តំណភ្ជាប់ (ជាពណ៌ខៀវ) ជាភាសាដែលអ្នកជ្រើសរើសនាំអ្នកទៅអត្ថបទផ្សេងទៀតដែលសរសេរជាភាសាដូចគ្នា។ តំណភ្ជាប់ខៀវបានសរសេរជាភាសាអង់គ្លេសដឹកនាំអ្នកទៅអត្ថបទមួយជាភាសាអង់គ្លេស។ ក្នុងករណីនេះអ្នកក៏អាចជ្រើសរើសបានពីបីភាសាផ្សេងទៀតដូចជាអេស្ប៉ាញព័រទុយហ្គាល់និងបារាំង។

ការប្រារព្ធពិធីរំលឹកនៃការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ

(អត្ថបទ "ការបង្រៀនបឋមនៃព្រះគម្ពីរ" គឺបន្ទាប់ពីអត្ថបទ "ជីវិតអស់កល្បជានិច្ច")

ក្តីសង្ឃឹមដោយភាពរីករាយគឺជាកម្លាំងនៃការស៊ូទ្រាំរបស់យើង

ប៉ុន្តែ ពេល​ដែល​ការ​ទាំង​នេះ​ចាប់​ផ្ដើម​កើត​ឡើង ចូរ​ឈរ​ឲ្យ​ត្រង់​ខ្លួន ហើយ​ងើប​មុខ​ឡើង ព្រោះ​សេចក្ដី​សង្គ្រោះ​របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា​គឺ​ជិត​ដល់​ហើយ”

(លូកា ២១:២៨)

បន្ទាប់ពីរៀបរាប់អំពីព្រឹត្តិការណ៍គួរឱ្យរន្ធត់មុនទីបញ្ចប់នៃរបបលោកីយ៍នេះនៅគ្រាដ៏វេទនាបំផុតដែលយើងកំពុងរស់នៅឥឡូវនេះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានប្រាប់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ ឲ្យ «ងើបក្បាលឡើង»ពីព្រោះការបំពេញក្តីសង្ឃឹមរបស់យើងនឹងជិតមកដល់ហើយ។

តើធ្វើដូចម្តេចដើម្បីរក្សាអំណរទោះបីមានបញ្ហាផ្ទាល់ខ្លួន? សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថាយើងត្រូវតែធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ៖ “ដូច្នេះ ដោយ​សារ​មាន​សាក្សី​មួយ​ក្រុម​ធំ*យ៉ាង​នេះ​នៅ​ជុំវិញ​យើង ចូរ​យើង​ចោល​អ្វី​ៗ​ទាំង​អស់​ដែល​ធ្ងន់ និង​ការ​ខុស​ឆ្គង​ដែល​ទាក់​យើង​យ៉ាង​ងាយ​នោះ ហើយ​ចូរ​យើង​រត់​ដោយ​ស៊ូ​ទ្រាំ​ក្នុង​ការ​ប្រណាំង​ដែល​ព្រះ​បាន​កំណត់​ឲ្យ​យើង។  ដំណាល​គ្នា​នោះ យើង​សម្លឹង​មើល​ទៅ​លោក​យេស៊ូ ជា​មេ​ដឹក​នាំ​ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​មាន​ជំនឿ និង​ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​ជំនឿ​របស់​យើង​បាន​ពេញ​លក្ខណៈ។ ដោយ​សារ​អំណរ​ដែល​នៅ​ខាង​មុខ​លោក លោក​បាន​ស៊ូ​ទ្រាំ​លើ​បង្គោល​ទារុណកម្ម ក៏​មិន​បាន​អាម៉ាស់​ខ្មាស​ដែរ ហើយ​ឥឡូវ​លោក​បាន​អង្គុយ​នៅ​ខាង​ស្ដាំ​បល្ល័ង្ក​នៃព្រះ។  ចូរ​ពិចារណា​ឲ្យ​បាន​ដិត​ដល់​អំពី​លោក​ដែល​បាន​ស៊ូ​ទ្រាំ​នឹង​សម្ដី​ប្រឆាំង​ពី​ពួក​អ្នក​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​ខុស​ឆ្គង ជា​សម្ដី​ដែល​ពួក​គេ​ផ្ដន្ទា​ទោស​ខ្លួន​ឯង។ ការ​ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​ធ្វើ​ដូច្នេះ អ្នក​រាល់​គ្នា​នឹង​មិន​ល្វើយ ហើយ​មិន​ឈប់​ព្យាយាម” (ហេព្រើរ ១២៖១-៣)។

ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានទាក់ទាញកម្លាំងនៅពេលប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាដោយសេចក្តីអំណរនៃក្តីសង្ឃឹមដែលបានដាក់នៅចំពោះមុខគាត់។ វាជាការសំខាន់ដើម្បីទាញថាមពលដើម្បីបង្កើនការស៊ូទ្រាំរបស់យើងតាមរយៈ“ សេចក្តីអំណរ” នៃក្តីសង្ឃឹមនៃជីវិតអស់កល្បរបស់យើង។ នៅពេលនិយាយអំពីបញ្ហារបស់យើងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានមានបន្ទូលថាយើងត្រូវដោះស្រាយបញ្ហាទាំងនោះពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ៖ “ហេតុ​នេះ​ហើយ​បាន​ជា​ខ្ញុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា ឈប់​ខ្វល់​ខ្វាយ+អំពី​ជីវិត ខ្លួន​ថា នឹង​បាន​អ្វី​បរិភោគ​ឬ​ផឹក ហើយ​ឈប់​ខ្វល់​ខ្វាយ​អំពី​រូប​កាយ​ថា នឹង​បាន​អ្វី​ស្លៀក​ពាក់​ឡើយ។ ជីវិត​មាន​តម្លៃ​ជាង​អាហារ ហើយ​រូប​កាយ​មាន​តម្លៃ​ជាង​សម្លៀក​បំពាក់ មែន​ទេ?  ចូរ​សង្កេត​មើល​សត្វ​ស្លាប​នៅ​លើ​មេឃ ព្រោះ​វា​មិន​សាប​ព្រោះ ច្រូត​កាត់ ឬ​ប្រមូល​ផល​ទុក​ក្នុង​ជង្រុក​ឡើយ តែ​បិតា​របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដែល​ស្ថិត​នៅ​ស្ថាន​សួគ៌​ផ្ដល់​ចំណី​ឲ្យ​វា។ តើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​មិន​មាន​តម្លៃ​ជាង​សត្វ​ស្លាប​ទាំង​នោះ​ទេ​ឬ?  ក្នុង​ចំណោម​អ្នក​រាល់​គ្នា បើ​អ្នក​ខ្វល់​ខ្វាយ តើ​អ្នក​អាច​ធ្វើ​ឲ្យ​អាយុជីវិត​របស់​ខ្លួន​វែង​ជាង សូម្បី​តែ​បន្តិច បាន​ទេ?  ម្យ៉ាង​ទៀត ហេតុ​អ្វី​អ្នក​ខ្វល់​ខ្វាយ​អំពី​សម្លៀក​បំពាក់? ចូរ​ទាញ​យក​មេ​រៀន​ពី​របៀប​ដែល​ផ្កា​នៅ​ឯ​វាល​ដុះ​ឡើង។ វា​មិន​ធ្វើ​ការ​នឿយ​ហត់​ទេ ក៏​មិន​ត្បាញ​រវៃ​ដែរ។  ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា សូម្បី​តែ​សាឡូម៉ូន កាល​ដែល​តែង​ខ្លួន​ល្អ​ប្រណីត​បំផុត ក៏​មិន​ស្មើ​នឹង​ផ្កាមួយ​ទង​បែប​នោះ​ផង។  អ្នក​មាន​ជំនឿ​តិច​អើយ បើ​ព្រះ​តុបតែង​រុក្ខជាតិ​ដែល​ដុះ​នៅ​ឯ​វាល​នៅ​ថ្ងៃ​នេះ ហើយ​ត្រូវ​បោះ​ទៅ​ក្នុង​ឡ​នៅ​ថ្ងៃ​ស្អែក តើ​ព្រះ​នឹង​មិន​ផ្ដល់​សម្លៀក​បំពាក់​លើស​ជាង​នោះ​ទៅ​ទៀត​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ទេ​ឬ? ៣១  ដូច្នេះ កុំ​ខ្វល់​ខ្វាយ​ឲ្យ​សោះ ថា​៖ ‹តើ​យើង​នឹង​បាន​អ្វី​បរិភោគ?› ឬ​‹តើ​យើង​នឹង​បាន​អ្វី​ផឹក?› ឬ​‹តើ​យើង​នឹង​បាន​អ្វី​ស្លៀក​ពាក់?›  ព្រោះ​របស់​ទាំង​អស់​នេះ​ជា​អ្វី​ដែល​ជន​ជាតិ​ដទៃ​កំពុង​ស្វះ​ស្វែង​រក។ បិតា​របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដែល​ស្ថិត​នៅ​ស្ថាន​សួគ៌​ដឹង​ថា អ្នក​រាល់​គ្នា​ត្រូវ​ការ​របស់​ទាំង​នេះ” (ម៉ាថាយ ៦: ២៥-៣២)។ គោលការណ៍គឺសាមញ្ញយើងត្រូវប្រើបច្ចុប្បន្នដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហារបស់យើងដែលកើតឡើងដោយដាក់ការទុកចិត្តលើព្រះដើម្បីជួយយើងរកដំណោះស្រាយ៖ “ដូច្នេះ ចូរ​បន្ត​ស្វែង​រក​រាជាណាចក្រ​និង​សេចក្ដី​សុចរិត​របស់​ព្រះ​ជា​មុន ហើយ​លោក​នឹង​ផ្ដល់​របស់​ទាំង​នេះ​ឲ្យ​អ្នក។  ម្ល៉ោះ​ហើយ កុំ​ខ្វល់​ខ្វាយ​អំពី​ថ្ងៃ​ស្អែក​ឲ្យ​សោះ ពី​ព្រោះ​ថ្ងៃ​ស្អែក​នឹង​មាន​កង្វល់​សម្រាប់​ថ្ងៃ​ស្អែក។ ទុក្ខ​លំបាក​នៅ​ថ្ងៃ​នីមួយ​ៗ គឺ​ល្មម​សម្រាប់​ថ្ងៃ​នោះ​ហើយ” (ម៉ាថាយ ៦:៣៣,៣៤)។ ការអនុវត្តគោលការណ៍នេះនឹងជួយយើងឱ្យគ្រប់គ្រងថាមពលផ្លូវចិត្តឬអារម្មណ៍បានល្អប្រសើរដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបាននិយាយថាកុំខ្វល់ខ្វាយហួសហេតុដែលអាចធ្វើឱ្យគំនិតរបស់យើងច្រលំនិងដកយកថាមពលខាងវិញ្ញាណទាំងអស់ចេញពីយើង (ប្រៀបធៀបជាមួយម៉ាកុស ៤:១៨,១៩)។

ដើម្បីត្រលប់ទៅរកការលើកទឹកចិត្តដែលបានសរសេរនៅក្នុងហេព្រើរ ១២:១-៣ យើងត្រូវប្រើសមត្ថភាពផ្លូវចិត្តរបស់យើងដើម្បីសម្លឹងមើលទៅអនាគតដោយអំណរដោយក្តីសង្ឃឹមដែលជាផ្នែកមួយនៃផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ៖ "ក៏​ប៉ុន្តែ ផល​ដែល​បង្កើត​ដោយ​ឫទ្ធានុភាព​របស់​ព្រះ​គឺ សេចក្ដី​ស្រឡាញ់ អំណរ សេចក្ដី​សុខ​សាន្ត ចិត្ត​អត់​ធ្មត់ សេចក្ដី​សប្បុរស គុណធម៌ ជំនឿ  ចិត្ត​ស្លូត​បូត ការ​ចេះ​ទប់​ចិត្ត។ គ្មាន​ច្បាប់​ណា​ប្រឆាំង​អ្វី​ៗ​បែប​នេះ​ឡើយ" (កាឡាទី ៥:២២,២៣)។ វាត្រូវបានសរសេរនៅក្នុងព្រះគម្ពីរថាព្រះយេហូវ៉ាគឺជាព្រះដែលមានសុភមង្គលហើយគ្រីស្ទានផ្សាយ“ ដំណឹងល្អអំពីព្រះដែលមានសុភមង្គល” (ធីម៉ូថេទី ១ ១:១១)។ ខណៈពេលដែលរបបលោកីយ៍នេះស្ថិតនៅក្នុងភាពងងឹតខាងវិញ្ញាណយើងត្រូវផ្តោតលើពន្លឺដោយដំណឹងល្អដែលយើងចែករំលែកប៉ុន្តែក៏ដោយក្តីសង្ឃឹមរបស់យើងដែលយើងចង់សាយភាយដល់អ្នកដទៃ៖ "អ្នក​រាល់​គ្នា​ជា​ពន្លឺ​បំភ្លឺ​ពិភព​លោក។ ក្រុង​មួយ​ដែល​ស្ថិត​នៅ​លើ​ភ្នំ គឺ​មិន​កំបាំង​ពី​ភ្នែក​មនុស្ស​ឡើយ។  មនុស្ស​មិន​ដែល​អុជ​ចង្កៀង រួច​ដាក់​ក្រោម​កញ្ឆេ*ឡើយ តែ​ពួក​គេ​ដាក់​លើ​ជើង​ចង្កៀង​វិញ ដើម្បី​បំភ្លឺ​ផ្ទះ​ទាំង​មូល។  ដូច​គ្នា​ដែរ ចូរ​ឲ្យ​មនុស្ស​ទាំង​អស់​ឃើញ​ពន្លឺ​របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា។ យ៉ាង​នោះ ពួក​គេ​នឹង​សរសើរ​បិតា​របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដែល​នៅ​ស្ថាន​សួគ៌ ពេល​ឃើញ​ការ​ល្អ​ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​ប្រព្រឹត្" (ម៉ាថាយ ៥:១៤-១៦)។ វីដេអូខាងក្រោមនិងអត្ថបទដែលផ្អែកលើក្តីសង្ឃឹមនៃជីវិតអស់កល្បត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយមានគោលបំណងនៃសេចក្តីអំណរដោយក្តីសង្ឃឹម៖“ពី​ព្រោះ​ពួក​អ្នក​ប្រកាស​ទំនាយ​នៅ​សម័យ​មុន ក៏​ធ្លាប់​ត្រូវ​គេ​បៀត​បៀន​ដូច​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដែរ។ ហេតុ​នេះ ចូរ​សប្បាយ ហើយ​ត្រេក​អរ​ចុះ! ពី​ព្រោះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​មាន​រង្វាន់ យ៉ាង​ធំ​នៅ​ស្ថាន​សួគ៌” (ម៉ាថាយ ៥:១២)។ អនុញ្ញាតឱ្យយើងធ្វើឱ្យសេចក្តីអំណររបស់ព្រះយេហូវ៉ាជាបន្ទាយដ៏រឹងមាំរបស់យើង៖“ កុំសោកស្តាយដ្បិតសេចក្តីអំណររបស់ព្រះយេហូវ៉ាគឺជាបន្ទាយរបស់អ្នក” (នេហេមា ៨:១០)។

ជីវិតអស់កល្បនៅក្នុងឋានសួគ៌នៅលើផែនដី

"ហើយ​ប្រទាន​ពរ​អ្នក​ក្នុង​គ្រប់​កិច្ចការ​ដែល​អ្នក​ធ្វើ អ្នក​នឹង​មាន​អំណរ​ឥត​ឧបមា" (ចោទិយកថា ១៦:១៥)

ជីវិតអស់កល្បជានិច្ចតាមរយៈការរំដោះមនុស្សជាតិពីការជាប់បាប

«ពីព្រោះ​ព្រះ​ស្រឡាញ់​ពិភព​លោក​ដល់​ម្ល៉េះ​បាន​ជា​លោក​បាន​ឲ្យ​បុត្រ​តែ​មួយរបស់​លោក ដើម្បី​ឲ្យ​អស់​អ្នក​ដែល​បង្ហាញ​ជំនឿ​លើ​បុត្រ​នោះ​អាច​មាន​ជីវិត​ដែល​គ្មាន​ទី​បញ្ចប់ ហើយ​មិន​ត្រូវ​បំផ្លាញ​ឡើយ។ (…) នក​ណា​ដែល​បង្ហាញ​ជំនឿ​លើ​បុត្រ​របស់​លោក អ្នក​នោះ​មាន​ជីវិត​ដែល​គ្មាន​ទី​បញ្ចប់ រីឯ​អ្នក​ណា​ដែល​មិន​ស្ដាប់បង្គាប់​បុត្រ​របស់​លោក អ្នក​នោះ​នឹង​មិន​ទទួល​ជីវិត​ឡើយ តែ​កំហឹង​របស់​ព្រះ​នៅ​ជាប់​នឹង​អ្នក​នោះ»

(យ៉ូហាន ៣:១៦,៣៦)

ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទពេលដែលនៅលើផែនដីជារឿយៗបង្រៀនសេចក្តីសង្ឃឹមនៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយគាត់ក៏បានបង្រៀនថាជីវិតអស់កល្បជានិច្ចនឹងទទួលបានតែតាមរយៈជំនឿលើយញ្ញបូជារបស់ព្រះគ្រីស្ទ (យ៉ូហាន ៣:១៦,៣៦) ។ តម្លៃលោះនៃយញ្ញបូជារបស់ព្រះគ្រីស្ទនឹងអនុញ្ញាតឱ្យមានការព្យាបាលនិងការរស់ឡើងវិញ។

ការរំដោះតាមរយៈពរជ័យនៃការលះបង់របស់ព្រះគ្រីស្ទ

«ដូច​កូន​មនុស្ស​ក៏​មិន​បាន​មក​ដើម្បី​ឲ្យ​គេ​បម្រើ​លោក​ដែរ តែ​បាន​មក​ដើម្បី​បម្រើ​គេ​វិញ ហើយ​ឲ្យ​ជីវិត​ខ្លួន​ជា​ថ្លៃ​លោះ​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​ផង»

(ម៉ាថាយ ២០:២៨)

« នៅ​ពេល​ដែល​លោក​យ៉ូប​ទូលអង្វរ​អោយ​មិត្តភក្ដិ​របស់​លោក ព្រះអម្ចាស់​ប្រោសប្រណី​លោក​អោយ​បាន​ចំរុងចំរើន​ឡើង​វិញ។ ព្រះអម្ចាស់​ប្រទាន​អោយ​លោក​ទទួល​អ្វីៗ​ទាំង​អស់​ពីរ​ដង​ច្រើន​លើស​មុន» (យ៉ូប ៤២:១០) ។ មនុស្សមួយហ្វូងយ៉ាងធំដែលនឹងរួចផុតពីគ្រាទុក្ខវេទនាជាខ្លាំងនឹងទទួលពរពីព្រះយេហូវ៉ាដូចជាយ៉ូបតាមរយៈស្ដេចយេស៊ូគ្រិស្ដ (ព្រះមហាក្សត្រយេស៊ូវគ្រីស្ទនឹងប្រទានពរដល់មនុស្សជាតិ)៖ «មើល! យើង​ចាត់​ទុក​ពួក​អ្នក​ដែល​បាន​ស៊ូ​ទ្រាំ​ថា​ជា​អ្នក​មាន​សុភមង្គល។ អ្នក​រាល់​គ្នា​ធ្លាប់​ឮ​អំពី​ការ​ស៊ូ​ទ្រាំ​របស់​យ៉ូប ក៏​ដឹង​អំពី​ពរ​ដែល​ព្រះ​យេហូវ៉ា​បាន​ផ្ដល់​ឲ្យ ហើយ​តាម​រយៈ​ការ​នោះ​អ្នក​ឃើញ​ថា​ព្រះ​យេហូវ៉ា​មាន​មនោសញ្ចេតនា​ដ៏​ជ្រាល​ជ្រៅ ហើយ​ក៏​ពេញ​ទៅ​ដោយ​សេចក្ដី​មេត្ដា​ករុណា» (យ៉ាកុប ៥:១១)។

ការលះបង់របស់ព្រះគ្រីស្ទអនុញ្ញាតឱ្យមានការអភ័យទោសនិងតម្លៃលោះដែលអនុញ្ញាតឱ្យមានការផ្លាស់ប្តូររូបកាយតាមរយៈការរស់ឡើងវិញនិងការព្យាបាល។

ការលះបង់របស់ព្រះគ្រីស្ទដែលនឹងជាសះស្បើយមនុស្សជាតិ

«នៅ​ក្រុង​យេរូសាឡឹម គ្មាន​នរណា​ម្នាក់​ពោល​ថា​«ខ្ញុំ​មាន​ជំងឺ» ទៀត​ឡើយព្រោះ​ព្រះអម្ចាស់​បាន​លើកលែង​ទោស​អោយប្រជាជន​នៅ​ក្នុង​ទីក្រុង​រួច​ពី​បាប» (អេសាយ ៣៣:២៤)។

«ពេល​នោះ មនុស្ស​ខ្វាក់​នឹង​មើល​ឃើញមនុស្ស​ថ្លង់​នឹង​ស្ដាប់​ឮ​មនុស្ស​ខ្វិន​នឹង​លោត​ដូច​ប្រើស​ហើយ​មនុស្ស​គ នឹង​ច្រៀង​យ៉ាង​រីករាយ​ដ្បិត​មាន​ទឹក​ផុស​ឡើង​នៅ​វាល​រហោស្ថាន​ព្រម​ទាំង​មាន​ទឹក​ជ្រោះ​ហូរ​នៅ​វាល​ហួតហែង» (អេសាយ ៣៥:៥,៦)។

ការលះបង់របស់ព្រះគ្រីស្ទនឹងធ្វើឱ្យអ្នកក្មេងម្តងទៀត

«ពេល​នោះ សាច់​ឈាម​របស់​គេ​នឹង​ប្រែ​ជាស្រស់​ស្អាត​ដូច​គ្រា​នៅ​ពី​ក្មេង​ហើយ​គេ​នឹង​បាន​ដូច​គ្រា​នៅ​វ័យ​ជំទង់» (យ៉ូប ៣៣:២៥)។

