញា និង​មាន​រូប​សម្ផស្ស​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ។ អ្នក​ធ្លាប់​នៅ​ក្នុង​សួន​អេដែន ជា​សួន​របស់​ព្រះ។ អ្នក​បាន​ត្រូវ​តុបតែង​លម្អ​ដោយ​ត្បូង​មាន​តម្លៃ​គ្រប់​ប្រភេទ គឺ​ត្បូង​ទទឹម ត្បូង​ថូផាស ត្បូង​យ៉ាស្បា ត្បូង​គ្រីសូឡែត ត្បូង​អូនីក្ស​ត្បូង​កណ្ដៀង ត្បូង​មរកត ថ្ម​កែវ​ពណ៌​ខៀវ និង​ថ្លើម​ថ្ម ហើយ​ត្បូង​ទាំង​នោះ​បាន​ដាំ​នៅ​លើ​គ្រោង​មាស។ អ្វី​ៗ​ទាំង​នោះ​បាន​ត្រូវ​រៀបចំ​ទុក​ឲ្យ​អ្នក នៅ​ថ្ងៃ​ដែល​អ្នក​បាន​ត្រូវ​បង្កើត​មក។ ខ្ញុំ​បាន​តែង​តាំង​អ្នក​ជា​ចេរូប៊ីន​ដែល​មាន​តួ​នាទី​ជា​អ្នក​ការ​ពារ។ អ្នក​នៅ​លើ​ភ្នំ​បរិសុទ្ធ​របស់​ព្រះ ហើយ​អ្នក​បាន​ដើរ​ទៅ​មក​ក្បែរ​ថ្ម​ភ្លើង​ភ្លឺ​ផ្លេក។ តាំង​ពី​ថ្ងៃ​ដែល​អ្នក​បាន​ត្រូវ​បង្កើត គ្រប់​ការ​ប្រព្រឹត្ត​របស់​អ្នក​គ្មាន​ខុស​ទាស់​កន្លែង ណា​ទេ រហូត​ដល់​ពេល​អ្នក​ចាប់​ផ្ដើម​ប្រព្រឹត្ត​មិន​សុចរិត"(អេសេគាល ២៨:១២-១៥)។ តាមរយៈការប្រព្រឹត្ដដោយអយុត្ដិធម៌នៅសួនអេដែនគាត់បានក្លាយជាអ្នកកុហកដែលបាន បណ្ដាលឲ្យ កូនចៅរបស់អ័ដាមស្លាប់ (លោកុប្បត្ដិ ៣ រ៉ូម ៥:១២)។ វាគឺជាសាតាំងដែលគ្រប់គ្រងពិភពលោកថា៖ "ឥឡូវ​ពិភព​លោក​នេះ​កំពុង​ទទួល​ការ​វិនិច្ឆ័យ ហើយ​អ្នក​គ្រប់​គ្រង​ពិភព​លោក​នេះ នឹង​ត្រូវ​បណ្ដេញ​ចោល" (យ៉ូហាន ១២:៣១; អេភេសូរ ២:២; យ៉ូហានទី ១ ៥:១៩)។

សាតាំងនឹងត្រូវបំផ្លាញចោលយ៉ាងច្បាស់៖ "បន្តិច​ទៀត ព្រះ​ដែល​ផ្ដល់​សេចក្ដី​សុខ​សាន្ត​នឹង​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​មាន​អំណាច​កិន​កម្ទេច​សាថាន" (លោកុប្បត្ដិ ៣:១៥; រ៉ូម ១៦:២០)។

Latest comments

24.10 | 07:22

Hi Jane, thank you very much for your encouragement. Thanks to Jehovah God and Jesus Christ who revealed to us the meaning of the Word (1 Corinthians 10:31). Blessings of God to you, Sister in Christ.

23.10 | 22:27

This is the most insightful explanation of scripture o have ever found! God bless you my brothers …. My eyes are devoid of fog!

26.05 | 10:51

Interesting

12.03 | 10:37

Hi Fatima, as Jesus said to keep on the watch in view of prayers until the end to have the fulfillment of our Christian Hope, to be saved (Mat 24:13,42). Blessings and My Brotherly Greetings in Christ

Share this page