ការលះបង់របស់ព្រះគ្រីស្ទនឹងអនុញ្ញាតឱ្យមានការរស់ឡើងវិញនៃមនុស្សស្លាប់

«មាន​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​ដែល​ស្ថិត​នៅ​ក្នុង​ផ្នូរ​នឹង​រស់​ឡើង​វិញ អ្នក​ខ្លះ​នឹង​ទទួល​ជីវិត​អស់កល្ប​ជានិច្ច» (ដានីយ៉ែល ១២: ២)។

«ហើយ​ខ្ញុំ​មាន​សេចក្ដី​សង្ឃឹម​លើ​ព្រះ ដូច​បុរស​ទាំង​នេះ​ដែរ​ថា មនុស្ស​សុចរិត​និង​មនុស្ស​មិន​សុចរិត​នឹង​ត្រូវ​ប្រោស​ឲ្យ​រស់​ឡើង​វិញ» (កិច្ចការ ២៤:១៥)។

«កុំ​ឲ្យ​ពាក្យ​ទាំង​នេះ​ធ្វើ​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ភ្ញាក់​ផ្អើល​ឡើយ ព្រោះ​នឹង​មាន​វេលា​មក​ដល់ ដែល​អស់​អ្នក​នៅ​ក្នុង​ផ្នូរ​ដែល​សម្រាប់​ជា​ទី​រំលឹក នឹង​ឮ​សំឡេង​របស់​លោក  ហើយ​ចេញ​មក អស់​អ្នក​ណា​ដែល​បាន​ប្រព្រឹត្ត​ការ​ល្អ អ្នក​ទាំង​នោះ​នឹង​រស់​ឡើង​វិញ​ហើយ​បាន​ជីវិត ឯ​អស់​អ្នក​ណា​ដែល​បាន​ប្រព្រឹត្ត​ការ​អាក្រក់​ជា​ទម្លាប់ អ្នក​ទាំង​នោះ​នឹង​រស់​ឡើង​វិញ​ហើយ​ទទួល​ការ​កាត់​ទោស» (យ៉ូហាន ៥:២៨,២៩)។

«រួច​មក ខ្ញុំ​ឃើញ​បល្ល័ង្ក​ពណ៌​ស​យ៉ាង​ធំ​មួយ​និង​លោក​ដែល​អង្គុយ​លើ​បល្ល័ង្ក​នោះ។ ផែនដី​និង​មេឃ​បាន​ចេញ​បាត់​ពី​មុខ​លោក គ្មាន​កន្លែង​សម្រាប់​ផែនដី​និង​មេឃ​ទៀត​ឡើយ។  ខ្ញុំ​ឃើញ​មនុស្ស​ស្លាប់ ទាំង​អ្នក​ធំ​ទាំង​អ្នក​តូច​កំពុង​ឈរ​នៅ​មុខ​បល្ល័ង្ក ហើយ​រមូរ​ផ្សេងៗ​បាន​ត្រូវ​បើក​ឡើង។ ប៉ុន្តែ​បញ្ជី​មួយ​ទៀត​បាន​ត្រូវ​បើក​ឡើង គឺជា​បញ្ជី​ជីវិត។ ឯ​មនុស្ស​ស្លាប់​បាន​ត្រូវ​វិនិច្ឆ័យ​យោង​ទៅ​តាម​អ្វី​ដែល​បាន​ត្រូវ​សរសេរ​ក្នុង​រមូរ​ទាំង​នោះ ស្រប​តាម​ការ​ប្រព្រឹត្ត​របស់​ពួក​គេ។ សមុទ្រ​បាន​ប្រគល់​មនុស្ស​ស្លាប់​នៅ​ក្នុង​នោះ​មក​វិញ ហើយ​សេចក្ដី​ស្លាប់​និង​ផ្នូរ បាន​ប្រគល់​មនុស្ស​ស្លាប់​នៅ​ក្នុង​នោះ​មក​វិញ​ដែរ ហើយ​ពួក​គេ​បាន​ត្រូវ​វិនិច្ឆ័យ​រៀងៗ​ខ្លួន ស្រប​តាមការ​ប្រព្រឹត្ត​របស់​ពួក​គេ» (វិវរណៈ ២០:១១-១៣) ។

មនុស្សទុច្ចរិតដែលបានរស់ឡើងវិញនឹងត្រូវវិនិច្ឆ័យដោយផ្អែកលើអំពើល្អឬអំពើអាក្រក់របស់ពួកគេនៅក្នុងសួនមនោរម្យនៅលើផែនដីនាពេលអនាគត។ (ការគ្រប់គ្រងការរស់ឡើងវិញនៅលើផែនដី ការរស់ឡើងវិញទៅស្ថានសួគ៌ ការរស់ឡើងវិញនៅលើផែនដី)

ការលះបង់របស់ព្រះគ្រីស្ទនឹងអនុញ្ញាត ឲ្យ មនុស្សមួយហ្វូងយ៉ាងធំអាចរួចផុតពីសេចក្ដីវេទនាជាខ្លាំងដោយមិនស្លាប់ឡើយ

«បន្ទាប់​ពី​ការ​ទាំង​នោះ មើល! ខ្ញុំ​ឃើញ​មនុស្ស​មួយ​ក្រុម​ធំ ដែល​គ្មាន​មនុស្ស​ណា​ម្នាក់​អាច​រាប់​ចំនួន​បាន​ឡើយ។ ពួក​គេ​ចេញ​ពី​គ្រប់​ប្រជាជាតិ គ្រប់​កុលសម្ព័ន្ធ គ្រប់​ជាតិ​សាសន៍ និង​គ្រប់​ភាសា ហើយ​កំពុង​ឈរ​នៅ​មុខ​បល្ល័ង្ក​និង​នៅ​មុខ​កូន​ចៀម ដោយ​ពាក់​អាវ​វែង​ពណ៌​ស ព្រម​ទាំង​កាន់​ធាង​លម៉ើ​នៅ​ដៃ។ ហើយ​ពួក​គេ​បន្លឺ​សំឡេង​យ៉ាង​ខ្លាំង​ឥត​ឈប់​ថា៖ «សេចក្ដី​សង្គ្រោះ​របស់​យើង​មក​ពី​ព្រះ​របស់​យើង ដែល​អង្គុយ​លើ​បល្ល័ង្ក និង​ពី​កូន​ចៀម»។

ឯ​ទេវតា​ទាំង​ឡាយ​កំពុង​ឈរ​នៅ​ជុំ​វិញ​បល្ល័ង្ក និង​ពួក​អ្នក​ចាស់​ទុំ និង​ចេរូប៊ីន​ទាំង​បួន រួច​ពួក​គេ​ក្រាប​ក្បាល​នៅ​មុខ​បល្ល័ង្ក​គោរព​ប្រណិប័តន៍​ព្រះ  ហើយ​និយាយ​ថា៖ «អាមេន! ពរ សិរី​រុងរឿង ប្រាជ្ញា អំណរ​គុណ កិត្ដិយស ឫទ្ធានុភាព និង​កម្លាំង​ជា​របស់​ព្រះ​នៃ​យើង​ជា​រៀង​រហូត។ អាមេន»។

បន្ទាប់​មក អ្នក​ចាស់​ទុំ​ម្នាក់​សួរ​ខ្ញុំ​ថា៖ «តើ​អ្នក​ទាំង​នេះ​ដែល​ពាក់​អាវ​វែង​ពណ៌​ស​ជា​អ្នក​ណា? ហើយ​តើ​ពួក​គេ​មក​ពី​ណា?»។ ម្ល៉ោះ​ហើយ ខ្ញុំ​និយាយ​ទៅ​គាត់​ភ្លាម​ថា៖ «ម្ចាស់​ខ្ញុំ​អើយ អ្នក​ដឹង​ហើយ»។ គាត់​និយាយ​មក​ខ្ញុំ​ថា៖ «អ្នក​ទាំង​នោះ​គឺជា​អ្នក​ដែល​ចេញ​ផុត​ពី​គ្រា​ទុក្ខវេទនា​ដ៏​ខ្លាំង ហើយ​ពួក​គេ​បាន​បោក​សម្អាត​អាវ​វែង​របស់​ពួក​គេ​ឲ្យ​ស​ក្នុង​ឈាម​របស់​កូន​ចៀម។ ហេតុ​នេះ​ហើយ​បាន​ជា​ពួក​គេ​នៅ​មុខ​បល្ល័ង្ក​របស់​ព្រះ ហើយ​ពួក​គេ​កំពុង​បំពេញ​កិច្ច​បម្រើ​ពិសិដ្ឋ​ជូន​លោក​ទាំង​យប់​ទាំង​ថ្ងៃ​ក្នុង​វិហារ​របស់​លោក ឯ​លោក​ដែល​អង្គុយ​លើ​បល្ល័ង្ក​នឹង​រៀប​ចំ​ត្រ​សាល​មួយ​ដើម្បី​ការពារ​ពួក​គេ។ ពួក​គេ​នឹង​មិន​ស្រេក​ឬ​ឃ្លាន​ទៀត​ឡើយ ហើយ​ថ្ងៃ​នឹង​មិន​ជះ​កម្ដៅ​ខ្លាំង​ពេក​មក​លើ​ពួក​គេ​ទៀត​ដែរ  ពីព្រោះ​កូន​ចៀម​ដែល​នៅ​ក្បែរ​បល្ល័ង្ក​នឹង​ឃ្វាល​ពួក​គេ ហើយ​នាំ​ទៅ​ឯ​រន្ធ​ទឹក​ដែល​ផ្ដល់​ជីវិត។ ឯ​ព្រះ​នឹង​ជូត​អស់​ទាំង​ទឹក​ភ្នែក​ចេញ​ពី​ភ្នែក​របស់​ពួក​គេ»» (វិវរណៈ ៧:៩-១៧)។ (មនុស្សមួយក្រុមធំគ្រប់ជាតិសាសន៍និងភាសាទាំងអស់នឹងរួចផុតពីទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង)

នគរព្រះនឹងគ្រប់គ្រងផែនដី

«ខ្រួច​មក ខ្ញុំ​ឮ​សំឡេង​មួយ​បន្លឺ​យ៉ាង​ខ្លាំង​ចេញ​ពី​បល្ល័ង្ក​មក​ថា៖ «មើល! ត្រ​សាល​របស់​ព្រះ​នៅ​ជា​មួយ​នឹង​មនុស្ស​ជាតិ ហើយ​លោក​នឹង​អាស្រ័យ​នៅ​ជា​មួយ​នឹង​ពួក​គេ ឯ​ពួក​គេ​នឹង​ធ្វើ​ជា​រាស្ត្រ​របស់​លោក។ ហើយ​ព្រះ​នឹង​នៅ​ជា​មួយ​នឹង​ពួក​គេ​ដោយ​ខ្លួន​លោក​ផ្ទាល់។ លោក​នឹង​ជូត​អស់​ទាំង​ទឹក​ភ្នែក​ចេញ​ពី​ភ្នែក​របស់​ពួក​គេ ហើយ​សេចក្ដី​ស្លាប់​នឹង​លែង​មាន​ទៀត ទុក្ខ​ព្រួយ ការ​ស្រែក​យំ និង​ការ​ឈឺ​ចាប់​ក៏​នឹង​លែង​មាន​ទៀត​ដែរ។ អ្វីៗ​ដែល​ធ្លាប់​កើត​ឡើង​ពី​មុន នោះ​បាន​កន្លង​បាត់​អស់​ហើយ»» (វិវរណៈ ២១:១-៤)។ (ការគ្រប់គ្រងលើផែនដីនៃព្រះរាជាណាចក្រនៃព្រះ ព្រះអង្គម្ចាស់ ពួកបូជាចារ្យ ពួកលេវី)

“អស់អ្នកដែលជាមនុស្សសុចរិត ចូររីករាយហើយត្រេកអរដោយសារព្រះយេហូវ៉ា អស់អ្នកដែលមានចិត្តទៀងត្រង់ ចូរស្រែកឡើងដោយអំណរ

“អស់អ្នកដែលជាមនុស្សសុចរិត ចូររីករាយហើយត្រេកអរដោយសារព្រះយេហូវ៉ា អស់អ្នកដែលមានចិត្តទៀងត្រង់ ចូរស្រែកឡើងដោយអំណរ" (ទំនុកដំកើង ៣២:១១)

មនុស្សសុចរិតនឹងរស់នៅជារៀងរហូតហើយមនុស្សអាក្រក់នឹងត្រូវវិនាស

“អស់​អ្នក​ដែល​មាន​ចិត្ត​ស្លូត​បូត នោះ​មាន​សុភមង្គល​ហើយ! ពី​ព្រោះ​អ្នក​ទាំង​នោះ​នឹង​ទទួល​ផែនដី​ជា​មត៌ក” (ម៉ាថាយ ៥: ៥)។

"បន្តិច​ទៀត នឹង​លែង​មាន​មនុស្ស​អាក្រក់​ទៀត អ្នក​នឹង​មើល​កន្លែង​ដែល​ពួក​គេ​ធ្លាប់​នៅ តែ​អ្នក​នឹង​មិន​ឃើញ​ពួក​គេ​ទេ។ ប៉ុន្តែ មនុស្ស​ដែល​មាន​ចិត្ត​សុភាព​នឹង​បាន​ផែនដី​ជា​មត៌ក ពួក​គេ​នឹង​សប្បាយ​រីករាយ​យ៉ាង​ខ្លាំង ដោយ​សារ​មាន​សេចក្ដី​សុខ​សាន្ត​ជា បរិបូរ។ មនុស្ស​ទុច្ចរិត​គិត​រក​ឧបាយ​ធ្វើ​បាប​មនុស្ស​សុចរិត គេ​សង្កៀត​ធ្មេញ​ដាក់​មនុស្ស​សុចរិត។ ប៉ុន្តែ ព្រះ​យេហូវ៉ា​នឹង​សើច​ចំអក​ឲ្យ​មនុស្ស​ទុច្ចរិត ព្រោះ​លោក​ដឹង​ថា​ថ្ងៃ​អវសាន​របស់​គេ​នឹង​មក​ដល់។ មនុស្ស​ទុច្ចរិត​ហូត​ដាវ​និង​យឹត​ធ្នូ ដើម្បី​ប្រល័យ​ជន​ក្រី​ក្រ​និង​ជន​ដែល​គេ​សង្កត់​សង្កិន និង​ដើម្បី​សម្លាប់​មនុស្ស​ទៀង​ត្រង់។ ប៉ុន្តែ ដាវ​ពួក​គេ​នឹង​ចាក់​ទម្លុះ​បេះ​ដូង​របស់​ពួក​គេ​វិញ ឯ​ធ្នូ​របស់​ពួក​គេ​នឹង​ត្រូវ​បំបាក់។ (...) រោះ​ដៃ​របស់​ជន​ទុច្ចរិត​នឹង​ត្រូវ​បំបាក់ តែ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​នឹង​ជួយ​ជន​សុចរិត​វិញ។ (...) ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ មនុស្ស​ទុច្ចរិត​នឹង​វិនាស ពួក​សត្រូវ​របស់​ព្រះ​យេហូវ៉ា​នឹង​បាន​ដូច​ជា​វាល​ស្មៅ​ខៀវ​ខ្ចី​ដែល​ក្រៀម​ស្វិត​ទៅ ពួក​គេ​នឹង​ដូច​ជា​ផ្សែង​ដែល​រសាត់​បាត់។ (...) មនុស្ស​សុចរិត​នឹង​បាន​ផែនដី​ជា​មត៌ក ហើយ​ពួក​គេ​នឹង​រស់​នៅ​ផែនដី​ជា​រៀង​រហូត។ (...) ចូរ​សង្ឃឹម​លើ​ព្រះ​យេហូវ៉ា ហើយ​ដើរ​តាម​ផ្លូវ​របស់​លោក លោក​នឹង​លើក​តម្កើង​អ្នក ហើយ​ឲ្យ​អ្នក​បាន​ផែនដី​ជា​មត៌ក។ ពេល​មនុស្ស​ទុច្ចរិត​បាន​ត្រូវ​បំផ្លាញ នោះ​អ្នក​នឹង​ឃើញ​ជា​មិន​ខាន។ (...) ចូរ​សង្កេត​មើល​មនុស្ស​ដែល​គ្មាន​កន្លែង​បន្ទោស ហើយ​ចាំ​មើល​មនុស្ស​ទៀង​ត្រង់ ព្រោះ​អ្នក​នោះ​នឹង​ជួប​តែ​សេចក្ដី​សុខ​សាន្ត​នៅ​ថ្ងៃ​ខាង​មុខ។ ប៉ុន្តែ មនុស្ស​គ្រប់​រូប​ដែល​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​រំលង​នឹង​ត្រូវ​បំផ្លាញ ឯ​មនុស្ស​ទុច្ចរិត​នឹង​ត្រូវ​សម្លាប់​ចោល។ មនុស្ស​សុចរិត​នឹង​ទទួល​សេចក្ដី​សង្គ្រោះ​ពី​ព្រះ​យេហូវ៉ា លោក​ជា​បន្ទាយ​ការ​ពារ​ពួក​គេ​ក្នុង​គ្រា​លំបាក។ ព្រះ​យេហូវ៉ា​នឹង​ជួយ​សង្គ្រោះ​ពួក​គេ លោក​នឹង​ការ​ពារ​ពួក​គេ​ពី​មនុស្ស​ទុច្ចរិត ដោយ​សារ​ពួក​គេ​ពឹង​ជ្រក​លោក” (ទំនុកដំកើង ៣៧:១០-១៥, ១៧, ២០, ២៩, ៣៤, ៣៧-៤០)។

"ហេតុ​នេះ ចូរ​កូន​ដើរ​តាម​ផ្លូវ​របស់​មនុស្ស​ល្អ ហើយ​បន្ត​ដើរ​តាម​គន្លង​របស់​មនុស្ស​សុចរិត ព្រោះ​មាន​តែ​មនុស្ស​ទៀង​ត្រង់​ប៉ុណ្ណោះ​ដែល​រស់​នៅ​ផែនដី​ជា​ដរាប ហើយ​អ្នក​ដែល​គ្មាន​កន្លែង​បន្ទោស នឹង​អាស្រ័យ​នៅ​ទី​នោះ​ជា​រៀង​រហូត។ ចំណែក​ឯ​ជន​ទុច្ចរិត ពួក​គេ​នឹង​ត្រូវ​កាត់​ចេញ​ពី​ផែនដី ហើយ​មនុស្ស​ក្បត់​នឹង​ត្រូវ​បំផ្លាញ​ឲ្យ​សាប​សូន្យ​ទៅ។ (... ) មនុស្ស​សុចរិត​រមែង​ទទួល​ពរ ប៉ុន្តែ មាត់​របស់​មនុស្ស​ទុច្ចរិត​លាក់​បាំង​ចិត្ត​ដែល​ចង់​ធ្វើ​អំពើ​ឃោរឃៅ។ កេរ្តិ៍​ឈ្មោះ​របស់​មនុស្ស​សុចរិត​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​គាត់​ទទួល​ពរ តែ​កេរ្តិ៍​ឈ្មោះ​របស់​មនុស្ស​ទុច្ចរិត​នឹង​ត្រូវ​សាប​សូន្យ​ទៅ" (សុភាសិត ២:២០-២២; ១០:៦.៧)។

សង្គ្រាមនឹងត្រូវបញ្ចប់នៅទីនោះនឹងមានសន្តិភាពនៅក្នុងចិត្តនិងនៅលើផែនដីទាំងមូល

"​អ្នក​រាល់​គ្នា​ធ្លាប់​ឮ​គេ​ថា​៖ ‹អ្នក​ត្រូវ​ស្រឡាញ់​អ្នក​ជិត​ខាង តែ​ត្រូវ​ស្អប់​សត្រូវ›។  ក៏​ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា ចូរ​បន្ត​ស្រឡាញ់​សត្រូវ​របស់​អ្នក ហើយ​អធិដ្ឋាន​ឲ្យ​អ្នក​ដែល​បៀត​បៀន​អ្នក។  យ៉ាង​នេះ អ្នក​អាច​បង្ហាញ​ថា​អ្នក​ជា​កូន​នៃ​បិតា​របស់​អ្នក​ដែល​នៅ​ស្ថាន​សួគ៌ ពី​ព្រោះ​លោក​ធ្វើ​ឲ្យ​ថ្ងៃ​រះ​លើ​មនុស្ស​ល្អ​និង​មនុស្ស​អាក្រក់ ថែម​ទាំង​បង្អុរ​ភ្លៀង​លើ​មនុស្ស​សុចរិត​និង​មនុស្ស​មិន​សុចរិត។ ប្រសិន​បើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ស្រឡាញ់​តែ​អ្នក​ណា​ដែល​ស្រឡាញ់​អ្នក តើ​នោះ​មាន​ប្រយោជន៍​អ្វី? ពួក​អ្នក​យក​ពន្ធ​ក៏​ធ្វើ​ដូច្នោះ​ដែរ មែន​ទេ? ហើយ​បើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​សួរ​សុខ​ទុក្ខ​តែ​បង​ប្អូន​របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ប៉ុណ្ណោះ តើ​មាន​អ្វី​អស្ចារ្យ​ទៅ? ពី​ព្រោះ​ជន​ជាតិ​ដទៃ​ក៏​ធ្វើ​ដូច្នោះ​ដែរ មែន​ទេ? ហេតុ​នេះ អ្នក​រាល់​គ្នា​ត្រូវ​មាន​គុណ​សម្បត្តិ​សព្វ​គ្រប់ ដូច​បិតា​របស់​អ្នក​ដែល​នៅ​ស្ថាន​សួគ៌​ក៏​មាន​គុណ​សម្បត្តិ​សព្វ​គ្រប់​ដែរ” (ម៉ាថាយ ៥:៤៣-៤៨)។

"ពី​ព្រោះ​បើ​អ្នក​អភ័យ​ទោស​ចំពោះ​កំហុស​របស់​អ្នក​ឯ​ទៀត នោះ​បិតា​របស់​អ្នក​ដែល​នៅ​ស្ថាន​សួគ៌​ក៏​នឹង​អភ័យ​ទោស​ឲ្យ​អ្នក​ដែរ។  ក៏​ប៉ុន្តែ បើ​អ្នក​មិន​អភ័យ​ទោស​ចំពោះ​កំហុស​របស់​អ្នក​ឯ​ទៀត​ទេ នោះ​បិតា​របស់​អ្នក​ក៏​មិន​អភ័យ​ទោស​ចំពោះ​កំហុស​របស់​អ្នក​ដែរ" (ម៉ាថាយ ៦:១៤,១៥)។

“នោះ​លោក​យេស៊ូ​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​អ្នក​នោះ​ថា​៖ ​"ចូរ​ស៊ក​ដាវ​របស់​អ្នក​ទៅ​ក្នុង​ស្រោម​វិញ ព្រោះ​អស់​អ្នក​ដែល​ប្រើ​ដាវ ក៏​នឹង​ស្លាប់​ដោយ​ដាវ​ដែរ"” (ម៉ាថាយ ២៦:៥២)។

"ចូរ​នាំ​គ្នា​មក​មើល​ស្នា​ដៃ​របស់​ព្រះ​យេហូវ៉ា គឺ​មើល​អ្វី​ៗ​ដ៏​អស្ចារ្យ​ដែល​លោក​បាន​ធ្វើ​នៅ​ផែនដី។ លោក​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​ផែនដី​ទាំង​មូល​លែង​មាន​សង្គ្រាម​ទៀត លោក​បំបាក់​ធ្នូ ហើយ​កម្ទេច​លំពែង លោក​ដុត​រទេះ​ចម្បាំង ចោល​ទាំង​អស់" (ទំនុកដំកើង ៤៦:៨,៩)។

"ក្នុង​ចំណោម​ប្រជា​ជាតិ​ទាំង​ឡាយ លោក​នឹង​ធ្វើ​ការ​វិនិច្ឆ័យ ហើយ​ដោះ​ស្រាយ​អ្វី​ៗ​ទាំង​អស់​ដើម្បី​ជា​ប្រយោជន៍​ដល់​ប្រជា​ជាតិ​ជា​ច្រើន។ ពួក​គេ​នឹង​យក​ដាវ​របស់​ខ្លួន ដំ​ធ្វើ​ជា​ផាល​នង្គ័ល ហើយ​យក​លំពែង ដំ​ធ្វើ​ជា​ដង្កាវ​វិញ។ ប្រជា​ជាតិ​មួយ​នឹង​មិន​លើក​ដាវ​ច្បាំង​នឹង​ប្រជា​ជាតិ​មួយ​ទៀត​ឡើយ ហើយ​ក៏​មិន​រៀន​ធ្វើ​សង្គ្រាម​ទៀត​ដែរ" (អេសាយ ២:៤)។

"នៅ​គ្រា​ចុង​ក្រោយ​បង្អស់ ភ្នំ​នៃ​វិហារ​ព្រះ​យេហូវ៉ា នឹង​ត្រូវ​តាំង​ឡើង​យ៉ាង​មាំ ខ្ពស់​ជាង​ភ្នំ​ទាំង​អស់ ហើយ​នឹង​ត្រូវ​តម្កើង​ឡើង​ខ្ពស់​ជាង​ទួល​នា​នា។ បណ្ដា​ជន​នឹង​នាំ​គ្នា​ឡើង​ទៅ​ភ្នំ​នោះ​ជា​ហូរហែ។ ប្រជា​ជាតិ​ជា​ច្រើន​នឹង​ទៅ​ដោយ​និយាយ​ថា​៖ «​ចូរ​យើង​ឡើង​ទៅ​ភ្នំ​នៃ​ព្រះ​យេហូវ៉ា គឺ​ទៅ​វិហារ​នៃ​ព្រះ​របស់​យ៉ាកុប។ លោក​នឹង​បង្រៀន​យើង​អំពី​ផ្លូវ​របស់​លោក ហើយ​យើង​នឹង​ដើរ​តាម​មាគ៌ា​លោក​»។ ព្រោះ​ក្រម​ច្បាប់*នឹង​ចេញ​ពី​ក្រុង​ស៊ីយ៉ូន ហើយ​ប្រសាសន៍​របស់​ព្រះ​យេហូវ៉ា នឹង​ចេញ​ពី​ក្រុង​យេរូសាឡិម។ លោក​នឹង​វិនិច្ឆ័យ​នៅ​ក្នុង​ចំណោម​ប្រជា​ជាតិ​ជា​ច្រើន ហើយ​កែ​តម្រូវ​អ្វី​ដែល​ខុស​ក្នុង​ចំណោម​ប្រជា​ជាតិ​ខ្លាំង​ក្លា​ដែល​នៅ​ឆ្ងាយ​ៗ។ ពួក​គេ​នឹង​ដំ​ដាវ​ធ្វើ​ជា​ផាល​នង្គ័ល ហើយ​ដំ​លំពែង​ធ្វើ​ជា​ដង្កាវ​វិញ។ ប្រជា​ជាតិ​មួយ​នឹង​មិន​លើក​ដាវ​ច្បាំង​នឹង​ប្រជា​ជាតិ​មួយ​ទៀត​ឡើយ ហើយ​ពួក​គេ​ក៏​មិន​រៀន​ធ្វើ​សឹក​សង្គ្រាម​ទៀត​ដែរ។ ពួក​គេ​នឹង​អង្គុយ​នៅ​ក្រោម​ដើម​ទំពាំង​បាយ​ជូរ​និង​ដើម​ល្វា​របស់​ខ្លួន ហើយ​នឹង​គ្មាន​អ្នក​ណា​មក​បំភ័យ​ពួក​គេ​ឡើយ។ ព្រោះ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​នៃ​បណ្ដា​កង​ទ័ព​ស្ថាន​សួគ៌​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ហើយ" (មីកា ៤:១-៤)។

នឹងមានអាហារជាច្រើននៅទូទាំងផែនដី

"ផែនដី​នឹង​មាន​ស្រូវ​ជា​បរិបូរ ចំណែក​នៅ​តាម​កំពូល​ភ្នំ​វិញ​នឹង​មាន​ស្រូវ​ហៀរ​ហូរ។ គាត់​នឹង​មាន​ភោគ​ផល​ពោរ​ពាស​ដូច​នៅ​ស្រុក​លីបង់ ហើយ​បណ្ដា​ជន​នៅ​ក្រុង​នា​នា​នឹង​មាន​ចំនួន​កាន់​តែ​ច្រើន​ដូច​ជា​ស្មៅ​នៅ​ផែនដី" (ទំនុកដំកើង ៧២:១៦)។

“នៅ​គ្រា​នោះ លោក​នឹង​បង្អុរ​ភ្លៀង​ស្រោច​ស្រព​លើ​គ្រាប់​ពូជ​ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​សាប​ព្រោះ ហើយ​ដី​នឹង​បង្កើត​ផល​ល្អ​ៗ​យ៉ាង​បរិបូរ។ ឯ​ហ្វូង​សត្វ​របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា​វិញ ពួក​វា​នឹង​ស៊ី​ស្មៅ​ខៀវ​ខ្ចី​នៅ​ឯ​វាល​ដ៏​ធំ​ទូលាយ” (អេសាយ ៣០:២៣)។

អព្ភូតហេតុរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទដើម្បីពង្រឹងសេចក្តីជំនឿលើក្តីសង្ឃឹមនៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ច

«តាម​ការ​ពិត មាន​ការ​ជា​ច្រើន​ទៀត​ដែល​លោក​យេស៊ូ​បាន​ធ្វើ ហើយ​ប្រសិនបើ​សរសេរ​អំពី​ការ​ទាំង​នោះ​ឲ្យ​បាន​ល្អិត​ល្អន់ ខ្ញុំ​គិត​ថា​ពិភព​លោក​ទាំង​មូល​មិន​ល្មម​ទុក​រមូរ​ទាំង​អស់​នោះ​ឡើយ» (យ៉ូហាន ២១:២៥)

«តាម​ការ​ពិត មាន​ការ​ជា​ច្រើន​ទៀត​ដែល​លោក​យេស៊ូ​បាន​ធ្វើ ហើយ​ប្រសិនបើ​សរសេរ​អំពី​ការ​ទាំង​នោះ​ឲ្យ​បាន​ល្អិត​ល្អន់ ខ្ញុំ​គិត​ថា​ពិភព​លោក​ទាំង​មូល​មិន​ល្មម​ទុក​រមូរ​ទាំង​អស់​នោះ​ឡើយ» (យ៉ូហាន ២១:២៥)

ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនិងអព្ភូតហេតុដំបូងដែលបានសរសេរនៅក្នុងដំណឹងល្អរបស់យ៉ូហានគាត់ប្រែទឹកទៅជាស្រា៖“លុះ​នៅ​ថ្ងៃ​ទី​៣ មាន​គេ​រៀបចំ​ភោជនាហារ​អបអរ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​មួយ​នៅ​ភូមិ​កាណា​ក្នុង​ស្រុកកាលីឡេ ហើយ​ម្ដាយ​របស់​លោក​យេស៊ូ​នៅ​ទី​នោះ។  លោក​យេស៊ូ​និង​ពួក​អ្នក​កាន់​តាម​លោក​ក៏​បាន​ត្រូវ​អញ្ជើញ​ឲ្យ​ចូល​រួម​ពិធី​រៀប​អាពាហ៍ពិពាហ៍​នោះ​ដែរ។ នៅ​ពេល​ជិត​អស់​ស្រា​ទំពាំង​បាយ​ជូរ ម្ដាយ​របស់​លោក​យេស៊ូ​ជម្រាប​លោក​ថា​៖ ​«​ពួក​គេ​អស់​ស្រា​ហើយ​»។  ប៉ុន្តែ លោក​យេស៊ូ​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​ម្ដាយ​ថា​៖ ​«​ស្ត្រី​អើយ នេះ​មិន​មែន​ជា​រឿង​របស់​យើង​ទាំង​ពីរ​ទេ។ វេលា​របស់​ខ្ញុំ​មិន​ទាន់​មក​ដល់​ទេ​»។ ម្ដាយ​របស់​លោក​ក៏​ប្រាប់​ពួក​អ្នក​ដែល​កំពុង​បម្រើ​ថា​៖ ​«​ចូរ​ធ្វើ​តាម​អ្វី​ដែល​លោក​ប្រាប់​ឲ្យ​ធ្វើ​ចុះ​»។ នៅ​ទី​នោះ​មាន​ពាង​ទឹក​៦​ធ្វើ​ពី​ថ្ម ទុក​សម្រាប់​លាង​សម្អាត​ស្រប​តាម​វិន័យ​របស់​ជនជាតិ​យូដា។ ពាង​នីមួយ​ៗ​មាន​ចំណុះ​ប្រហែល​ពីរ​ទៅ​បី​រង្វាល់។  លោក​យេស៊ូ​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​ពួក​គេ​ថា​«​ចូរ​ចាក់​ទឹក​ឲ្យ​ពេញ​ពាង​ទាំង​នេះ​»។ រួច​ពួក​គេ​ក៏​ចាក់​ទឹក​ពេញ​ដល់​មាត់​ពាង។ បន្ទាប់​មក លោក​យេស៊ូ​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​ពួក​គេ​ថា​៖ ​«​ឥឡូវ ចូរ​ដង​ខ្លះ​យក​ទៅ​ឲ្យ​អ្នក​ចាត់​ចែង​ពិធី​»។ ដូច្នេះ ពួក​គេ​ក៏​ដង​ខ្លះ​ទៅ។  ពេល​អ្នក​ចាត់​ចែង​ពិធី​បាន​ភ្លក់​ទឹក​ដែល​បាន​ត្រូវ​ធ្វើ​ឲ្យ​ក្លាយ​ជា​ស្រា​ទំពាំង​បាយ​ជូរ នោះ​គាត់​មិន​ដឹង​ថា​ស្រា​នោះ​បាន​មក​ពី​ណា​ទេ (​តែ​ពួក​អ្នក​ដែល​កំពុង​បម្រើ​បាន​ដឹង ដោយ​សារ​ពួក​គេ​បាន​ដង​ទឹក​នោះ​ចេញ​)។ រួច​អ្នក​ចាត់​ចែង​ពិធី​ក៏​ហៅ​កូន​កំលោះ​មក  ហើយ​ប្រាប់​គាត់​ថា​៖ ​«​មនុស្ស​គ្រប់​គ្នា​តែង​តែ​ជូន​ស្រា​ដែល​មាន​គុណ​ភាព​ល្អ​មុន រួច​ពេល​ដែល​ភ្ញៀវ​ស្រវឹង​ហើយ ទើប​យក​ស្រា​ដែល​មាន​គុណ​ភាព​អន់​មក​ជូន​វិញ។ ប៉ុន្តែ អ្នក​បាន​ទុក​ស្រា​ល្អ​រហូត​ដល់​ឥឡូវ​នេះ​ទើប​ជូន​ភ្ញៀវ​»។  លោក​យេស៊ូ​បាន​ធ្វើ​ការ​នេះ​នៅ​ភូមិ​កាណា​ក្នុង​ស្រុក​កាលីឡេ ហើយ​នេះ​ជា​សញ្ញា​សម្គាល់​ដំបូង​បង្អស់​របស់​លោក។ លោក​បាន​បង្ហាញ​ឲ្យ​ឃើញ​សិរី​រុង​រឿង​របស់​លោក ហើយ​ពួក​អ្នក​កាន់​តាម​លោក​ក៏​មាន​ជំនឿ​លើ​លោក” (យ៉ូហាន ២:១-១១)។

ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទប្រោសកូនប្រុសរបស់អ្នកបម្រើរបស់ស្តេច៖ "ក្រោយ​មក លោក​បាន​មក​ភូមិ​កាណា​នៅ​ស្រុកកាលីឡេ​ម្ដង​ទៀត ជា​កន្លែង​ដែល​លោក​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ទឹក​ក្លាយ​ទៅ​ជា​ស្រា។ មាន​បុរស​ម្នាក់​ដែល​ជា​អ្នក​បម្រើ​ស្ដេច ហើយ​កូន​ប្រុស​របស់​គាត់​កំពុង​ឈឺ​នៅ​ក្រុង​កាពើណិម។  នៅ​ពេល​ដែល​បុរស​នេះ​ឮ​ថា​លោក​យេស៊ូ​បាន​ចេញ​ពី​តំបន់​យូឌា​មក​ស្រុកកាលីឡេ នោះ​គាត់​បាន​ចេញ​ទៅ​សុំ​លោក​ឲ្យ​ចុះ​មក ហើយ​ជួយ​ធ្វើ​ឲ្យ​កូន​ប្រុស​របស់​គាត់​ជា​ផង ព្រោះ​កូន​របស់​គាត់​ជិត​ស្លាប់​ហើយ។ ក៏​ប៉ុន្តែ លោក​យេស៊ូ​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​គាត់​ថា​៖ ​«​អ្នក​រាល់​គ្នា​នឹង​មិន​ជឿ​ឡើយ លុះ​ត្រា​តែ​ឃើញ​សញ្ញា​សម្គាល់​និង​ការ​អស្ចារ្យ​»។  អ្នក​បម្រើ​ស្ដេច​ជម្រាប​លោក​ថា​៖ ​«​លោក​ម្ចាស់ សូម​ចុះ​មក មុន​កូនរបស់​ខ្ញុំ​ស្លាប់​»។  លោក​យេស៊ូ​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​គាត់​ថា​៖ ​«​អញ្ជើញ​ទៅ​ចុះ កូន​ប្រុស​របស់​អ្នក​បាន​ជា​ឡើង​វិញ​ហើយ​»។ បុរស​នោះ​ជឿ​ប្រសាសន៍​របស់​លោក​យេស៊ូ ហើយ​ក៏​ត្រឡប់​ទៅ​ផ្ទះ​វិញ។  លុះ​ពេល​គាត់​កំពុង​ធ្វើ​ដំណើរ​ត្រឡប់​ទៅ​ផ្ទះ​វិញ ពួក​ខ្ញុំ​បម្រើ​របស់​គាត់​បាន​មក​ជួប​គាត់ ហើយ​ប្រាប់​ថា​កូន​ប្រុស​របស់​គាត់​បាន​ជា​ឡើង​វិញ​ហើយ។  ដូច្នេះ គាត់​សួរ​ពួក​គេ​អំពី​ម៉ោង​ណា​ដែល​កូន​របស់​គាត់​មាន​សុខភាព​ល្អ​ឡើង​វិញ។ ពួក​គេ​ប្រាប់​គាត់​ថា​៖ ​«​ម្សិលមិញ នៅ​ម៉ោង​ទី​៧ គ្រុន​ក៏​បាត់​ពី​គាត់​ទៅ​»។  ដូច្នេះ ឪពុក​របស់​កូន​នោះ​ក៏​ដឹង​ថា គឺ​នៅ​ម៉ោង​នោះ​ឯង​ដែល​លោក​យេស៊ូ​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា​៖ ​«​កូន​ប្រុស​របស់​អ្នក​បាន​ជា​ឡើង​វិញ​ហើយ​»។ រួច​គាត់​និង​ពួក​អ្នក​ផ្ទះ​ទាំង​អស់​របស់​គាត់​បាន​ទៅ​ជា​អ្នក​ជឿ។  នេះ​ជា​សញ្ញា​សម្គាល់​ទី​២ដែល​លោក​យេស៊ូ​បាន​ធ្វើ ពេល​ចេញ​ពី​តំបន់​យូឌា​មក​ស្រុកកាលីឡេ​វិញ" (យ៉ូហាន ៤:៤៦-៥៤)។

ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទព្យាបាលបុរសម្នាក់ដែលមានអារក្សចូលនៅកាពើណិម៖ "ក្រោយ​នោះ លោក​ចុះ​ទៅ​ក្រុង​កាពើណិម​នៅ​ស្រុកកាលីឡេ ហើយ​បាន​បង្រៀន​បណ្ដា​ជន​នៅ​ថ្ងៃ​ឈប់​សម្រាក។  ពួក​គេ​បាន​នឹក​អស្ចារ្យ​ក្នុង​ចិត្ត​ដោយ​សារ​សេចក្ដី​បង្រៀន​របស់​លោក ពី​ព្រោះ​លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ដូច​ជា​អ្នក​ដែល​មាន​អំណាច​ពី​ព្រះ។  ដំណាល​គ្នា​នោះ ក្នុង​សាលា​ប្រជុំ​មាន​បុរស​ម្នាក់​ដែល​មាន​វិញ្ញាណ​អសោច*ចូល ហើយ​គាត់​ស្រែក​យ៉ាង​ខ្លាំង​ថា​៖  ​«​នែ! យេស៊ូ​ពី​ក្រុង​ណាសារ៉ែត! តើ​អ្នក​មក​រំខាន​ពួក​យើង​ធ្វើ​អ្វី? តើ​អ្នក​មក​បំផ្លាញ​យើង​ឬ? ខ្ញុំ​ដឹង​ច្បាស់​ថា​អ្នក​ជា​អ្នក​ណា។ អ្នក​ជា​អ្នក​បរិសុទ្ធ​របស់​ព្រះ​»។  លោក​យេស៊ូ​ក៏ស្ដី​បន្ទោស​វា​ថា​៖ ​«​ចូរ​ស្ងៀម​ទៅ! ហើយ​ចេញ​ពី​គាត់​ភ្លាម​»។ ដូច្នេះ វិញ្ញាណ​កំណាច​នោះ​បាន​ផ្ដួល​បុរស​នោះ​នៅ​មុខ​បណ្ដា​ជន រួច​ចេញ​ពី​គាត់​ទៅ​ដោយ​មិន​ធ្វើ​ទុក្ខ​គាត់​ឡើយ។  ឃើញ​ដូច្នេះ ពួក​គេ​ទាំង​អស់​គ្នា​នឹក​ស្ងើច​ក្នុង​ចិត្ត ហើយ​ចាប់​ផ្ដើម​និយាយ​គ្នា​ថា​៖ ​«​សម្ដី​អ្វី​ក៏​ពូកែ​ម្ល៉េះ! ព្រោះ​លោក​បង្គាប់​វិញ្ញាណ​អសោច​ដោយ​អំណាច​និង​ឫទ្ធានុភាព ហើយ​ពួក​វា​ក៏​ចេញ​ទៅ!​»។  ដូច្នេះ ដំណឹង​អំពី​លោក​បាន​ឮ​សុសសាយ​ពេញ​តំបន់​នៅ​ជុំវិញ​នោះ" (លូកា ៤:៣១-៣៧)។

ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដេញអារក្សនៅក្នុងដែនដីកាដារ៉េន (ឥឡូវហ្ស៊កដានីភាគខាងកើតទន្លេយ័រដាន់ក្បែរបឹងទីបេរ៉ាស)៖ "លុះ​ទៅ​ដល់​ត្រើយ​ម្ខាង​ក្នុង​តំបន់​កេដារ៉ា​ហើយ មាន​បុរស​ពីរ​នាក់​ដែល​មាន​វិញ្ញាណ​កំណាច​ចូល បាន​ចេញ​ពី​ទី​បញ្ចុះ​សព​មក​ជួប​លោក។ បុរស​ទាំង​ពីរ​នោះ​សាហាវ​ក្រៃ​លែង បាន​ជា​គ្មាន​អ្នក​ណា​ហ៊ាន​ដើរ​តាម​ផ្លូវ​នោះ​ទេ។  ខណៈ​នោះ ពួក​គេ​បាន​ស្រែក​ឡើង​ថា​៖ ​«​បុត្រ​ព្រះ! តើ​លោក​មក​រំខាន​យើង​ធ្វើ​អ្វី? តើ​លោក​មក​ធ្វើ​ទារុណកម្ម​យើង+មុន​ពេល​កំណត់​ឬ?​»។  នៅ​ឆ្ងាយ​ពី​ពួក​គេ មាន​សត្វ​ជ្រូក​មួយ​ហ្វូង​ធំ​កំពុង​រក​ចំណី​ស៊ី។  ដូច្នេះ វិញ្ញាណ​កំណាច​ទាំង​នោះ​ចាប់​ផ្ដើម​អង្វរ​លោក​ថា​៖ ​«​បើ​លោក​បណ្ដេញ​យើង សូម​ចាត់​យើង​ឲ្យ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ហ្វូង​ជ្រូក​នោះ​»។  ម្ល៉ោះ​ហើយ លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​ពួក​គេ​ថា​៖ ​«​ទៅ​ចុះ!​»​ ហើយ​ពួក​គេ​ក៏​ចេញ​ទៅ រួច​ចូល​ក្នុង​ហ្វូង​ជ្រូក។ ខណៈ​នោះ ជ្រូក​ទាំង​ហ្វូង​បាន​បោល​ពី​ច្រាំង​ចោត​ធ្លាក់​ចូល​ក្នុង​សមុទ្រ ហើយ​ងាប់​អស់​ទៅ។  ប៉ុន្តែ អ្នក​ដែល​ឃ្វាល​សត្វ​ទាំង​នោះ​បាន​រត់​ចេញ ហើយ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ក្រុង។ រួច​ពួក​គេ​បាន​រៀប​រាប់​ប្រាប់​ពី​អ្វី​ៗ​ទាំង​អស់ រួម​ទាំង​រឿង​របស់​បុរស​ពីរ​នាក់​ដែល​មាន​វិញ្ញាណ​កំណាច​ចូល​ដែរ។  បន្ទាប់​មក អ្នក​ក្រុង​គ្រប់​គ្នា​បាន​ចេញ​មក​ជួប​លោក​យេស៊ូ។ លុះ​ជួប​ហើយ ពួក​គេ​បាន​អង្វរ​សុំ​ឲ្យ​លោក​ចេញ​ពី​តំបន់​របស់​ពួក​គេ" (ម៉ាថាយ ៨:២៨-៣៤)។

ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទប្រោស ឲ្យ ជាម្ដាយក្មេករបស់សាវ័កពេត្រុស៖ «ក្រោយ​មក ពេល​លោក​យេស៊ូ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ផ្ទះ​របស់​ពេត្រុស លោក​ឃើញ​ម្ដាយក្មេក​របស់​គាត់​កំពុង​ដេក​ដោយ​ឈឺ​គ្រុន​ក្ដៅ។ ដូច្នេះ លោក​ពាល់​ដៃ​របស់​គាត់ គ្រុន​នោះ​ក៏​បាត់​ទៅ រួច​គាត់​ងើប​ឡើង​ហើយ​ចាប់​ផ្ដើម​ធ្វើ​អាហារ​ជូន​លោក» (ម៉ាថាយ ៨:១៤,១៥)។

ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទព្យាបាលបុរសម្នាក់អ្នកណាមានដៃខ្វិន១៖ "នៅ​ថ្ងៃ​ឈប់​សម្រាក​មួយ​ទៀត លោក​បាន​ចូល​ទៅ​ក្នុង​សាលា​ប្រជុំ ហើយ​ចាប់​ផ្ដើម​បង្រៀន។ នៅ​ទី​នោះ មាន​បុរស​ម្នាក់​ស្វិត​ដៃ​ស្ដាំ។  ពេល​នោះ ពួក​អ្នក​ជំនាញ​ខាង​ច្បាប់​និង​ពួក​ផារិស៊ី​ចាំ​សង្កេត​មើល​ថា លោក​យេស៊ូ​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​បុរស​នោះ​ជា​សះ​ស្បើយ​នៅ​ថ្ងៃ​ឈប់​សម្រាក​ឬ​យ៉ាង​ណា ដើម្បី​មាន​ហេតុ​ចោទ​ប្រកាន់​លោក។  ប៉ុន្តែ លោក​ជ្រាប​អំពី​អ្វី​ដែល​ពួក​គេ​កំពុង​រិះ​គិត​ក្នុង​ចិត្ត។ លោក​ក៏​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​បុរស​ស្វិត​ដៃ​ថា​៖ ​«​ចូរ​ក្រោក​ឡើង ហើយ​មក​ឈរ​នៅ​ចំ​កណ្ដាល​នេះ​»។ ឮ​ដូច្នោះ បុរស​នោះ​ក៏​ក្រោក​ឡើង ហើយ​មក​ឈរ​នៅ​ទី​នោះ។  បន្ទាប់​មក លោក​យេស៊ូ​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​ពួក​គេ​ថា​៖ ​«​ខ្ញុំ​ចង់​សួរ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា នៅ​ថ្ងៃ​ឈប់​សម្រាក តើ​មាន​ច្បាប់​ឲ្យ​ធ្វើ​អំពើ​ល្អ ឬ​ធ្វើ​អំពើ​អាក្រក់? តើ​មាន​ច្បាប់​ឲ្យ​សង្គ្រោះ​ជីវិត* ឬ​សម្លាប់​ជីវិត?​»។  ក្រោយ​ពី​បាន​មើល​មុខ​ពួក​គេ​ទាំង​អស់​គ្នា​ហើយ លោក​ប្រាប់​បុរស​ស្វិត​ដៃ​ថា​៖ ​«​ចូរ​លា​ដៃ​របស់​អ្នក​»។ បុរស​នោះ​ក៏​លា​ដៃ ហើយ​ដៃ​របស់​គាត់​បាន​ជា​ឡើង​វិញ។  ប៉ុន្តែ ពួក​អ្នក​ជំនាញ​ខាង​ច្បាប់​និង​ពួក​ផារិស៊ី​បាន​ខឹង​យ៉ាង​ខ្លាំង រួច​ពួក​គេ​ក៏​ពិភាក្សា​គ្នា​រក​វិធី​ធ្វើ​បាប​លោក​យេស៊ូ" (លូកា ៦:៦-១១)។

ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទព្យាបាលបុរសម្នាក់ដែលមានហើម (ការប្រមូលផ្តុំសារធាតុរាវច្រើនពេកនៅក្នុងខ្លួន)៖ "នៅ​ថ្ងៃ​មួយ​ជា​ថ្ងៃ​ឈប់​សម្រាក លោក​យេស៊ូ​បាន​ចូល​ទៅ​ពិសា​អាហារ​ក្នុង​ផ្ទះ​របស់​មេ​ដឹក​នាំ​ម្នាក់​នៃ​ពួក​ផារិស៊ី ហើយ​អស់​អ្នក​ដែល​នៅ​ទី​នោះ​បាន​សង្កេត​មើល​លោក។  មើល! នៅ​ពី​មុខ​លោក មាន​បុរស​ម្នាក់​ដែល​កើត​រោគ​ហើម។  ដូច្នេះ លោក​យេស៊ូ​សួរ​ពួក​អ្នក​ចេះ​ច្បាប់ ស្ទាត់​និង​ពួក​ផារិស៊ី​ថា​៖ ​«​តើ​មាន​ច្បាប់​ធ្វើ​ឲ្យ​មនុស្ស​ជា​សះ​ស្បើយ​នៅ​ថ្ងៃ​ឈប់​សម្រាក​ឬ​ទេ?​»។  ប៉ុន្តែ ពួក​គេ​នៅ​ស្ងៀម។ លោក​យេស៊ូ​ក៏​ដាក់​ដៃ​លើ​បុរស​នោះ ធ្វើ​ឲ្យ​គាត់​ជា​សះ​ស្បើយ រួច​ឲ្យ​គាត់​ចេញ​ទៅ។  បន្ទាប់​មក លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​ពួក​គេ​ថា​៖ ​«​ក្នុង​ចំណោម​អ្នក​រាល់​គ្នា បើ​កូន​ប្រុស​ឬ​គោ​ឈ្មោល​របស់​ខ្លួន​ធ្លាក់​អណ្ដូង​នៅ​ថ្ងៃ​ឈប់​សម្រាក តើ​មាន​អ្នក​ណា​ដែល​មិន​លើក​ចេញ​ភ្លាម​ទេ​ឬ?​»។  ដូច្នេះ ពួក​គេ​មិន​អាច​តប​ឆ្លើយ​ទៅ​លោក​អំពី​រឿង​នោះ​បាន​ឡើយ" (លូកា ១៤:១-៦)។

ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទប្រោសមនុស្សខ្វាក់ម្នាក់ថា៖ «លុះ​លោក​មក​ជិត​ដល់​ក្រុង​យេរីខូ មាន​បុរស​ងងឹត​ភ្នែក​ម្នាក់​កំពុង​អង្គុយ​សុំ​ទាន​នៅ​ក្បែរ​ផ្លូវ។  ពេល​ដែល​គាត់​ឮ​សូរ​បណ្ដា​ជន​ដើរ​កាត់ នោះ​ក៏​សួរ​គេ​អំពី​រឿង​អ្វី​ដែល​កំពុង​កើត​ឡើង។  គេ​ប្រាប់​គាត់​ថា៖ «លោក​យេស៊ូ​ពី​ក្រុង​ណាសារ៉ែត​កំពុង​ដើរ​កាត់!»។  ឮ​ដូច្នេះ គាត់​ស្រែក​ឡើង​ថា៖ «លោក​យេស៊ូ បុត្រ​ដាវីឌ! សូម​មេត្ដា​ជួយ​ខ្ញុំ​ផង!»។  ហើយ​ពួក​អ្នក​ដែល​កំពុង​ដើរ​ខាង​មុខ​គេ​ចាប់​ផ្ដើម​និយាយ​ម៉ឺង​ម៉ាត់​ប្រាប់​បុរស​នោះ​ឲ្យ​នៅ​ស្ងៀម តែ​គាត់​ស្រែក​កាន់​តែ​ខ្លាំង​ថា៖ «បុត្រ​ដាវីឌ! សូម​មេត្ដា​ជួយ​ខ្ញុំ​ផង!»។  រួច​លោក​យេស៊ូ​ក៏​ឈប់​ហើយ​បង្គាប់​គេ​ឲ្យ​នាំ​បុរស​នោះ​មក​លោក។ ពេល​ដែល​បុរស​នោះ​មក​ជិត​លោក​ហើយ នោះ​លោក​យេស៊ូ​សួរ​គាត់​ថា៖  «តើ​ចង់​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ធ្វើ​អ្វី​ដើម្បី​អ្នក?»។ គាត់​ជម្រាប​ថា៖ «លោក​ម្ចាស់ សូម​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​មើល​ឃើញ​ឡើង​វិញ»។  ដូច្នេះ លោក​យេស៊ូ​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​គាត់​ថា៖ «ចូរ​មើល​ឃើញ​ឡើង​វិញ។ ជំនឿ​របស់​អ្នក​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​អ្នក​ជា​ហើយ»។  រំពេច​នោះ គាត់​អាច​មើល​ឃើញ​ឡើង​វិញ ក៏​ចាប់​ផ្ដើម​ដើរ​តាម​លោក​ព្រម​ទាំង​សរសើរ​តម្កើង​ព្រះ​ផង។ ពេល​ដែល​មនុស្ស​ទាំង​ឡាយ​ឃើញ​អ្វី​ដែល​បាន​កើត​ឡើង ពួក​គេ​ក៏​បាន​សរសើរ​ព្រះ​ដែរ» (លូកា ១៨:៣៥-៤៣)។

ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទព្យាបាលមនុស្សខ្វាក់ពីរនាក់៖ "ពេល​ដែល​លោក​យេស៊ូ​ដើរ​ហួស​ពី​ទី​នោះ បុរស​ងងឹត​ភ្នែក​ពីរ​នាក់ បាន​ទៅ​តាម​លោក ហើយ​ស្រែក​ថា​៖ ​«​បុត្រ​ដាវីឌ! សូម​មេត្តា​ជួយ​យើង​ផង​»។ ក្រោយ​ពី​លោក​បាន​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ផ្ទះ បុរស​ងងឹត​ភ្នែក​ទាំង​នោះ​បាន​មក​ឯ​លោក។ រួច​លោក​យេស៊ូ​សួរ​ពួក​គេ​ថា​៖ ​«​តើ​អ្នក​ជឿ​ថា​ខ្ញុំ​អាច​ធ្វើ​ការ​នេះ​បាន​ទេ?​»។ ពួក​គេ​ឆ្លើយ​ថា​៖ ​«​យើង​ជឿ! លោក​ម្ចាស់​»។  រួច​លោក​ពាល់​ភ្នែក​របស់​ពួក​គេ ដោយ​ពោល​ថា​៖ ​«​សូម​ឲ្យ​កើត​ឡើង​ចំពោះ​អ្នក សម​ស្រប​ទៅ​តាម​ជំនឿ​របស់​អ្នក​»។  ក្រោយ​មក ភ្នែក​របស់​ពួក​គេ​ក៏​ភ្លឺ​ឡើង ហើយ​លោក​យេស៊ូ​បង្គាប់​ពួក​គេ​យ៉ាង​ម៉ឺង​ម៉ាត់​ថា​៖ ​«​កុំ​ប្រាប់​អ្នក​ណា​ឲ្យ​សោះ​»។  ប៉ុន្តែ ក្រោយ​ពី​ពួក​គេ​បាន​ចេញ​ទៅ​ក្រៅ នោះ​ពួក​គេ​ក៏​រៀប​រាប់​ប្រាប់​អំពី​លោក​ពេញ​តំបន់​នោះ" (ម៉ាថាយ ៩:២៧-៣១)។

ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទប្រោសមនុស្សគថ្លង់ម្នាក់៖ "លោក​បាន​ចេញ​ពី​តំបន់​ទីរ៉ុស ឆ្ពោះ​ទៅ​សមុទ្រ​កាលីឡេ ដោយ​កាត់​តាម​តំបន់​ស៊ីដូន​និង​តំបន់​ដេកាប៉ូល។  នៅ​ទី​នោះ ពួក​គេ​បាន​នាំ​បុរស​ម្នាក់​មក​រក​លោក។ បុរស​នោះ​ថ្លង់​មិន​អាច​គ្រលាស់​អណ្ដាត​និយាយ​បាន ហើយ​ពួក​គេ​បាន​អង្វរ​សុំ​លោក​ឲ្យ​ដាក់​ដៃ​លើ​គាត់។  ក្រោយ​មក លោក​នាំ​បុរស​នោះ​ទៅ​ឆ្ងាយ​ពី​បណ្ដា​ជន។ រួច​លោក​ដាក់​ម្រាម​ដៃ​របស់​លោក​ក្នុង​ត្រចៀក​គាត់ ហើយ​ស្ដោះ​ទឹក​មាត់ បន្ទាប់​មក​ពាល់​អណ្ដាត​របស់​គាត់ ហើយ​លោក​ងើយ​ភ្នែក​មើល​មេឃ ដក​ដង្ហើម​វែង រួច​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​គាត់​ថា​៖ ​«​អេផាថា​»​ ដែល​មាន​ន័យ​ថា​«​ចូរ​បើក​ឡើង​»។  រំពេច​នោះ គាត់​ក៏​អាច​ស្ដាប់​ឮ ហើយ​អាច​គ្រលាស់​អណ្ដាត​បាន រួច​ចាប់​ផ្ដើម​និយាយ​ដូច​ធម្មតា។  រួច​មក លោក​បាន​បង្គាប់​ពួក​គេ​កុំ​ឲ្យ​ប្រាប់​អ្នក​ណា​ឲ្យ​សោះ។ ប៉ុន្តែ លោក​កាន់​តែ​ហាម ពួក​គេ​កាន់​តែ​ប្រកាស​អំពី​រឿង​នោះ។  បណ្ដា​ជន​ភ្ញាក់​ផ្អើល​ក្រៃ​លែង ហើយ​បាន​និយាយ​ថា​៖ ​«​លោក​បាន​ធ្វើ​អ្វី​ៗ​ទាំង​អស់​យ៉ាង​ល្អ​ប្រសើរ សូម្បី​តែ​មនុស្ស​ថ្លង់ ក៏​លោក​ធ្វើ​ឲ្យ​ស្ដាប់​ឮ ហើយ​មនុស្ស​គ ក៏​លោក​ធ្វើ​ឲ្យ​និយាយ​បាន​ដែរ​»" (ម៉ាកុស ៧:៣១-៣៧)។

ព្រះយេស៊ូគ្រិស្ដប្រោសមនុស្សឃ្លង់ម្នាក់ថា៖ «មាន​បុរស​កើត​ជំងឺ​ឃ្លង់​ម្នាក់​មក​រក​លោក ហើយ​លុត​ជង្គង់​អង្វរ​ថា៖ «បើ​លោក​ចង់​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ជា​ស្អាត លោក​អាច​ធ្វើ​បាន»។ ឃើញ​ដូច្នេះ លោក​មាន​ចិត្ត​ក្ដួល​អាណិត រួច​លូក​ដៃ​ទៅ​ពាល់​គាត់​ដោយ​ពោល​ថា៖ «ខ្ញុំ​ចង់​ធ្វើ​ឲ្យ​អ្នក​ជា​ស្អាត​មែន។ សូម​ឲ្យ​ជា​ស្អាត​ចុះ»។ រំពេច​នោះ ជំងឺ​ឃ្លង់​បាន​បាត់​ពី​ខ្លួន​គាត់​ទៅ ហើយ​គាត់​បាន​ជា​ស្អាត» (ម៉ាកុស ១:៤០-៤២)។

ការប្រោសមនុស្សឃ្លង់ ១០ នាក់ ឲ្យ ជា៖ "ច​កាល​ដែល​លោក​កំពុង​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​ក្រុង​យេរូសាឡិម លោក​បាន​ដើរ​កាត់​រវាង​ស្រុក​សាម៉ារី​និង​ស្រុកកាលីឡេ។  ពេល​ដែល​លោក​កំពុង​ចូលក្នុង​ភូមិ​មួយ បុរស​កើត​ឃ្លង់​១០​នាក់​ក្រឡេក​ទៅ​ឃើញ​លោក ក៏​បាន​ក្រោក​ឈរ​ពី​ចម្ងាយ។  ពួក​គេ​បន្លឺ​សំឡេង​ថា​៖ ​«​លោក​គ្រូ​យេស៊ូ! សូម​មេត្តា​ជួយ​យើង​ផង!​»។  ពេល​លោក​ឃើញ​ពួក​គេ លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​ពួក​គេ​ថា​៖ ​«​ចូរ​ទៅ​បង្ហាញ​ខ្លួន​ឲ្យ​ពួក​សង្ឃ​ឃើញ​»។ ពេល​ដែល​ពួក​គេ​ចេញ​ផុត​ទៅ នោះ​ក៏​បាន​ជា​ស្អាត​គ្រប់​គ្នា។  លុះ​ឃើញ​ថា​ខ្លួន​ជា​ហើយ មាន​ម្នាក់​ក្នុង​ចំណោម​ពួក​គេ​វិល​មក​វិញ ហើយ​បន្លឺ​សំឡេង​យ៉ាង​ខ្លាំង​សរសើរ​តម្កើង​ព្រះ។  រួច​អ្នក​នោះ​បាន​ក្រាប​មុខ​ដល់​ដី​នៅ​ជិត​ជើង​លោក​យេស៊ូ ទាំង​អរគុណ​លោក។ អ្នក​នោះ​ជា​ជន​ជាតិ​សាម៉ារី។  លោក​យេស៊ូ​តប​ថា​៖ ​«​មាន​១០​នាក់​ដែល​បាន​ត្រូវ​ធ្វើ​ឲ្យ​ជា​ស្អាត មែន​ទេ? ចុះ​តើ​៩​នាក់​ទៀត​នៅ​ឯ​ណា?  តើ​គ្មាន​អ្នក​ណា​វិល​មក​វិញ​ដើម្បី​សរសើរ​តម្កើង​ព្រះ ក្រៅ​ពី​បុរស​ជន​ជាតិ​ដទៃ​ម្នាក់​នេះ​ទេ​ឬ?​»។  រួច​លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​គាត់​ថា​៖ ​«​ចូរ​ក្រោក​ឡើង ហើយ​អញ្ជើញ​ទៅ​ចុះ។ ជំនឿ​របស់​អ្នក​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​អ្នក​ជា​សះ​ស្បើយ»" (លូកា ១៧:១១-១៩)។

ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទព្យាបាលបុរសដែលមិនអាចដើរបាន៖ «បន្ទាប់​ពី​ការ​ទាំង​នេះ មាន​បុណ្យ​មួយ​របស់​ជន​ជាតិ​យូដា ហើយ​លោក​យេស៊ូ​បាន​ឡើង​ទៅ​ក្រុង​យេរូសាឡិម។  នៅ​ក្រុង​យេរូសាឡិម នៅ​ទ្វារចៀម មាន​អាង​ទឹក​មួយ​ដែល​ភាសា​ហេប្រឺ​ហៅ​ថា​បេតសាថា ហើយ​អាង​នោះ​ព័ទ្ធ​ដោយ​ល្វែង​ប្រាំ។  ក្នុង​ល្វែង​ទាំង​នេះ មាន​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​នាក់​ដែល​ឈឺ ងងឹត​ភ្នែក ខ្វិន ស្វិត​ដៃ ឬ​ស្វិត​ជើង​កំពុង​ដេក​នៅ​ទី​នោះ។ ប៉ុន្តែ​មាន​បុរស​ម្នាក់​នៅ​ទី​នោះ​ដែល​បាន​ឈឺ​អស់​សាមសិប​ប្រាំបី​ឆ្នាំ។ ពេល​ដែល​លោក​ឃើញ​បុរស​នេះ​កំពុង​ដេក​នៅ​ទី​នោះ និង​ដោយ​ដឹង​ថា​គាត់​ឈឺ​យូរ​ហើយ នោះ​លោក​យេស៊ូ​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​គាត់​ថា៖ «តើ​អ្នក​ចង់​មាន​សុខភាព​ល្អ​ឡើង​វិញ​ទេ?»។  បុរស​ដែល​ឈឺ​នោះ​បាន​ឆ្លើយ​ថា៖ «លោក ខ្ញុំ​គ្មាន​អ្នក​ណា​ជួយ​ដាក់​ខ្ញុំ​ក្នុង​អាង​ពេល​ដែល​ទឹក​កំពុង​កម្រើក​ទេ តែ​ពេល​ខ្ញុំ​កំពុង​ចុះ​ទៅ មាន​ម្នាក់​ទៀត​ចុះ​ទៅ​មុន​ខ្ញុំ»។ លោក​យេស៊ូ​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​គាត់​ថា៖ «ចូរ​ងើប​ឡើង យក​គ្រែ​ស្នែង​របស់​អ្នក ហើយ​ដើរ​ទៅ​ចុះ»។  រំពេច​នោះ បុរស​នោះ​មាន​សុខភាព​ល្អ​ឡើង​វិញ ក៏​យក​គ្រែ​ស្នែង​របស់​គាត់​ហើយ​ចាប់​ផ្ដើម​ដើរ​ទៅ» (យ៉ូហាន ៥:១-៩)។

ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទព្យាបាលជំងឺឆ្កួតជ្រូក៖ "ពេល​ដែល​លោក​និង​ពួក​គាត់​ដើរ​ឆ្ពោះ​ទៅ​បណ្ដា​ជន នោះ​មាន​បុរស​ម្នាក់​មក​ឯ​លោក ហើយ​លុត​ជង្គង់​ជម្រាប​ថា​៖  ​«​លោក​ម្ចាស់ សូម​មេត្តា​ជួយ​កូន​ប្រុស​ខ្ញុំ​ផង ពី​ព្រោះ​គាត់​មាន​ជំងឺ​ឆ្កួត​ជ្រូក ហើយ​ស្ថិត​ក្នុង​សភាព​ធ្ងន់​ធ្ងរ​ណាស់។ គាត់​ដួល​ក្នុង​ភ្លើង និង​ក្នុង​ទឹក​ជា​ញឹក​ញាប់។  ខ្ញុំ​បាន​នាំ​គាត់​មក​ជួប​ពួក​អ្នក​កាន់​តាម​លោក តែ​ពួក​គាត់​មិន​អាច​ធ្វើ​ឲ្យ​កូន​ខ្ញុំ​ជា​បាន​ឡើយ​»។  លោក​យេស៊ូ​មាន​ប្រសាសន៍​ថា​៖ ​«​ឱ​ជំនាន់​មនុស្ស​ដែល​គ្មាន​ជំនឿ​និង​វៀច​វេរ​អើយ! តើ​ខ្ញុំ​ត្រូវ​នៅ​ជា​មួយ​នឹង​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដល់​ពេល​ណា? តើ​ខ្ញុំ​ត្រូវ​ទ្រាំ​នឹង​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដល់​កាល​ណា​ទៀត? ចូរ​នាំ​ក្មេង​ប្រុស​នោះ​មក​ឯ​ខ្ញុំ​»។  រួច​មក លោក​យេស៊ូ​ស្ដី​បន្ទោស​វិញ្ញាណ​កំណាច​នោះ ហើយ​វា​ក៏​ចេញ​ពី​ក្មេង​ប្រុស​នោះ។ ចាប់​ពី​ពេល​នោះ​មក ក្មេង​ប្រុស​នោះ​បាន​ជា​សះ​ស្បើយ។  ក្រោយ​មក អ្នក​កាន់​តាម​លោក​យេស៊ូ​មក​សួរ​លោក​ដោយ​ឡែក​ពី​គេ​ថា​៖ ​«​ហេតុ​អ្វី​ពួក​ខ្ញុំ​មិន​អាច​បណ្ដេញ​វា​បាន?​»។  លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​ពួក​គាត់​ថា​៖ ​«​គឺ​ដោយ​សារ​អ្នក​រាល់​គ្នា​មាន​ជំនឿ​តិច។ ខ្ញុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ការ​ពិត​ថា ប្រសិន​បើ​អ្នក​មាន​ជំនឿ​ប៉ុន​គ្រាប់​មូស្ដាត នោះ​អ្នក​អាច​បញ្ជា​ទៅ​ភ្នំ​នេះ​ថា​៖ ‹ចូរ​រើ​ចេញ​ពី​កន្លែង​នេះ ទៅ​កន្លែង​ផ្សេង› នោះ​ភ្នំ​នឹង​រើ​ទៅ​មែន ហើយ​នឹង​គ្មាន​អ្វី​ដែល​អ្នក​មិន​អាច​ធ្វើ​បាន​ឡើយ​»" (ម៉ាថាយ ១៧:១៤-២០)។

ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទធ្វើការអស្ចារ្យដោយមិនដឹងខ្លួន៖ "កាល​ដែល​លោក​យេស៊ូ​កំពុង​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ នោះ​បណ្ដា​ជន​បាន​ប្រជ្រៀត​គ្នា​នៅ​ជុំវិញ​លោក។  ខណៈ​នោះ មាន​ស្ត្រី​ម្នាក់​មាន​ជំងឺ​ធ្លាក់​ឈាម អស់​១២​ឆ្នាំ ហើយ​គ្មាន​អ្នក​ណា​អាច​ព្យាបាល​ជំងឺ​របស់​នាង​ឲ្យ​ជា​បាន​ឡើយ។   នាង​បាន​ដើរ​ពី​ក្រោយ​បណ្ដា​ជន រួច​ចូល​ទៅ​ពាល់​ជាយ​សម្លៀក​បំពាក់​ក្រៅ​របស់​លោក។ រំពេច​នោះ ឈាម​ក៏​ឈប់​ធ្លាក់។  ដូច្នេះ លោក​យេស៊ូ​សួរ​ថា​៖ ​«​តើ​អ្នក​ណា​បាន​ពាល់​ខ្ញុំ?​»។ បណ្ដា​ជន​ទាំង​អស់​ក៏​បដិសេធ​គ្រប់​គ្នា។ ពេល​នោះ ពេត្រុស​និយាយ​ថា​៖ ​«​លោក​គ្រូ លោក​ឃើញ​ហើយ​ថា​បណ្ដា​ជន​កំពុង​ប្រជ្រៀត​គ្នា​នៅ​ជុំវិញ​លោក​»។  ប៉ុន្តែ លោក​យេស៊ូ​មាន​ប្រសាសន៍​ថា​៖ ​«​ពិត​ជា​មាន​អ្នក​ណា​ម្នាក់​ពាល់​ខ្ញុំ​មែន ព្រោះ​ខ្ញុំ​ដឹង​ថា​មាន​ឫទ្ធានុភាព ចេញ​ពី​ខ្លួន​ខ្ញុំ​»។  កាល​ស្ត្រី​នោះ​ឃើញ​ថា លោក​បាន​ដឹង​អ្វី​ដែល​នាង​បាន​ធ្វើ នោះ​នាង​បាន​ចូល​មក​ទាំង​ភ័យ​ញ័រ ហើយ​ក្រាប​នៅ​មុខ​លោក។ នាង​ក៏​រៀប​រាប់​ប្រាប់​នៅ​មុខ​មនុស្ស​ទាំង​អស់​អំពី​មូលហេតុ​ដែល​នាង​បាន​ពាល់​លោក និង​របៀប​ដែល​នាង​បាន​ជា​សះ​ស្បើយ​ក្នុង​មួយ​រំពេច។  ដូច្នេះ លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​នាង​ថា​៖ ​«​កូន​ស្រី​អើយ ជំនឿ​របស់​នាង​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​នាង​ជា​ហើយ។ សូម​នាង​ទៅ​ឲ្យ​បាន​សេចក្ដី​សុខ​ចុះ​»" (លូកា ៨:៤២-៤៨)។

ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទព្យាបាលពីចម្ងាយ៖ "ក្រោយ​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​បណ្ដា​ជន​រួច​ហើយ លោក​បាន​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ក្រុង​កាពើណិម។  នៅ​ក្រុង​នោះ មាន​នាយ​ទាហាន​ម្នាក់ គាត់​មាន​ខ្ញុំ​បម្រើ​ដែល​ឈឺ​ជិត​ស្លាប់ ហើយ​គាត់​ស្រឡាញ់​ខ្ញុំ​បម្រើ​នោះ​ណាស់។  ពេល​ឮ​ថា​លោក​យេស៊ូ​មក នាយ​ទាហាន​នោះ​ក៏​ចាត់​ពួក​បុរស​ចាស់​ទុំ​ជនជាតិ​យូដា​ខ្លះ ឲ្យ​ទៅ​អង្វរ​សុំ​លោក​ឲ្យ​មក ដើម្បី​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​បម្រើ​របស់​គាត់​ជា​សះ​ស្បើយ។  ពួក​គេ​បាន​ចូល​មក​ជិត​លោក​យេស៊ូ ហើយ​ចាប់​ផ្ដើម​ទទូច​អង្វរ​ថា​៖ ​«​គាត់​សម​នឹង​ទទួល​ជំនួយ​ពី​លោក  ព្រោះ​គាត់​ស្រឡាញ់​ជន​ជាតិ​យើង ហើយ​ក៏​បាន​សាង​សង់​សាលា​ប្រជុំ​របស់​យើង​ដែរ​»។  ដូច្នេះ លោក​យេស៊ូ​ក៏​ចេញ​ទៅ​ជា​មួយ​នឹង​ពួក​គេ។ ប៉ុន្តែ ពេល​ដែល​លោក​ទៅ​ជិត​ដល់​ផ្ទះ​នោះ នាយ​ទាហាន​បាន​ចាត់​មិត្ត​ភក្ដិ​ឲ្យ​ទៅ​ជម្រាប​លោក​ថា​៖ ​«​លោក​មិន​ចាំ​បាច់​អញ្ជើញ​មក​ទេ ព្រោះ​ខ្ញុំ​មិន​សម​នឹង​ទទួល​លោក​ចូល​ក្នុង​ផ្ទះ​ខ្ញុំ​ឡើយ។  ហេតុ​នេះ​ហើយ​បាន​ជា​ខ្ញុំ​គិត​ថា ខ្លួន​ខ្ញុំ​មិន​សម​នឹង​ទៅ​ជួប​លោក​ដោយ​ផ្ទាល់​នោះ​ទេ។ ប៉ុន្តែ សូម​លោក​គ្រាន់​តែ​មាន​ប្រសាសន៍​ប៉ុណ្ណោះ នោះ​អ្នក​បម្រើ​របស់​ខ្ញុំ​នឹង​ជា​សះ​ស្បើយ។  ព្រោះ​ខ្ញុំ​ក៏​នៅ​ក្រោម​បង្គាប់​គេ​ដែរ ហើយ​ក៏​មាន​កូន​ទាហាន​ដែល​នៅ​ក្រោម​បង្គាប់​ខ្ញុំ។ បើ​ខ្ញុំ​បង្គាប់​អ្នក​ណា​ឲ្យ​‹ទៅ!› អ្នក​នោះ​ក៏​ទៅ ហើយ​បើ​ខ្ញុំ​បង្គាប់​អ្នក​ណា​ឲ្យ​‹មក!› អ្នក​នោះ​ក៏​មក។ បើ​ខ្ញុំ​បង្គាប់​ខ្ញុំ​បម្រើ​របស់​ខ្ញុំ​ឲ្យ​‹ធ្វើ​ការ​នេះ!› គាត់​ក៏​ធ្វើ​តាម​»។  ពេល​ឮ​ពាក្យ​ទាំង​នេះ លោក​យេស៊ូ​ក៏​នឹក​អស្ចារ្យ​ក្នុង​ចិត្ត​ចំពោះ​នាយ​ទាហាន​នោះ រួច​លោក​បែរ​ទៅ​បណ្ដា​ជន​ដែល​ដើរ​តាម​លោក ហើយ​មាន​ប្រសាសន៍​ថា​៖ ​«​ខ្ញុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា សូម្បី​តែ​ក្នុង​ស្រុក​អ៊ីស្រាអែល ខ្ញុំ​មិន​ដែល​ឃើញ​អ្នក​ណា​មាន​ជំនឿ​ខ្លាំង​យ៉ាង​នេះ​ទេ​»។  រួច​ពួក​អ្នក​ដែល​នាយ​ទាហាន​បាន​ចាត់​នោះ ក៏​ត្រឡប់​ទៅ​ផ្ទះ​វិញ។ លុះ​ទៅ​ដល់ ពួក​គេ​ឃើញ​ថា​ខ្ញុំ​បម្រើ​នោះ​មាន​សុខភាព​ល្អ​ឡើង​វិញ​ហើយ" (លូកា ៧:១-១០)។

ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានព្យាបាលស្ត្រីពិការម្នាក់អស់រយៈពេល ១៨ ឆ្នាំ៖ "ក្រោយ​មក នៅ​ថ្ងៃ​ឈប់​សម្រាក​លោក​កំពុង​បង្រៀន​ក្នុង​សាលា​ប្រជុំ​មួយ។  មើល! មាន​ស្ត្រី​ម្នាក់​ឈឺ​អស់​១៨​ឆ្នាំ ដោយ​សារ​ឥទ្ធិពល​នៃ​វិញ្ញាណ​កំណាច។ នាង​កោង​ខ្នង​យ៉ាង​ខ្លាំង ហើយ​មិន​អាច​ងើប​ត្រង់​បាន​ឡើយ។   នៅ​ពេល​លោក​យេស៊ូ​ឃើញ​នាង លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​នាង​ថា​៖ ​«​នាង​អើយ នាង​បាន​ត្រូវ​រំដោះ​ពី​ជំងឺ​របស់​នាង​ហើយ​»។  រួច​លោក​ដាក់​ដៃ​លើ​នាង នាង​ក៏​ងើប​ត្រង់​ភ្លាម ហើយ​ចាប់​ផ្ដើម​លើក​តម្កើង​ព្រះ។  ប៉ុន្តែ ពេល​ដែល​អ្នក​ទទួល​ខុស​ត្រូវ​នៅ​សាលា​ប្រជុំ​ឃើញ​ដូច្នេះ គាត់​ទាស់​ចិត្ត ពី​ព្រោះ​លោក​យេស៊ូ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​នាង​ជា​នៅ​ថ្ងៃ​ឈប់​សម្រាក រួច​គាត់​ប្រាប់​បណ្ដា​ជន​ថា​៖ ​«​មាន​៦​ថ្ងៃ​សម្រាប់​ធ្វើ​ការ។ ដូច្នេះ ចូរ​មក​នៅ​ថ្ងៃ​ទាំង​នោះ​ដើម្បី​ជា​ពី​ជំងឺ មិន​មែន​នៅ​ថ្ងៃ​ឈប់​សម្រាក​ទេ​»។  ក៏​ប៉ុន្តែ លោក​ម្ចាស់​តប​ទៅ​គាត់​ថា​៖ ​«​មនុស្ស​លាក់​ពុត! នៅ​ថ្ងៃ​ឈប់​សម្រាក អ្នក​រាល់​គ្នា​តែង​តែ​ស្រាយ​គោ​ឈ្មោល​ឬ​លា​របស់​ខ្លួន រួច​ដឹក​ចេញ​ពី​ក្រោល​ទៅ​ឲ្យ​ផឹក​ទឹក មែន​ទេ?  បើ​ដូច្នេះ ចុះ​ស្ត្រី​នេះ​ដែល​ជា​កូន​ចៅ​អាប្រាហាំ ហើយ​ដែល​បាន​ជាប់​ចំណង​របស់​សាថាន*អស់​១៨​ឆ្នាំ​ហើយ តើ​មិន​ត្រូវ​ស្រាយ​នាង​ឲ្យ​រួច​ពី​ចំណង​នេះ​នៅ​ថ្ងៃ​ឈប់​សម្រាក​ទេ​ឬ?​»។  ពេល​ដែល​លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ដូច្នេះ អស់​អ្នក​ដែល​ប្រឆាំង​លោក​ក៏​មាន​សេចក្ដី​ខ្មាស តែ​បណ្ដា​ជន​ទាំង​អស់​ចាប់​ផ្ដើម​ត្រេក​អរ​វិញ ដោយ​ឃើញ​ការ​អស្ចារ្យ​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ដែល​លោក​បាន​ធ្វើ" (លូកា ១៣:១០-១៧)។

ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទប្រោសកូនស្រីរបស់ស្ត្រីដែលមិនមែនជាសាសន៍យូដា៖ "ច​មក លោក​យេស៊ូ​បាន​ចាក​ចេញ​ពី​ទី​នោះ​ទៅ​តំបន់​ទីរ៉ុស​និង​ស៊ីដូន។  មើល! ស្ត្រីជន​ជាតិ​ភេនីស៊ី​ម្នាក់​ពី​តំបន់​នោះ​បាន​ចេញ​មក ហើយ​ស្រែក​ថា​៖ ​«​លោក​ម្ចាស់ ជា​បុត្រ​ដាវីឌ​អើយ! សូម​មេត្តា​ជួយ​ខ្ញុំ​ផង កូន​ស្រី​ខ្ញុំ​មាន​វិញ្ញាណ​កំណាច​ចូល ធ្វើ​ទុក្ខ​ខ្លាំង​ណាស់​»។  ក៏​ប៉ុន្តែ លោក​មិន​បាន​តប​ឆ្លើយ​ទៅ​នាង​មួយ​ម៉ាត់​សោះ។ ដូច្នេះ ពួក​អ្នក​កាន់​តាម​បាន​មក​ទទូច​សុំ​លោក​ថា​៖ ​«​សូម​លោក​ប្រាប់​នាង​ឲ្យ​ទៅ​វិញ ពី​ព្រោះ​នាង​ចេះ​តែ​ស្រែក ហើយ​ដើរ​តាម​យើង​ឥត​ឈប់​»។  លោក​តប​ឆ្លើយ​ថា​៖ ​«​ខ្ញុំ​មិន​បាន​ត្រូវ​ចាត់​ឲ្យ​ទៅ​ឯ​អ្នក​ណា​ទេ ក្រៅ​ពី​ចៀម​ដែល​វង្វេង​ផ្លូវ​ក្នុង​ចំណោម​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល​»។  ប៉ុន្តែ ស្ត្រី​នោះ​ក៏​ចូល​មក​លំឱន​កាយ​គោរព​លោក ហើយ​អង្វរ​ថា​៖ ​«​លោក​ម្ចាស់! សូម​ជួយ​ខ្ញុំ​ផង!​»។  លោក​តប​ឆ្លើយ​ថា​៖ ​«​គឺ​មិន​ត្រឹម​ត្រូវ​ទេ បើ​យក​នំ​ប៉័ង​របស់​កូន​ក្មេង ហើយ​បោះ​ទៅ​ឲ្យ​ឆ្កែ​តូច​ៗ​វិញ​»។  នាង​ឆ្លើយ​ថា​៖ ​«​មែន​ហើយ​លោក​ម្ចាស់! ប៉ុន្តែ​តាម​ការ​ពិត ឆ្កែ​តូច​ៗ​ស៊ី​កម្ទេច​នំ​ប៉័ង​ដែល​ជ្រុះ​ពី​តុ​របស់​ម្ចាស់​វា​»។  នោះ​លោក​យេស៊ូ​តប​ឆ្លើយ​ទៅ​នាង​ថា​៖ ​«​នាង​អើយ! នាង​មាន​ជំនឿ​ខ្លាំង​ណាស់ សូម​ឲ្យ​នាង​បាន​ដូច​ប្រាថ្នា​ចុះ​»។ រួច​កូន​ស្រី​របស់​នាង​បាន​ជា​សះ​ស្បើយ​តាំង​ពី​ពេល​នោះ​មក។" (ម៉ាថាយ ១៥: ២១-២៨)។

ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបញ្ឈប់ខ្យល់ព្យុះ៖ «លុះ​ក្រោយ​មក លោក​ចុះ​ក្នុង​ទូក​មួយ ហើយ​អ្នក​កាន់​តាម​ក៏​បាន​ទៅ​ជា​មួយ​នឹង​លោក​ដែរ។  រួច​មក កើត​មាន​ខ្យល់​ព្យុះ​យ៉ាង​ខ្លាំង​នៅ​សមុទ្រ ហើយ​រលក​បាន​បោក​កញ្ជ្រោល​គ្រប​លើ​ទូក។ ចំណែក​លោក​វិញ លោក​កំពុង​សម្រាន្ត​លក់។ ពួក​គាត់​បាន​មក​ដាស់​លោក​ថា៖ «លោក​ម្ចាស់! សូម​សង្គ្រោះ​យើង​ផង! យើង​ជិត​វិនាស​ហើយ!»។  តែ​លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​ពួក​គាត់​ថា៖ «អ្នក​រាល់​គ្នា​ដែល​មាន​ជំនឿ​តិច ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​ខ្លាច​ដូច្នេះ?»។ រួច​មក លោក​ក្រោក​ឡើង ហើយ​ស្តីបន្ទោស​ខ្យល់​និង​សមុទ្រ។ នោះ​ក៏​កើត​មាន​សភាព​ស្ងប់​ស្ងាត់​ក្រៃ​លែង។  ដូច្នេះ​បុរស​ទាំង​នោះ​បាន​នឹក​អស្ចារ្យ ហើយ​និយាយ​ថា៖ «តើ​លោក​ជា​នរណា បាន​ជា​សូម្បី​តែ​ខ្យល់​និង​សមុទ្រ​ក៏​ស្ដាប់បង្គាប់​លោក​ដែរ?»» (ម៉ាថាយ ៨:២៣-២៧)។ អព្ភូតហេតុនេះបង្ហាញថានៅក្នុងឋានសួគ៌លើផែនដីលែងមានព្យុះឬទឹកជំនន់ដែលនឹងបង្កឱ្យមានគ្រោះមហន្តរាយ។

ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដើរលើសមុទ្រ៖ "ក្រោយ​ពី​ឲ្យ​បណ្ដា​ជន​ត្រឡប់​ទៅ​វិញ លោក​បាន​ឡើង​ភ្នំ​តែ​ម្នាក់​ឯង​ដើម្បី​អធិដ្ឋាន។ លុះ​ដល់​ពេល​យប់ លោក​នៅ​ទី​នោះ​តែ​ម្នាក់​ឯង។  ពេល​នោះ ទូក​នៅ​ឆ្ងាយ​ពី​ច្រាំង​រាប់​រយ​ម៉ែត្រ​ហើយ ក៏​ត្រូវ​រលក​បោក​យ៉ាង​ខ្លាំង ដោយ​សារ​ទូក​នោះ​ទៅ​បញ្ច្រាស​ខ្យល់។  លុះ​ដល់​យាម​ទី​៤ នៅ​យប់​នោះ លោក​បាន​ដើរ​លើ​ទឹក​សមុទ្រ​ទៅ​ឯ​ពួក​អ្នក​កាន់​តាម។  ពេល​ពួក​គាត់​ក្រឡេក​ទៅ​ឃើញ​លោក​កំពុង​ដើរ​លើ​ទឹក​សមុទ្រ ពួក​គាត់​ចាប់​ផ្ដើម​វិល​វល់​ក្នុង​គំនិត ហើយ​តាំង​ភ័យ​ខ្លាច ក៏​ស្រែក​ឡើង​ថា​៖ ​«​តើ​នោះ​ជា​អ្វី​ហ្នឹង!​»។  ប៉ុន្តែ លោក​យេស៊ូ​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​ពួក​គាត់​ភ្លាម​ថា​៖ ​«​ចូរ​មាន​ចិត្ត​ក្លាហាន​ឡើង! គឺ​ខ្ញុំ​ទេ កុំ​ខ្លាច​ឡើយ​»។  ពេត្រុស​បាន​តប​ទៅ​លោក​ថា​៖ ​«​លោក​ម្ចាស់! បើ​ពិត​ជា​លោក​មែន សូម​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ដើរ​លើ​ទឹក​ទៅ​ឯ​លោក​ផង​»។   នោះ​លោក​បង្គាប់​ថា​៖ ​«​ចូរ​មក​ចុះ!​»។ ឮ​ដូច្នេះ ពេត្រុស​បាន​ចេញ​ពី​ទូក ហើយ​ដើរ​លើ​ទឹក​ទៅ​ឯ​លោក​យេស៊ូ។  ប៉ុន្តែ​ដោយ​មើល​ទៅ​ខ្យល់​ព្យុះ គាត់​ក៏​ភ័យ​ខ្លាច ហើយ​ពេល​ដែល​ចាប់​ផ្ដើម​លិច​ទៅ​ក្នុង​ទឹក គាត់​ស្រែក​ឡើង​ថា​៖ ​«​លោក​ម្ចាស់! សូម​ជួយ​ខ្ញុំ​ផង!​»។  ភ្លាម​នោះ លោក​យេស៊ូ​បាន​លូក​ដៃ​ទៅ​ចាប់​គាត់ ហើយ​សួរ​ថា​៖ ​«​អ្នក​មាន​ជំនឿ​តិច​អើយ! ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​ចាប់​ផ្ដើម​សង្ស័យ?​»។  ក្រោយ​ពី​លោក​យេស៊ូ​និង​ពេត្រុស​បាន​ចូល​ក្នុង​ទូក​ហើយ ខ្យល់​ព្យុះ​ក៏​ស្ងប់​បាត់​ទៅ។  រួច​មក អ្នក​កាន់​តាម​លោក​ដែល​នៅ​ក្នុង​ទូក​បាន​លំឱន​កាយ​គោរព​លោក ហើយ​ពោល​ថា​៖ ​«​លោក​ពិត​ជា​បុត្រ​របស់​ព្រះ​មែន​»" (ម៉ាថាយ ១៤:២៣-៣៣)។

នេសាទអព្ភូតហេតុ៖ “នៅ​គ្រា​មួយ បណ្ដា​ជន​កំពុង​ស្ដាប់​លោក​យេស៊ូ​បង្រៀន​បណ្ដាំ​របស់​ព្រះ​នៅ​ក្បែរ​បឹង​កេណិសារ៉ែត។ ពេល​នោះ បណ្ដា​ជន​ខំ​ប្រជ្រៀត​គ្នា​ចូល​ទៅ​ជិត​លោក។  ខណៈ​នោះ លោក​ឃើញ​ទូក​នេសាទ​ពីរ​ចត​នៅ​មាត់​បឹង តែ​ពួក​អ្នក​នេសាទ​បាន​ឡើង​ពី​ទូក​ទៅ​លាង​អួន​របស់​ពួក​គេ។  លោក​ក៏​ចុះ​ក្នុង​ទូក​មួយ​របស់​ស៊ីម៉ូន ហើយ​សុំ​គាត់​ឲ្យ​ចេញ​ទូក​ទៅ​ឆ្ងាយ​បន្តិច​ពី​មាត់​បឹង។ រួច​លោក​អង្គុយ​ចុះ ហើយ​ចាប់​ផ្ដើម​បង្រៀន​បណ្ដា​ជន​ពី​ក្នុង​ទូក​នោះ។  លុះ​បង្រៀន​រួច​ហើយ លោក​ក៏​ប្រាប់​ស៊ីម៉ូន​ថា​៖ ​«​ចូរ​ទៅ​កន្លែង​ដែល​មាន​ទឹក​ជ្រៅ ហើយ​ទម្លាក់​អួន​នៅ​ទី​នោះ​»។  ក៏​ប៉ុន្តែ ស៊ីម៉ូន​តប​វិញ​ថា​៖ ​«​លោក​គ្រូ យើង​បាន​ខំ​ប្រឹង​អស់​មួយ​យប់ តែ​ចាប់​មិន​បាន​អ្វី​សោះ។ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​នឹង​ទម្លាក់​អួន​តាម​ប្រសាសន៍​លោក​»។  ពេល​ទម្លាក់​អួន​តាម​ប្រសាសន៍​លោក ពួក​គេ​ចាប់​បាន​ត្រី​ច្រើន​សន្ធឹក​ណាស់ រហូត​ដល់​អួន​របស់​ពួក​គេ​ចាប់​ផ្ដើម​ធ្លាយ។  ដូច្នេះ ពួក​គេ​ធ្វើ​សញ្ញា​ឲ្យ​ដៃ​គូ​របស់​ពួក​គេ​ដែល​នៅ​ក្នុង​ទូក​ផ្សេង​ទៀត​មក​ជួយ។ អ្នក​ទាំង​នោះ​ក៏​មក រួច​ពួក​គេ​ដាក់​ត្រី​ពេញ​ទូក​ទាំង​ពីរ គឺ​ត្រី​ច្រើន​ដល់​ម្ល៉េះ​បាន​ជា​ទូក​ហៀប​នឹង​លិច។ ឃើញ​ដូច្នេះ ស៊ីម៉ូន​ពេត្រុស​លុត​ជង្គង់​នៅ​មុខ​លោក​យេស៊ូ ហើយ​និយាយ​ថា​៖ ​«​លោក​ម្ចាស់ សូម​ចេញ​ពី​ខ្ញុំ​ទៅ ពី​ព្រោះ​ខ្ញុំ​ជា​មនុស្ស​មាន​ភាព​ខុស​ឆ្គង​»។  ព្រោះ​ក្រោយ​ពី​ចាប់​បាន​ត្រី​ច្រើន​ដូច្នេះ ស៊ីម៉ូន​ពេត្រុស​និង​អស់​អ្នក​ដែល​នៅ​ជា​មួយ​នឹង​គាត់ បាន​នឹក​អស្ចារ្យ​ក្នុង​ចិត្ត​ក្រៃ​លែង  ហើយ​កូន​ប្រុស​ពីរ​នាក់​របស់​សេបេដេ គឺ​យ៉ាកុប​និង​យ៉ូហាន ដែល​ជា​ដៃ​គូ​របស់​ស៊ីម៉ូន ក៏​នឹក​អស្ចារ្យ​ដែរ។ ប៉ុន្តែ លោក​យេស៊ូ​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​ស៊ីម៉ូន​ថា​៖ ​«​កុំ​ខ្លាច​ឡើយ។ ចាប់​តាំង​ពី​ឥឡូវ​នេះ​ទៅ អ្នក​នឹង​នេសាទ​មនុស្ស​វិញ​»។   ដូច្នេះ ពួក​គេ​បាន​អុំទូក​មក​ដី​គោក​វិញ រួច​ទុក​អ្វី​ៗ​ទាំង​អស់​ចោល ហើយ​ទៅ​តាម​លោក” (លូកា ៥:១-១១)។

ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទធ្វើឱ្យនំប៉័ងមានចំនួនច្រើន៖ "បន្ទាប់​ពី​ការ​ទាំង​នេះ លោក​យេស៊ូ​បាន​ចេញ​ដំណើរ​ឆ្លង​សមុទ្រ*កាលីឡេ ឬ​ទិបេរៀស។  ប៉ុន្តែ មនុស្ស​មួយ​ក្រុម​ធំ​បាន​តាម​លោក​ជាប់ ពី​ព្រោះ​ពួក​គេ​ឃើញ​អព្ភូតហេតុ​ដែល​លោក​ធ្វើ​ឲ្យ​អ្នក​ឈឺ​ជា​សះ​ស្បើយ។  ដូច្នេះ លោក​យេស៊ូ​បាន​ឡើង​ភ្នំ​មួយ រួច​បាន​អង្គុយ​នៅ​ទី​នោះ​ជា​មួយ​នឹង​ពួក​អ្នក​កាន់​តាម​លោក។  ពេល​នោះ គឺ​ជិត​ដល់​បុណ្យ​រំលង ជា​បុណ្យ​របស់​ជនជាតិ​យូដា។  កាល​ដែល​លោក​យេស៊ូ​ងើប​ភ្នែក​ទៅ​ឃើញ​មនុស្ស​មួយ​ក្រុម​ធំ​កំពុង​ដើរ​តម្រង់​មក​រក​លោក នោះ​លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​ភីលីព​ថា​៖ ​«​តើ​យើង​នឹង​ទិញ​នំ​ប៉័ង​ពី​កន្លែង​ណា​ឲ្យ​មនុស្ស​ទាំង​នេះ​បរិភោគ?​»។  លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ដូច្នេះ ដើម្បី​សាក​ល្បង​គាត់ ព្រោះ​លោក​ដឹង​រួច​ហើយ​ថា​លោក​ហៀប​នឹង​ធ្វើ​អ្វី។  ភីលីព​តប​ឆ្លើយ​ថា​៖ ​«​សូម្បី​តែ​យើង​ទិញ​នំ​ប៉័ង​អស់​២០០​ឌីណារី ហើយ​ឲ្យ​ពួក​គេ​បរិភោគ​ម្នាក់​បន្តិច​ៗ ក៏​មិន​គ្រប់​គ្រាន់​ដែរ​»។  អនទ្រេ​ជា​បង​ប្អូន​របស់​ស៊ីម៉ូន​ពេត្រុស និង​ជា​អ្នក​កាន់​តាម​ម្នាក់​របស់​លោក បាន​ជម្រាប​លោក​ថា​៖  ​«​ក្មេង​ប្រុស​នេះ​មាន​នំ​ប៉័ង*ប្រាំ​ដុំ​និង​ត្រី​តូច​ពីរ​កន្ទុយ។ ប៉ុន្តែ តើ​របស់​ទាំង​នេះ​មាន​ប្រយោជន៍​អ្វី​សម្រាប់​មនុស្ស​ច្រើន​យ៉ាង​នេះ?​»។ លោក​យេស៊ូ​មាន​ប្រសាសន៍​ថា​៖ ​«​ចូរ​ប្រាប់​មនុស្ស​ទាំង​នេះ​ឲ្យ​អង្គុយ​ចុះ​»។ កន្លែង​នោះ​មាន​ស្មៅ​ច្រើន ដូច្នេះ​ពួក​គេ​ក៏​អង្គុយ​ចុះ។ ក្នុង​ចំណោម​មនុស្ស​ទាំង​នោះ មាន​បុរស​ប្រហែល​៥.០០០​នាក់។  បន្ទាប់​មក លោក​យេស៊ូ​យក​នំ​ប៉័ង​ទាំង​នោះ ក៏​អរគុណ​ព្រះ រួច​ចែក​ដល់​អស់​អ្នក​ដែល​កំពុង​អង្គុយ ថែម​ទាំង​ចែក​ត្រី​តូច​ៗ​ទាំង​នោះ​តាម​ដែល​ពួក​គេ​ចង់​បាន។  ប៉ុន្តែ ពេល​ដែល​ពួក​គេ​បាន​បរិភោគ​ឆ្អែត​ហើយ នោះ​លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​ពួក​អ្នក​កាន់​តាម​ថា​៖ ​«​ចូរ​ប្រមូល​អាហារ​ដែល​នៅ​សល់ កុំ​ឲ្យ​ខាត​បង់​អ្វី​ឡើយ​»។  ដូច្នេះ ពួក​គាត់​ក៏​ប្រមូល​អាហារ​ដែល​សល់ បាន​ពេញ​១២​កញ្ជើ ជា​អាហារ​ដែល​នៅ​សល់​ពី​នំ​ប៉័ង​ប្រាំ​ដុំ​ដែល​មនុស្ស​ទាំង​នោះ​បាន​បរិភោគ។ ពេល​ដែល​មនុស្ស​ទាំង​នោះ​ឃើញ​សញ្ញា​សម្គាល់​ដែល​លោក​បាន​ធ្វើ នោះ​ពួក​គេ​ចាប់​ផ្ដើម​និយាយ​ថា​៖ ​«​អ្នក​នេះ​ប្រាកដ​ជា​អ្នក​ប្រកាស​ទំនាយ​ដែល​ត្រូវ​ចូល​មក​ក្នុង​ពិភព​លោក​ហើយ​»។  ពេល​លោក​យេស៊ូ​ដឹង​ថា​ពួក​គេ​ហៀប​នឹង​មក​ចាប់​លោក ហើយ​តែង​តាំង​លោក​ជា​ស្ដេច នោះ​លោក​ក៏​ចេញ​ទៅ+ភ្នំ​ម្ដង​ទៀត​តែ​ម្នាក់​ឯង" (យ៉ូហាន ៦:១-១៥)។ នឹងមានអាហារយ៉ាងបរិបូរណ៍នៅទូទាំងផែនដី (ទំនុកដំកើង ៧២:១៦, អេសាយ ៣០:២៣)។

លោកយេស៊ូគ្រិស្ដបានប្រោសកូនប្រុសរបស់ស្ដ្រីមេម៉ាយ ឲ្យ រស់ឡើងវិញ៖ «មិន​យូរ​ក្រោយ​ពី​នោះ លោក​បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​ក្រុង​មួយ​ហៅ​ថា​ណេអ៊ីន ហើយ​ពួក​អ្នក​កាន់​តាម​និង​មនុស្ស​មួយ​ក្រុម​ធំ​បាន​រួម​ដំណើរ​ជា​មួយ​នឹង​លោក។  លុះ​ធ្វើ​ដំណើរ​ជិត​ដល់​ផ្លូវ​ចូល​ក្រុង​ហើយ មើល! គេ​កំពុង​សែង​សព​បុរស​ដែល​ជា​កូន​តែ​មួយ​របស់​ម្ដាយ។ ម្យ៉ាង​ទៀត ម្ដាយ​របស់​សព​នោះ​ជា​ស្ត្រី​មេម៉ាយ ហើយ​មនុស្ស​មួយ​ក្រុម​ធំ​ពី​ក្រុង​នោះ​ក៏​នៅ​ជា​មួយ​នឹង​នាង​ដែរ។ ពេល​ដែល​លោក​ម្ចាស់​យេស៊ូ​ក្រឡេក​ទៅ​ឃើញ​នាង លោក​មាន​ចិត្ត​ក្ដួល​អាណិត ក៏​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​នាង​ថា៖ «ឈប់​យំ​ទៅ»។ បន្ទាប់​មក លោក​ដើរ​ទៅ​ជិត​ហើយ​ពាល់​គ្រែ​ស្នែង ឯ​ពួក​អ្នក​សែង​ក៏​ឈប់។ រួច​មក លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ថា៖ «អ្នក​កំលោះ ខ្ញុំ​ប្រាប់​អ្នក​ថា ចូរ​ក្រោក​ឡើង!»។ ឯ​បុរស​ដែល​ស្លាប់​នោះ​ក៏​ងើប​ឡើង​អង្គុយ ហើយ​ចាប់​ផ្ដើម​និយាយ រួច​លោក​ប្រគល់​គាត់​ឲ្យ​ម្ដាយ។ ពួក​គេ​ទាំង​អស់​គ្នា​ក៏​តាំង​ស្ញែង​ខ្លាច រួច​ចាប់​ផ្ដើម​សរសើរ​តម្កើង​ព្រះ​ថា៖ «អ្នក​ប្រកាស​ទំនាយ​ម្នាក់​ដ៏​ឧត្តម​បាន​ត្រូវ​តាំង​ឡើង​ក្នុង​ចំណោម​យើង» ហើយ​«ព្រះ​បាន​អាណិត​រាស្ត្រ​របស់​លោក»។ រួច​ដំណឹង​នេះ​អំពី​លោក បាន​ឮ​សុសសាយ​ពេញ​តំបន់​យូឌា​ទាំង​មូល​និង​តំបន់​នៅ​ជុំ​វិញ» (លូកា ៧:១១-១៧)។

ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទប្រោសកូនស្រីរបស់យ៉ៃរ៉ុស ឲ្យ រស់ឡើងវិញ៖ «ពេល​ដែល​លោក​កំពុង​មាន​ប្រសាសន៍ មាន​តំណាង​ម្នាក់​របស់​អ្នក​ទទួល​ខុស​ត្រូវ​នៃ​សាលា​ប្រជុំ​បាន​មក​ប្រាប់​ថា៖ «កូន​ស្រី​របស់​អ្នក​ស្លាប់​ហើយ កុំ​រំខាន​លោក​គ្រូ​ទៀត»។ ឮ​ដូច្នេះ លោក​យេស៊ូ​មាន​ប្រសាសន៍​ថា៖ «កុំ​ខ្លាច​ឡើយ គ្រាន់តែ​មាន​ជំនឿ​ប៉ុណ្ណោះ នោះ​នាង​នឹង​ត្រូវ​សង្គ្រោះ»។ លុះ​ទៅ​ដល់​ផ្ទះ​នោះ​ហើយ លោក​មិន​បាន​ឲ្យ​អ្នក​ណា​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ជា​មួយ​នឹង​លោក​ឡើយ ក្រៅ​ពី​ពេត្រុស យ៉ូហាន យ៉ាកុប និង​ឪពុក​ម្ដាយ​របស់​ក្មេង​ស្រី​នោះ។ ឯ​មនុស្ស​ទាំង​អស់​កំពុង​យំ​គក់​ទ្រូង​សោកស្ដាយ​នាង។ ដូច្នេះ លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ថា៖ «ឈប់​យំ​ទៅ ព្រោះ​នាង​មិន​បាន​ស្លាប់​ឡើយ តែ​កំពុង​ដេក​លក់»។  ឮ​ដូច្នេះ ពួក​គេ​ចាប់​ផ្ដើម​សើច​ចំអក​ឲ្យ​លោក ពីព្រោះ​ពួក​គេ​ដឹង​ថា​នាង​បាន​ស្លាប់​មែន។ ប៉ុន្តែ​លោក​ចាប់​ដៃ​របស់​នាង​រួច​បន្លឺ​សំឡេង​ថា៖ «នាង​អើយ! ចូរ​ក្រោក​ឡើង!» ហើយ​នាង​មាន​ជីវិត ឡើង​វិញ ក៏​ក្រោក​ឡើង​ភ្លាម រួច​លោក​បង្គាប់​ឲ្យ​គេ​យក​អាហារ​មក​ឲ្យ​នាង​បរិភោគ។ ឯ​ឪពុក​ម្ដាយ​នាង​បាន​ត្រេក​អរ​ហួស​ប្រមាណ ប៉ុន្តែ​លោក​បង្គាប់​ពួក​គាត់ កុំ​ប្រាប់​អ្នក​ណា​ឲ្យ​សោះ​អំពី​អ្វី​ដែល​បាន​កើត​ឡើង» (លូកា ៨:៤៩-៥៦)។

លោកយេស៊ូគ្រិស្ដបានប្រោសមិត្ដសម្លាញ់របស់លោក ឲ្យ រស់ឡើងវិញគឺលោកឡាសារដែលបានស្លាប់បួនថ្ងៃមុន៖ «ពេល​នោះ លោក​យេស៊ូ​មិន​ទាន់​ចូល​ក្នុង​ភូមិ​នៅ​ឡើយ ប៉ុន្តែ​លោក​នៅ​កន្លែង​ដែល​ម៉ាថា​បាន​ជួប​លោក​ពី​មុន។  ដូច្នេះ ពេល​ដែល​ជន​ជាតិ​យូដា​ដែល​នៅ​ជា​មួយ​នឹង​ម៉ារៀ​ក្នុង​ផ្ទះ ដើម្បី​សម្រាល​ទុក្ខ​នាង ឃើញ​ថា​នាង​ប្រញាប់​ក្រោក​ឡើង​ហើយ​ចេញ​ទៅ នោះ​ពួក​គេ​ក៏​បាន​ទៅ​តាម ដោយ​នឹក​ស្មានថា​នាង​កំពុង​ចេញ​ទៅ​ទី​បញ្ចុះ​សព​ដើម្បី​យំ​នៅ​ទី​នោះ។  រួច​ពេល​ដែល​ម៉ារៀ​មក​ដល់​កន្លែង​ដែលលោក​យេស៊ូ​នៅ ហើយ​ឃើញ​លោក នោះ​នាង​បាន​លំឱន​កាយ​នៅ​ជិត​ជើង​របស់លោក ដោយ​និយាយ​ថា៖ «លោក​ម្ចាស់ ប្រសិនបើ​លោក​នៅ​ទី​នេះ ប្អូន​ប្រុស​របស់​ខ្ញុំ​មិន​បាន​ស្លាប់​ទេ»។  ដូច្នេះ ពេល​ដែល​លោក​យេស៊ូ​ឃើញ​នាង​និង​ជន​ជាតិ​យូដា​ដែល​បាន​មក​ជា​មួយ​នឹង​នាង​កំពុង​យំ នោះ​លោក​មាន​ចិត្ត​ក្ដុកក្ដួល​ក៏​រំជួល​ចិត្ត* យ៉ាង​ខ្លាំង ហើយ​លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ថា៖ «តើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​ដាក់​គាត់​នៅ​ឯ​ណា?» ពួក​គាត់​ឆ្លើយ​ថា៖ «លោក​ម្ចាស់ សូម​មក​មើល»។ លោក​យេស៊ូ​ក៏​ស្រក់​ទឹក​ភ្នែក។  ដូច្នេះ ជន​ជាតិ​យូដា​តាំង​និយាយ​ថា៖ «មើល! គាត់​ស្រឡាញ់​ឡាសា​ខ្លាំង​ណាស់!»។ ប៉ុន្តែ​ពួក​គេ​ខ្លះ​និយាយ​ថា៖ «បុរស​នេះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​បុរស​ងងឹត​ភ្នែក​នោះ​អាច​មើល​ឃើញ ដូច្នេះ តើ​គាត់​មិន​អាច​ជួយ​កុំ​ឲ្យ​អ្នក​នេះ​ស្លាប់​បាន​ទេ​ឬ?»។

ដូច្នេះ ក្រោយ​ពី​លោក​យេស៊ូ​កើត​មាន​ចិត្ត​ក្ដុកក្ដួល​ម្ដង​ទៀត នោះ​លោក​មក​ដល់​ទី​បញ្ចុះ​សព។ ទី​បញ្ចុះ​សព​នោះ​ជា​រូង​ថ្ម ហើយ​មាន​ដុំ​ថ្ម​មួយ​បិទ​មាត់​រូង។ លោក​យេស៊ូ​មាន​ប្រសាសន៍​ថា៖ «ចូរ​យក​ថ្ម​នោះ​ចេញ»។ ម៉ាថា​ជា​បង​ស្រី​របស់​សព បាន​និយាយ​ទៅ​កាន់​លោក​ថា៖ «លោក​ម្ចាស់ សព​ច្បាស់​ជា​ធុំ​ក្លិន ព្រោះ​បួន​ថ្ងៃ​បាន​កន្លង​ទៅ​ហើយ»។ លោក​យេស៊ូ​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​នាង​ថា៖ «តើ​ខ្ញុំ​មិន​បាន​ប្រាប់​នាង​ថា ប្រសិនបើ​នាង​ជឿ នោះ​នាង​នឹង​ឃើញ​សិរី​រុងរឿង​របស់​ព្រះ​ទេ​ឬ?»។ ដូច្នេះ ពួក​គេ​បាន​យក​ថ្ម​នោះ​ចេញ។ បន្ទាប់​មក លោក​យេស៊ូ​ងើយ​ភ្នែក​ទៅ​លើ ក៏​មាន​ប្រសាសន៍​ថា៖ «បិតា​អើយ ខ្ញុំ​សូម​អរគុណ​លោក​ដែល​លោក​បាន​ស្ដាប់​ខ្ញុំ។ ពិត​មែន​តែ​ខ្ញុំ​ដឹង​ថា​លោក​តែង​តែ​ស្ដាប់​ខ្ញុំ ប៉ុន្តែ​ខ្ញុំ​បាន​និយាយ​ដូច្នេះ​ដោយ​សារ​មាន​បណ្ដា​ជន​កំពុង​ឈរ​នៅ​ជុំ​វិញ ដើម្បី​ពួក​គេ​អាច​ជឿ​ថា​លោក​បាន​ចាត់​ខ្ញុំ​ឲ្យ​មក»។ លុះ​មាន​ប្រសាសន៍​អ្វីៗ​ទាំង​នេះ​ចប់​ហើយ លោក​បន្លឺ​សំឡេង​យ៉ាង​ខ្លាំង​ថា៖ «ឡាសា! ចូរ​ចេញ​មក!»។ បុរស​ដែល​ស្លាប់​នោះ​បាន​ចេញ​មក​ទាំង​មាន​ក្រណាត់​រុំ​ដៃ ជើង និង​មុខ​របស់​គាត់។ លោក​យេស៊ូ​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​ពួក​គេ​ថា៖ «ចូរ​ស្រាយ​គាត់ ហើយ​ឲ្យ​គាត់​ទៅ​ចុះ»» (យ៉ូហាន ១១:៣០-៤៤)។

ចុងក្រោយនេសាទអព្ភូតហេតុ (មិនយូរប៉ុន្មានបន្ទាប់ពីការរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះគ្រីស្ទ)៖ "ក៏​ប៉ុន្តែ ពេល​ព្រឹក​ឡើង លោក​យេស៊ូ​ឈរ​នៅ​ឯ​ឆ្នេរ តែ​ពួក​អ្នក​កាន់​តាម​មិន​បាន​ដឹង​ថា​ជា​លោក​យេស៊ូ​ទេ។  លោក​យេស៊ូ​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​ពួក​គាត់​ថា​៖ ​«​កូន​ៗ​អើយ! អ្នក​រាល់​គ្នា​គ្មាន​អ្វី*បរិភោគ​ទេ មែន​ទេ?​»។ ពួក​គាត់​តប​ទៅ​លោក​ថា​៖ ​«​បាទ!​»។  លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​ពួក​គាត់​ថា​៖ ​«​ចូរ​ទម្លាក់​អួន​នៅ​ខាង​ស្ដាំ​ទូក ហើយ​អ្នក​នឹង​រក​បាន​»។ ពួក​គាត់​ក៏​ទម្លាក់​អួន​ទៅ តែ​មិន​អាច​ទាញ​ឡើង​វិញ​បាន​ឡើយ ដោយ​សារ​ជាប់​បាន​ត្រី​ច្រើន​សន្ធឹក​ណាស់។  ដូច្នេះ អ្នក​កាន់​តាម​ដែល​លោក​យេស៊ូ​ស្រឡាញ់ បាន​និយាយ​ទៅ​កាន់​ពេត្រុស​ថា​៖ ​«​គឺ​ជា​លោក​ម្ចាស់!​»។ កាល​ដែល​ស៊ីម៉ូន​ពេត្រុស​ឮ​ថា​ជា​លោក​ម្ចាស់ គាត់​ក៏​ពាក់​អាវ​ក្រៅ ព្រោះ​គាត់​នៅ​ខ្លួន​ទទេ រួច​លោត​ចុះ​ក្នុង​ទឹក​សមុទ្រ។  ប៉ុន្តែ ពួក​អ្នក​កាន់​តាម​ឯ​ទៀត​បាន​ជិះ​ទូក​តូច​នោះ​មក ទាំង​ទាញ​អួន​ពេញ​ទៅ​ដោយ​ត្រី​មក​ជា​មួយ​ផង ព្រោះ​ពួក​គាត់​នៅ​មិន​ឆ្ងាយ​ពី​គោក​ទេ ប្រហែល​តិច​ជាង​១០០​ម៉ែត្" (យ៉ូហាន ២១:៤-៨)។

លោកយេស៊ូគ្រិស្ដបានធ្វើអព្ភូតហេតុជាច្រើនទៀត។ពួកគេពង្រឹងជំនឿយើងលើកទឹកចិត្តយើងនិងមើលឃើញពីពរជ័យជាច្រើនដែលនឹងមាននៅលើផែនដី។ពាក្យជាលាយលក្ខណ៍អក្សររបស់សាវ័កយ៉ូហានសង្ខេបយ៉ាងល្អិតល្អន់នូវអព្ភូតហេតុដ៏អស្ចារ្យជាច្រើនដែលព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានធ្វើដើម្បីជាការធានានូវអ្វីដែលនឹងកើតឡើងនៅលើផែនដីនេះថា៖ «តាម​ការ​ពិត មាន​ការ​ជា​ច្រើន​ទៀត​ដែល​លោក​យេស៊ូ​បាន​ធ្វើ ហើយ​ប្រសិនបើ​សរសេរ​អំពី​ការ​ទាំង​នោះ​ឲ្យ​បាន​ល្អិត​ល្អន់ ខ្ញុំ​គិត​ថា​ពិភព​លោក​ទាំង​មូល​មិន​ល្មម​ទុក​រមូរ​ទាំង​អស់​នោះ​ឡើយ» (យ៉ូហាន ២១:២៥)។

ការបង្រៀនបឋមនៃព្រះគម្ពីរ

•ព្រះមានឈ្មោះមួយគឺព្រះយេហូវ៉ា។តែយើងត្រូវថ្វាយបង្គំតែព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះ។យើងត្រូវស្រឡាញ់ទ្រង់ដោយអស់ពីកម្លាំងជីវិតរបស់យើង: "ព្រះ​យេហូវ៉ា​ជា​ព្រះ​របស់​យើង​អើយ លោក​សម​នឹង​ទទួល​សេចក្ដី​សរសើរ​ដោយសារ​សិរី​រុងរឿង កិត្តិយស និង​ឫទ្ធានុភាព ពីព្រោះ​លោក​បាន​បង្កើត​អ្វីៗ​ទាំង​អស់ ហើយ​អ្វីៗ​ទាំង​អស់​នោះ​បាន​កើត​មក ក៏​មាន​នៅ​ផង ដោយ​សារ​បំណង​ប្រាថ្នា​របស់​លោក" (អេសាយ ៤២ើ៨ វិវរណៈ ៤:១១, ម៉ាថាយ ២២:៣៧) (The Revealed Name; Worship Jehovah; In Congregation) ព្រះមិនមែនជាព្រះត្រីឯកទេ។

•យេស៊ូវគ្រីស្ទជាព្រះបុត្រាតែមួយរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងន័យថាវាជាបុត្រាតែមួយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយព្រះ ""តើ​មនុស្ស​ទាំង​ឡាយ​ថា​កូន​មនុស្ស​ជា​អ្នក​ណា?"។  ពួក​គាត់​បាន​ឆ្លើយ​ថា៖ "អ្នក​ខ្លះ​ថា​លោក​ជា​យ៉ូហាន​ដែល​ជា​អ្នក​ជ្រមុជ​ទឹក អ្នក​ខ្លះ​ទៀត​ថា​លោក​ជា​អេលីយ៉ា ហើយ​អ្នក​ឯ​ទៀត​ថា​លោក​ជា​យេរេមា ឬ​អ្នក​ប្រកាស​ទំនាយ​មួយ​រូប"។  លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​ពួក​គាត់​ថា៖ "ចុះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​វិញ តើ​អ្នក​ថា​ខ្ញុំ​ជា​អ្នក​ណា?»។ ស៊ីម៉ូន​ពេត្រុស​ឆ្លើយ​ថា៖ "លោក​ជា​គ្រិស្ដ ជា​បុត្រ​របស់​ព្រះ​ដែល​មាន​ជីវិត​រស់​នៅ"។  លោក​យេស៊ូ​មាន​ប្រសាសន៍​តប​ទៅ​គាត់​ថា៖ "ស៊ីម៉ូន កូន​យ៉ូណាស! អ្នក​មាន​សុភមង្គល​ហើយ! ពីព្រោះ​នេះ​មិន​មែន​មនុស្ស​ទេ ដែល​បាន​បើក​សម្ដែង​ឲ្យ​អ្នក​ដឹង ប៉ុន្តែ​គឺ​បិតា​របស់​ខ្ញុំ​ដែល​ស្ថិត​នៅ​ស្ថាន​សួគ៌​វិញ។" (ម៉ាថាយ ១៦:១៣-១៧; យ៉ូហាន ១:១-៣) (Jesus Christ the Only Path; The King Jesus Christ)។ ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទមិនមែនជាព្រះដែលមានអំណាចចេស្តាទេហើយទ្រង់មិនមែនជាផ្នែកនៃព្រះត្រីឯកទេ។

•សកម្មពលបរិសុទ្ធគឺជាសកម្មពលរបស់ព្រះ។ គាត់មិនមែនជាមនុស្សទេ:"រួច​ពួក​គាត់​ឃើញ​អ្វី​ដែល​មើល​ទៅ​ដូច​ជា​អណ្ដាត​ភ្លើង​ជា​ច្រើន​លេច​មក ហើយ​ចែក​គ្នា​ទៅ​សណ្ឋិត​លើ​ពួក​គាត់​ម្នាក់​មួយៗ" (កិច្ចការ ២:៣) ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមិនមែនជាផ្នែកនៃព្រះត្រីឯកទេ។

•ព្រះគម្ពីរគឺជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ​​"គ្រប់​ទាំង​បទ​គម្ពីរ​បាន​ត្រូវ​សរសេរ​ក្រោម​ការ​ដឹក​នាំ របស់​ព្រះ ហើយ​មាន​ប្រយោជន៍​សម្រាប់​បង្រៀន កែ​តម្រង់ ធ្វើ​ឲ្យ​ត្រឹម​ត្រូវ​ឡើង​វិញ និង​ប្រដៅ​ក្នុង​ផ្លូវ​សុចរិត  ដើម្បី​ឲ្យ​អ្នក​បម្រើ​របស់​ព្រះ​មាន​សមត្ថភាព​ពេញ​លេញ និង​ត្រៀម​លក្ខណៈ​សព្វ​គ្រប់​ដើម្បី​ធ្វើ​ការ​ល្អ​គ្រប់​យ៉ាង។" (ធីម៉ូថេទី ២ ៣:១៦ុំ,១៧) ។ យើងត្រូវអានវាសិក្សាហើយអនុវត្តវានៅក្នុងជីវិតរបស់យើង (ទំនុកដំកើង ១:១-៣) (Read the Bible Daily)។

•មានតែជំនឿលើយញ្ញបូជារបស់ព្រះគ្រីស្ទប៉ុណ្ណោះដែលអនុញ្ញាតឱ្យមានការលើកលែងទោសពីអំពើបាបនិងការប្រោសឱ្យជានិងការប្រោសឱ្យរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ:"ពីព្រោះ​ព្រះ​ស្រឡាញ់​ពិភព​លោក​ដល់​ម៉្លេះ​បាន​ជា​លោក​បាន​ឲ្យ​បុត្រ​តែ​មួយ​ របស់​លោក ដើម្បី​ឲ្យ​អស់​អ្នក​ដែល​បង្ហាញ​ជំនឿ​លើ​បុត្រ​នោះ​អាច​មាន​ជីវិត​ដែល​គ្មាន​ទី​បញ្ចប់ ហើយ​មិន​ត្រូវ​បំផ្លាញ​ឡើយ។" (យ៉ូហាន ៣:១៦ ម៉ាថាយ ២០:២៨) (អនុស្សាវរីយ៍នៃការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្)។

•ព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះជារដ្ឋាភិបាលមួយដែលបានបង្កើតឡើងនៅស្ថានបរមសុខស្ថានបរមសុខនៅឆ្នាំ ១៩១៤ ហើយដែលស្តេចគឺព្រះយេស៊ូគ្រិស្ដរួមជាមួយស្ដេចនិងពួកបូជាចារ្យ ១៤៤០០០ នាក់ដែលបង្កើតបានជា "ថ្មីក្រុងយេរូសាឡឹម," កូនក្រមុំរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ នេះរដ្ឋាភិបាលដែលគង់នៅស្ថានបរមសុខនៃព្រះនឹងបញ្ចប់ការត្រួតត្រារបស់មនុស្សនាពេលបច្ចុប្បន្នក្នុងអំឡុងគ្រាទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង, ហើយនឹងត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅលើផែនដី:​ "នៅគ្រាស្តេចទាំងនេះព្រះនៃស្ថានសួគ៌នឹងបង្កើតនគរមួយដែលនឹងមិនត្រូវបង្ក្រាបហើយរាជាណាចក្រនោះនឹងមិនទៅដល់មនុស្សណាទៀតឡើយ"។ លោកនឹងកំទេចរាជាណាចក្រឯទៀតៗទាំងប៉ុន្មានដែលព្រះអង្គបានកំទេចចោល។ ពេលវេលាមិនកំណត់" (វិវរណៈ ១២:៧-១២; ២១: ១-៤ ម៉ាថាយ ៦:៩-១០; ដានីយ៉ែល ២:៤៤) (The End of Patriotism; The Earthly Administration of the Kingdom of God; The King Jesus Christ)។

•ការស្លាប់គឺផ្ទុយពីជីវិត។ ព្រលឹងស្លាប់និងវិញ្ញាណ (កម្លាំងជីវិត) បាត់:"កុំទុកចិត្តលើពួកអភិជន,

ហើយក៏មិនមែនជាកូនមនុស្សពីដីដែលមិនមែនជាសេចក្តីសង្គ្រោះ។ វិញ្ញាណរបស់គាត់ចេញទៅហើយត្រឡប់ទៅផែនដីវិញ។ នៅថ្ងៃនោះនឹងត្រូវវិនាស។" (ទំនុកដំកើង ១៤៦:៣ុំ៤ុំ សាស្ដា ៣:១៩ុំ២០ុំ ៩:៥ុំ១០) ។

•នឹងមានការរស់ឡើងវិញរបស់មនុស្សសុចរិតនិងមនុស្សទុច្ចរិត (យ៉ូហាន ៥ើ២៨ុំ២៩ុំ កិច្ចការ ២៤:១៥) ។ មនុស្សទុច្ចរិតនឹងត្រូវបានវិនិច្ឆ័យដោយឈរលើមូលដ្ឋាននៃឥរិយាបទរបស់ពួកគេក្នុងអំឡុងរជ្ជកាលនៃ ១០០០ ឆ្នាំមកនេះ (និងមិនផ្អែកលើឥរិយាបថអតីតកាលរបស់ខ្លួន) ដែលនឹងចាប់ផ្តើមបន្ទាប់ពីទុក្ខវេទនា: "រួច​មក ខ្ញុំ​ឃើញ​បល្ល័ង្ក​ពណ៌​ស​យ៉ាង​ធំ​មួយ​និង​លោក​ដែល​អង្គុយ​លើ​បល្ល័ង្ក​នោះ។ ផែនដី​និង​មេឃ​បាន​ចេញ​បាត់​ពី​មុខ​លោក គ្មាន​កន្លែង​សម្រាប់​ផែនដី​និង​មេឃ​ទៀត​ឡើយ។  ខ្ញុំ​ឃើញ​មនុស្ស​ស្លាប់ ទាំង​អ្នក​ធំ​ទាំង​អ្នក​តូច​កំពុង​ឈរ​នៅ​មុខ​បល្ល័ង្ក ហើយ​រមូរ​ផ្សេងៗ​បាន​ត្រូវ​បើក​ឡើង។ ប៉ុន្តែ​បញ្ជី​មួយ​ទៀត​បាន​ត្រូវ​បើក​ឡើង គឺជា​បញ្ជី​ជីវិត។ ឯ​មនុស្ស​ស្លាប់​បាន​ត្រូវ​វិនិច្ឆ័យ​យោង​ទៅ​តាម​អ្វី​ដែល​បាន​ត្រូវ​សរសេរ​ក្នុង​រមូរ​ទាំង​នោះ ស្រប​តាម​ការ​ប្រព្រឹត្ត​របស់​ពួក​គេ។  សមុទ្រ​បាន​ប្រគល់​មនុស្ស​ស្លាប់​នៅ​ក្នុង​នោះ​មក​វិញ ហើយ​សេចក្ដី​ស្លាប់​និង​ផ្នូរ បាន​ប្រគល់​មនុស្ស​ស្លាប់​នៅ​ក្នុង​នោះ​មក​វិញ​ដែរ ហើយ​ពួក​គេ​បាន​ត្រូវ​វិនិច្ឆ័យ​រៀងៗ​ខ្លួន ស្រប​តាមការ​ប្រព្រឹត្ត​របស់​ពួក​គេ។"  (វិវរណៈ ២០:១១-១៣) នេះ (The Earthly Resurrection; The Administration of the Earthly Resurrection; The Judgment of the unrighteous)។

•មានតែមនុស្ស ១៤៤០០០ នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលនឹងឡើងទៅស្ថានសួគ៌ជាមួយព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ហ្វូងមនុស្សដ៏ធំដែលបានរៀបរាប់នៅវិវរណៈ ៧:៩-១៧ គឺជាអស់អ្នកដែលនឹងរួចរស់ជីវិតពីសេចក្ដីវេទនាជាខ្លាំងហើយនឹងរស់ជារៀងរហូតនៅឋានសួគ៌នៃផែនដី: "ខ្ញុំ​បាន​ឮ​ពី​ចំនួន​ពួក​អ្នក​ដែល​បាន​ត្រូវ​បោះត្រា​នោះ គឺ​មួយ​សែន​បួន​ម៉ឺន​បួន​ពាន់​នាក់ ពី​កុលសម្ព័ន្ធ​ទាំង​អស់​នៃ​ពួក​កូន​អ៊ីស្រាអែល បាន​ត្រូវ​បោះត្រា៖ (...) បន្ទាប់​ពី​ការ​ទាំង​នោះ មើល! ខ្ញុំ​ឃើញ​មនុស្ស​មួយ​ក្រុម​ធំ ដែល​គ្មាន​មនុស្ស​ណា​ម្នាក់​អាច​រាប់​ចំនួន​បាន​ឡើយ។ ពួក​គេ​ចេញ​ពី​គ្រប់​ប្រជាជាតិ គ្រប់​កុលសម្ព័ន្ធ គ្រប់​ជាតិ​សាសន៍ និង​គ្រប់​ភាសា ហើយ​កំពុង​ឈរ​នៅ​មុខ​បល្ល័ង្ក​និង​នៅ​មុខ​កូន​ចៀម ដោយ​ពាក់​អាវ​វែង​ពណ៌​ស ព្រម​ទាំង​កាន់​ធាង​លម៉ើ​នៅ​ដៃ។ (...) ម៉្លោះ​ហើយ ខ្ញុំ​និយាយ​ទៅ​គាត់​ភ្លាម​ថា៖ «ម្ចាស់​ខ្ញុំ​អើយ អ្នក​ដឹង​ហើយ»។ គាត់​និយាយ​មក​ខ្ញុំ​ថា៖ «អ្នក​ទាំង​នោះ​គឺជា​អ្នក​ដែល​ចេញ​ផុត​ពី​គ្រា​ទុក្ខវេទនា​ដ៏​ខ្លាំង ហើយ​ពួក​គេ​បាន​បោក​សម្អាត​អាវ​វែង​របស់​ពួក​គេ​ឲ្យ​ស​ក្នុង​ឈាម​របស់​កូន​ចៀម" (ការបើកបង្ហាញ ៧:៣-៨, ១៤:១-៥ុំ​​ ៧:៩-១៧) (The Heavenly Resurrection (144000); The Great Crowd)។

•យើងរស់នៅក្នុងថ្ងៃចុងក្រោយដែលបានបញ្ចប់នៅគ្រាទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង (ម៉ាថាយ ២៤ុំ២៥ ម៉ាកុស ១៣ លូកា ២១, វិវរណៈ ១៩:១១-២១) ។ វត្ដមានរបស់ព្រះគ្រីស្ទបានចាប់ផ្ដើមដោយមើលមិនឃើញតាំងពីឆ្នាំ ១៩១៤ ហើយនឹងបញ្ចប់នៅចុងបញ្ចប់នៃមួយពាន់ឆ្នាំ:​​ "ពេល​ដែល​លោក​កំពុង​អង្គុយ​លើ​ភ្នំ​ដើម​អូលីវ នោះ​អ្នក​កាន់​តាម​លោក​បាន​មក​ឯ​លោក​ដោយ​ឡែក​ពី​គេ រួច​សួរ​ថា៖ "សូម​ប្រាប់​យើង តើ​ការ​ទាំង​នេះ​នឹង​កើត​ឡើង​នៅ​ពេល​ណា? ហើយ​តើ​អ្វី​ជា​សញ្ញា​សម្គាល់​ដែល​បញ្ជាក់​វត្តមាន​របស់​លោក និង​គ្រា​ចុង​បញ្ចប់​នៃ​របៀប​របប​ពិភព​លោក?"" (ម៉ាថាយ ២៤:៣) (The King Jesus Christ)។

•ព្រះនឹងប្រទានពរដល់មនុស្សជាតិ:​ "រួច​មក ខ្ញុំ​ឮ​សំឡេង​មួយ​បន្លឺ​យ៉ាង​ខ្លាំង​ចេញ​ពី​បល្ល័ង្ក​មក​ថា៖ "មើល! ត្រ​សាល​របស់​ព្រះ​នៅ​ជា​មួយ​នឹង​មនុស្ស​ជាតិ ហើយ​លោក​នឹង​អាស្រ័យ​នៅ​ជា​មួយ​នឹង​ពួក​គេ ឯ​ពួក​គេ​នឹង​ធ្វើ​ជា​រាស្ដ្រ​របស់​លោក។ ហើយ​ព្រះ​នឹង​នៅ​ជា​មួយ​នឹង​ពួក​គេ​ដោយ​ខ្លួន​លោក​ផ្ទាល់។ លោក​នឹង​ជូត​អស់​ទាំង​ទឹក​ភ្នែក​ចេញ​ពី​ភ្នែក​របស់​ពួក​គេ ហើយ​សេចក្ដី​ស្លាប់​នឹង​លែង​មាន​ទៀត ទុក្ខ​ព្រួយ ការ​ស្រែក​យំ និង​ការ​ឈឺ​ចាប់​ក៏​នឹង​លែង​មាន​ទៀត​ដែរ។ អ្វីៗ​ដែល​ធ្លាប់​កើត​ឡើង​ពី​មុន នោះ​បាន​កន្លង​បាត់​អស់​ហើយ" (អេសាយ ១១ុំ៣៥ុំ៦៥, វិវរណៈ ២១:១-៥) (The Release)។

•ព្រះអនុញ្ញាតឱ្យមានអំពើអាក្រក់។ នេះបានផ្ដល់ចម្លើយចំពោះការចោទប្រកាន់របស់អារក្សចំពោះភាពស្របច្បាប់នៃអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ា (លោកុប្បត្ដិ ៣:១-៦) ។ ហើយក៏ដើម្បីផ្តល់ចម្លើយចំពោះការចោទប្រកាន់របស់អារក្សអំពីភាពស្មោះត្រង់នៃមនុស្ស (យ៉ូប ១:៧-១២; ២:១-៦) (Satan Hurled)។ វាមិនមែនជាព្រះដែលបណ្តាលឱ្យមានការឈឺចាប់ (យ៉ាកុប ១:១៣) ។ ការរងទុក្ខវេទនាគឺជាលទ្ធផលនៃកត្ដាសំខាន់ចំនួនបួន: អារក្សអាចជាអ្នកដែលបង្កឱ្យមានការឈឺចាប់ (ប៉ុន្តែមិនមែនជានិច្ចទេ) (យ៉ូប ១:៧-១២; ២:១-៦) ។ ការរងទុក្ខគឺជាលទ្ធផលនៃស្ថានភាពទូទៅរបស់យើងដែលជាកូនចៅដែលប្រព្រឹត្ដអំពើបាបរបស់អាដាមដែលនាំយើងទៅរកភាពចាស់ជរាជំងឺនិងការស្លាប់ (រ៉ូម ៥ើ១២, ៦:២៣) ។ ការរងទុក្ខវេទនាអាចជាលទ្ធផលនៃការសម្រេចចិត្តមិនល្អ (ចោទិយកថា ៣២:៥ រ៉ូម ៧:១៩) ។ ការរងទុក្ខវេទនាអាចជាលទ្ធផលនៃ«ពេលវេលានិងព្រឹត្ដិការណ៍ដែលមិនបានមើលឃើញទុកជាមុន»ដែលបណ្ដាលឱ្យមនុស្សទៅកន្លែងខុសនៅពេលវេលាខុស (សាស្ដា ៩:១១) ។ វាសនាមិនមែនជាការបង្រៀនពីព្រះគម្ពីរទេយើងមិនត្រូវបាន "វាសនា" ដើម្បីធ្វើល្អឬអាក្រក់ទេប៉ុន្តែដោយផ្អែកលើឆន្ទៈដោយសេរីយើងជ្រើសរើសធ្វើ«ល្អ»ឬ«អាក្រក់» (ចោទិយកថា ៣០:១៥) ។

•យើងត្រូវតែបំរើផលប្រយោជន៍នៃព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះដោយការធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកហើយប្រព្រឹត្តតាមអ្វីដែលបានចែងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ (ម៉ាថាយ ២៨:១៩,២០) (Baptism)។ គោលជំហរដ៏រឹងមាំចំពោះព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះត្រូវបានបង្ហាញជាសាធារណៈដោយការប្រកាសដំណឹងល្អជាទៀងទាត់ (ម៉ាថាយ ២៤:១៤) (Good News)។

ហាមឃាត់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ

ស្អប់គឺត្រូវបានហាមឃាត់: «ដោយ​សារ​យើង​ស្រឡាញ់​បង​ប្អូន នោះ​យើង​ដឹង​ថា យើង​បាន​ឆ្លង​ផុត​ពី​សេចក្ដី​ស្លាប់​មក​កាន់​ជីវិត​ហើយ។ អ្នក​ណា​ដែល​មិន​ស្រឡាញ់​បង​ប្អូន អ្នក​នោះ​ស្ថិត​នៅ​ក្នុង​សេចក្ដី​ស្លាប់​នៅ​ឡើយ» (១ យ៉ូហាន ៣:១៥) ។ ឃាតកម្មត្រូវបានហាមឃាត់។ ការឃាតកម្មស្នេហាជាតិត្រូវហាមឃាត់។ ឃាតកម្មចំពោះសាសនាត្រូវហាមឃាត់: "នោះ​លោក​យេស៊ូ​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​អ្នក​នោះ​ថា៖ «ចូរ​ស៊ក​ដាវ​របស់​អ្នក​ទៅ​ក្នុង​ស្រោម​វិញ ព្រោះ​អស់​អ្នក​ដែល​ប្រើ​ដាវ​ក៏​នឹង​ស្លាប់​ដោយ​ដាវ​ដែរ" (ម៉ាថាយ ២៦:៥២) (End of Patriotism)។
ការចោរកម្មត្រូវបានហាមឃាត់: "អ្នក​ដែល​លួច​ត្រូវ​ឈប់​លួច​ត​ទៅ​ទៀត តែ​ត្រូវ​ឲ្យ​អ្នក​នោះ​ធ្វើ​ការ​ទៀង​ត្រង់​យ៉ាង​នឿយ​ហត់​ដោយ​ដៃ​ខ្លួន​ឯង ដើម្បី​ឲ្យ​មាន​អ្វី​ចែក​ដល់​អ្នក​ដែល​ខ្វះ​ខាត" (អេភេសូរ ៤:២៨) ។
កុហកត្រូវបានហាមឃាត់: "កុំ​កុហក​គ្នា​ឡើយ។ ចូរ​ដោះ​ចេញ​នូវ​បុគ្គលិក​លក្ខណៈ​ចាស់​និង​ការ​ប្រព្រឹត្ត​របស់​វា" (កូឡុស ៣:៩)។

ការហាមឃាត់ផ្សេងទៀត:

"ដូច្នេះ តាម​យោបល់​ខ្ញុំ យើង​មិន​ត្រូវ​ធ្វើ​ឲ្យ​ជន​ជាតិ​ដទៃ​ដែល​កំពុង​បែរ​មក​គោរពប្រណិប័តន៍​ព្រះ មាន​ការ​ពិបាក​ឡើយ ២០  តែ​យើង​សរសេរ​ទៅ​កាន់​ពួក​គេ​ឲ្យជៀស​វាង​ជា​ដាច់​ខាត​ពី​អ្វីៗ​ដែល​សៅហ្មង​ដោយ​រូប​ព្រះ និង​ពី​អំពើ​ប្រាសចាក​សីលធម៌​ខាង​ផ្លូវ​ភេទ* សាច់​សត្វ​ដែល​បាន​ត្រូវ​សម្លាប់​ដោយ​ច្របាច់ក និង​ពី​ឈាម" (សកម្មភាព ១៥:១៩ុំ២០ុំ២៨ុំ២៩)។

អ្វីដែលកខ្វក់ដោយរូបព្រះ: ទាំងនេះគឺជា "រឿង" ដែលទាក់ទងទៅនឹងការអនុវត្តខាងសាសនាដែលផ្ទុយនឹងព្រះគម្ពីរការប្រារព្ធពិធីបុណ្យផ្សេងៗ។ នេះអាចជាការអនុវត្តន៍សាសនាមុនពេលសំលាប់ឬការបរិភោគសាច់: "ចូរ​បរិភោគ​អ្វីៗ​ទាំង​អស់​ដែល​គេ​លក់​នៅ​ផ្សារ​សាច់ ហើយ​កុំ​ឲ្យ​សមត្ថភាព​វិនិច្ឆ័យ​របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ជំរុញ​ឲ្យ​សួរ  ព្រោះ​«ផែនដី​និង​អ្វីៗ​ពេញ​ផែនដី​ទាំង​មូល​ជា​របស់​ព្រះ​យេហូវ៉ា"។  ប្រសិនបើ​អ្នក​ដែល​មិន​ជឿ​អញ្ជើញ​អ្នក​ទៅ​បរិភោគ​អាហារ ហើយ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ចង់​ទៅ ចូរ​បរិភោគ​អ្វី​ទាំង​អស់​ដែល​អ្នក​នោះ​ជូន ហើយ​កុំ​ឲ្យ​សមត្ថភាព​វិនិច្ឆ័យ​របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ជំរុញ​ឲ្យ​សួរ។  ប៉ុន្តែ​ប្រសិនបើ​អ្នក​ណា​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា៖ "នេះ​ជា​របស់​គេ​សែន" កុំ​បរិភោគ​ដោយ​គិត​ដល់​អ្នក​ដែល​បាន​ប្រាប់​ដូច្នេះ ហើយ​ដោយ​គិត​ដល់​សមត្ថភាព​វិនិច្ឆ័យ។ ខ្ញុំ​មិន​មែន​ពោល​សំដៅ​ទៅ​«សមត្ថភាព​វិនិច្ឆ័យ»​របស់​អ្នក​ទេ តែ​របស់​អ្នក​ដែល​ប្រាប់។ ព្រោះ​តើ​ចាំ​បាច់​ធ្វើ​ឲ្យ​សមត្ថភាព​វិនិច្ឆ័យ​របស់​អ្នក​ដទៃ​វិនិច្ឆ័យ​សេរីភាព​របស់​ខ្ញុំ​ធ្វើ​អ្វី?  ប្រសិនបើ​ខ្ញុំ​បរិភោគ​ដោយ​អរគុណ​ព្រះ ហេតុ​អ្វី​គេ​គួរ​និយាយ​ប្រមាថ​ខ្ញុំ​អំពី​អ្វី​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​អរគុណ​ព្រះ​ហើយ?" (កូរិនថូសទី១ ១០:២៥-៣០)។

"កុំ​ផ្សំផ្គុំ​ខ្លួន​ជា​មួយ​នឹង​អ្នក​មិន​ជឿ​ឡើយ។ ព្រោះ​តើ​សេចក្ដី​សុចរិត​និង​ការ​ប្រឆាំង​ច្បាប់​មាន​អ្វី​ត្រូវ​គ្នា? ឬ​តើ​ពន្លឺ​មាន​ចំណែក​អ្វី​ជា​មួយ​នឹង​ភាព​ងងឹត?  ម្យ៉ាង​ទៀត តើ​គ្រិស្ដ​និង​បេលាល* រួម​ចិត្ត​គំនិត​គ្នា​ត្រង់​ណា? ឬ​តើ​មនុស្ស​ស្មោះ​ត្រង់​មាន​ចំណែក​អ្វី​ជា​មួយ​នឹង​អ្នក​មិន​ជឿ?  ហើយ​តើ​វិហារ​របស់​ព្រះ​មាន​អ្វី​ត្រូវ​គ្នា​នឹង​រូប​ព្រះ? ព្រោះ​យើង​ជា​វិហារ​របស់​ព្រះ​ដែល​មាន​ជីវិត​រស់​នៅ ដូច​ព្រះ​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា៖ "ខ្ញុំ​នឹង​អាស្រ័យ​នៅ​ក្នុង​ចំណោម​ពួក​គេ ក៏​នឹង​ដើរ​ក្នុង​ចំណោម​ពួក​គេ ហើយ​ខ្ញុំ​នឹង​ធ្វើ​ជា​ព្រះ​របស់​ពួក​គេ ឯ​ពួក​គេ​នឹង​ធ្វើ​ជា​រាស្ដ្រ​របស់​ខ្ញុំ"។ "ព្រះ​យេហូវ៉ា​មាន​ប្រសាសន៍​ថា៖ ‹ចូរ​ចេញ​ពី​ចំណោម​ពួក​គេ​មក ហើយ​ញែក​ខ្លួន​ចេញ។ ឈប់​ពាល់​អ្វី​ដែល​មិន​ស្អាត›" "‹រួច​ខ្ញុំ​នឹង​ទទួល​អ្នក​រាល់​គ្នា›"។  "‹ហើយ​ខ្ញុំ​នឹង​ធ្វើ​ជា​ឪពុក​របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា ឯ​អ្នក​រាល់​គ្នា​នឹង​ទៅ​ជា​កូន​ប្រុស​កូន​ស្រី​របស់​ខ្ញុំ›។ នេះ​ជា​ប្រសាសន៍​របស់​ព្រះ​យេហូវ៉ា ជា​ព្រះ​ដែល​មាន​ឫទ្ធានុភាព​ខ្លាំងក្លា​បំផុត៣។" (កូរិនថូសទី២ ៦:១៤-១៨)។

កុំថ្វាយបង្គំរូបព្រះឡើយ។ វាជាការចាំបាច់ដើម្បីបំផ្លាញវត្ថុឬរូបភាពថ្វាយបង្គំរូបព្រះទាំងអស់ឈើឆ្កាងរូបចម្លាក់សម្រាប់គោលបំណងសាសនា (ម៉ាថាយ ៧:១៣-២៣) ។ កុំអនុវត្តមន្តអាគម ការទស្សន៍ទាយមន្តអាគមហោរាសាស្រ្ត ។ យើងត្រូវតែបំផ្លាញវត្ថុទាំងអស់ដែលទាក់ទងទៅនឹងមន្តអាគម (កិច្ចការ ១៩:១៩,២០) ។

កុំមើលរឿងអាសអាភាសនិងអំពើហិង្សា។ ជៀសវាងពីការលេងល្បែងស៊ីសងគ្រឿងញៀនកញ្ឆាល្បែងថ្នាំជក់ថ្នាំជក់ហួសកំរិត:"បង​ប្អូន​អើយ ហេតុ​នេះ​ខ្ញុំ​សូម​អង្វរ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដោយ​សេចក្ដី​មេត្តា​ករុណា​របស់​ព្រះ ឲ្យ​ប្រគល់​រូប​កាយ​របស់​ខ្លួន​ជា​គ្រឿង​បូជា​ដែល​មាន​ជីវិត ក៏​បរិសុទ្ធ ហើយ​គាប់​ចិត្ត​ព្រះ ធ្វើ​ដូច្នេះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​នឹង​បំពេញ​កិច្ច​បម្រើ​ពិសិដ្ឋ​ដោយ​ប្រើ​សមត្ថភាព​រិះ​គិត" (រ៉ូម ១២:១, ម៉ាថាយ ៥:២៧-៣០, ទំនុកដំកើង ១១:៥) ។

អំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ (អំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ): អំពើផិតក្បត់ការរួមភេទដែលមិនទាន់រៀបការ (ប្រុស / ស្រី) ការរួមភេទភេទដូចគ្នាបុរសនិងស្ត្រីនិងការរួមភេទមិនត្រឹមត្រូវ:​​ "ចុះ​តើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​មិន​ដឹង​ទេ​ឬ​ថា មនុស្ស​មិន​សុចរិត​នឹង​មិន​ទទួល​រាជាណាចក្រ​របស់​ព្រះ​ជា​មត៌ក? កុំ​ច្រឡំ​ឲ្យ​សោះ។ អ្នក​ដែល​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​ប្រាសចាក​សីលធម៌​ខាង​ផ្លូវ​ភេទ* អ្នក​ដែល​គោរព​បូជា​រូប​ព្រះ អ្នក​ផិត​ក្បត់ បុរស​ដែល​សុខ​ចិត្ត​បម្រើ​បុរស​ឯ​ទៀត​ខាង​ផ្លូវ​ភេទ បុរស​ដែល​រួម​ដំណេក​ជា​មួយ​នឹង​បុរស​ឯ​ទៀត  ពួក​ចោរ មនុស្ស​លោភ​លន់ អ្នក​ប្រមឹក​ស្រា អ្នក​ជេរ​ប្រមាថ និង​អ្នក​គំរាម​យក​ទ្រព្យ នឹង​មិន​ទទួល​រាជាណាចក្រ​របស់​ព្រះ​ជា​មត៌ក​ឡើយ" (កូរិនថូសទី១ ៦:៩,១០)។​ "ចូរ​ឲ្យ​មនុស្ស​ទាំង​អស់​គ្នា​ចាត់​ទុក​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ជា​អ្វី​ដែល​មាន​តម្លៃ ហើយ​ឲ្យ​ការ​រួម​រស់​ជា​ប្ដី​ប្រពន្ធ​ត្រូវ​ឥត​សៅហ្មង ព្រោះ​ព្រះ​នឹង​វិនិច្ឆ័យ​ទោស​អ្នក​ដែល​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​ប្រាសចាក​សីលធម៌​និង​អ្នក​ផិត​ក្បត់" (ហេប្រឺ ១៣:៤)។

គម្ពីរបានផ្ដន្ទាទោសការពិតដែលថាបុរសម្នាក់រៀបការជាមួយស្ដ្រីជាច្រើននាក់ក្នុងពេលតែមួយ។ បុរសម្នាក់ដែលស្ថិតក្នុងស្ថានភាពនេះដែលចង់ធ្វើតាមឆន្ទៈរបស់ព្រះត្រូវតែធ្វើឱ្យស្ថានភាពរបស់គាត់មានលក្ខណៈធម្មតាដោយនៅជាមួយភរិយាដំបូងរបស់គាត់ដែលគាត់បានរៀបការ (ធីម៉ូថេទី 1 3: 2) ។ ការសម្រេចកាមដោយខ្លួនគឺត្រូវបានហាមឃាត់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ:​ "ដូច្នេះ ចូរ​រម្ងាប់​ភាព​ទោរ​ទន់​ដែល​មាន​នៅ​ក្នុង​អវយវៈ​រូប​កាយ* របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា គឺ​ភាព​ទោរ​ទន់​ទៅ​រក​អំពើ​ប្រាសចាក​សីលធម៌​ខាង​ផ្លូវ​ភេទ អំពើ​ស្មោកគ្រោក តម្រេក សេចក្ដី​ប៉ង​ប្រាថ្នា​អាក្រក់ និង​ការ​ច្រណែន​ចង់​បាន​របស់​អ្នក​ដទៃ ដែល​ទុក​ដូច​ជា​ការ​គោរព​បូជា​រូប​ព្រះ" (កូឡុស ៣:៥)។

វាត្រូវបានហាមឃាត់មិនឱ្យបរិភោគឈាមសូម្បីតែនៅក្នុងការព្យាបាលដោយឈាម: "មានតែសាច់ឈាមជាមួយនឹងព្រលឹងរបស់វា - ឈាមរបស់វា - អ្នកមិនត្រូវបរិភោគវា" (លោកុប្បត្ដិ ៩:៤) (The Sacred Blood; The Sacred Life)។

អ្វីៗទាំងអស់ដែលត្រូវបានផ្ដន្ទាទោសដោយព្រះគម្ពីរមិនត្រូវបានគេសរសេរក្នុងការសិក្សាព្រះគម្ពីរនេះទេ។ គ្រីស្ទបរិស័ទដែលបានឈានទៅដល់ភាពចាស់ទុំនិងចំណេះដឹងល្អអំពីគោលការណ៍គម្ពីរប៊ីបនឹងដឹងពីភាពខុសគ្នារវាង«ល្អ»និង«អាក្រក់»ទោះបីជាវាមិនសរសេរដោយផ្ទាល់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរក៏ដោយ:​ "ប៉ុន្តែ​អាហារ​រឹង​គឺ​សម្រាប់​មនុស្ស​ពេញ​វ័យ* ដែល​បាន​ប្រើប្រាស់​សមត្ថភាព​យល់​ដឹង ហើយ​ហេតុ​នេះ​សមត្ថភាព​នោះ​បាន​ត្រូវ​បង្វឹក​បង្ហាត់​ដើម្បី​សម្គាល់​អ្វី​ដែល​ខុស​និង​អ្វី​ដែល​ត្រូវ" (ហេប្រឺ ៥:១៤) (SPIRITUAL MATURITY)

Share this page